Μήπως χάθηκε λίγο η μπάλα; Μήπως έχουμε μπερδευτεί με τα… μεγέθη; Μήπως ζούμε κάτι… μαγικό (αδόκιμος όρος, μια και θα αναφερθούμε στον Παναθηναϊκό);
Μέχρι τη Δευτέρα -έγραψε ο Αλέξανδρος Τρίγκας– θα έχουν καταλήξει οι “πράσινοι” αν θα εμπιστευτούν στον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους την ομάδα. Και βέβαια, πρέπει κι ο “Σάρας” από την πλευρά του να συμφωνήσει, καθώς κανείς δεν μπορεί να του επιβάλλει αν θα είναι προπονητής, παίκτης, ή ό,τι άλλο κάνει κέφι.
Προσέξτε, όμως, λίγο τη σημειολογία. Στο σύνολο σχεδόν του Τύπου έχει περάσει η άποψη πως “ο Σάρας θα αποφασίσει αν θα δεχθεί την πρόταση του Παναθηναϊκού“. Φαντάζομαι, πως αν ο Σάρας αποφασίζει από μόνος του, αν αντίστοιχη πρόταση γίνονταν στον Μεσίνα, θα παρέδιδαν ταυτόχρονα τα κλειδιά της εταιρίας, θα έγραφαν στο όνομά του το ΟΑΚΑ (κι ας μην είναι δικό τους), θα είχε ποσοστό στη μεταπώληση της Ακρόπολης (μην το γελάτε, με αυτούς που μας κυβερνούν μπορεί και να μην είναι σενάριο φαντασίας).
Αίφνης μίκρυνε τόσο πολύ ο Παναθηναϊκός, που… κρέμεται από τα χείλη ενός ανθρώπου (τεράστιος παίκτης, ισχυρός χαρακτήρας), που δεν έχει κοουτσάρει ούτε μία ώρα;
Δεν είναι έτσι. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος θα αποφασίσει. Αυτός έχει το μαχαίρι, αυτός και το καρπούζι. Ο Παναθηναϊκός είναι τόσο μεγάλο κλαμπ (όπως αντίστοιχα και ο Ολυμπιακός), που ανεξάρτητα από τα πρόσωπα έχει τον τελευταίο λόγο.
Έγραφα, όταν έφυγε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ότι οι “πράσινοι” δύσκολα θα βρουν προπονητή του βεληνεκούς του, αλλά κι αυτός δύσκολα θα ξαναβρεί Παναθηναϊκό. Κι η πραγματικότητα είναι πως ο Σέρβος μάλλον θα μείνει εκτός δράσης, αφού μια μετά την άλλη οι ομάδες με ενδιαφέρον έκλεισαν προπονητές (δεν ξέρω αν υπάρξει κάποια έκπληξη -δεν φαίνεται- από το Μιλάνο).
Η περίπτωση Γιασικεβίτσιους, για την οποία πρώτοι εμείς γράψαμε, θα ήταν πολύ πιο… λογική και ενδιαφέρουσα, αν ο “Σάρας” εντάσσονταν μέσα στο προπονητικό τιμ, πίσω από έναν ήδη προπονητή (και όχι μαθητευόμενο), ώστε να… περπατήσει τη γνώση, να πάρει την εμπειρία, να νιώσει πώς είναι η ζωή στην άλλη πλευρά της σελήνης.
Πρόδηλο είναι πως αν από κοινού αποφασίσουν να αναλάβει τα ηνία της ομάδας ο “Σάρας” εμάς λόγος δεν μας πέφτει. Όχι, όμως, αίφνης να συρρικνώνουμε τον Παναθηναϊκό, να εμφανίζεται η διοίκησή του να περιμένει υπομονετικά τη ρήση του Λιθουανού, ο οποίος στο μεσοδιάστημα συζητά και τις άλλες επιλογές του.
Ρίσκο τεράστιο θα πάρει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Και το γνωρίζει, και το σκέφτεται, και όσο περνά ο καιρός υποχωρεί αυτή η σκέψη. Γιατί μετρά τα πάντα, γιατί έχει ξεφύγει από το… ζόρι της αποχώρησης του Ομπράντοβιτς, γιατί αντιλαμβάνεται πως για να γίνει ηγέτης του Παναθηναϊκού δεν φτάνει να τα έχει καλά με την εξέδρα. Πρέπει να ασκήσει πολιτική και να κερδίσει τον σεβασμό των φίλων της ομάδας. Όχι να πάει με τα νερά τους.
Κακά τα ψέματα. Η λύση Γιασικεβίτσιους δεν είναι… πολιτικά ορθή ως προς την προπονητική αξία του Σάρας. Είναι λύση για να μην γκρινιάζει η εξέδρα, για να μην ασκήσει κριτική στον αγαπημένο της.
Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται πραγματικό προπονητή, που θα μπει στον χορό και θα χορέψει. Αλλά να ξέρει τα βήματα, όχι να είναι ο… γαμπρός που τη βραδιά του γάμου του συγχωρούνται όλα, ακόμα και να χορεύει παραδοσιακούς χορούς ωσάν να πατά σταφύλια.
Αυτό που σίγουρα δεν χρειάζεται ο Παναθηναϊκός είναι να μικρύνει επικοινωνιακά (γιατί αθλητικά κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει τα επιτεύγματά του), να μοιάζει ότι παρακαλά έναν “προπονητή” που δεν είναι προπονητής…