“Δεν θεωρούμε ότι ο Σχορτισανίτης, σύμφωνα με τα πρότυπα της ελληνικής φυλής, είναι Έλληνας. Δεν είναι Έλληνας. Πρέπει να είναι και οι δύο γονείς του Έλληνες και να ανήκουν στην ευρωπαϊκή φυλή. Αυτό θεωρούμε εμείς. Αν θεωρείτε εσείς τον Σχορτσιανίτη Έλληνα, πάρτε τον στο δικό σας κόμμα“.
Η δήλωση του Ηλία Παναγιώταρου έχει ξεσηκώσει σάλο στα site κοινωνικής δικτύωσης. Οι αντιδράσεις πολλές και έντονες, καθώς πλέον το πρόβλημα δεν εντοπίζεται μόνο στους ΑΡΔ (ήτοι “Αλήτες Ρουφιάνοι Δημοσιογράφοι“), που με το “εγέρθητω” πήραν ένα μάθημα (και πολλοί, πολύ, το χάρηκαν), καθώς πλέον το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στη Λιάνα Κανέλλη, που “της άξιζε το χαστούκι” (και πολλοί, πολύ, το χάρηκαν), καθώς πλέον το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στους Πακιστανούς, που ενοχλούν πουλώντας “μαύρα” CD τον Πέτρο Γαϊτάνο και πλήττουν βάναυσα την αισθητική του Νότη Σφακιανάκη.
Αλήθεια, πιστεύατε πως αίφνης κάποια καλόπαιδα με μούσκουλα και ξυρισμένα κεφάλια, εμφανίστηκαν για να δώσουν λύσεις σε προβλήματα; Πιστεύετε ότι η ιδεολογία του μίσους είναι ξεκομμένη από την πράξη και πως σπάζοντας πάγκους δυστυχισμένων στη λαϊκή θα εξωραΐζαμε τα κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά μας προβλήματα;
Η ιδεολογία του μίσους δεν έχει όρια και δεν έχει και περιθώρια για να γίνει συμπαθητική.
Υπάρχει έστω ένας φίλος του μπάσκετ που να συμφωνεί ότι ο Σχορτσιανίτης κακώς μετείχε της Εθνικής ομάδας (διότι περί αυτού πρόκειται); Υπάρχει έστω ένας φίλος του μπάσκετ που θεωρεί τον εαυτό του “περισσότερο Έλληνα” από τον Νέστορα Κόμματο;
Σύμπτωση (άσχετη, αλλά ας τη σημειώσουμε): Οι δύο… μη Έλληνες κατά τον Παναγιώταρο έχουν ελληνικά ονόματα (Νέστορας και Σοφοκλής). Δεν σημαίνει κάτι, το χρώμα τούς προδίδει.
Αλήθεια, πιστεύετε ότι θα σταματήσει μόνο εδώ κι ας έχει γίνει ήδη υπέρβαση λογικής; Δεν θα συζητηθεί η παρουσία τόσων αράπηδων στο ελληνικό μπάσκετ; Δηλαδή, παίκτες που άφησαν (και αφήνουν) τη σφραγίδα τους στα κατορθώματα των ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη (από τον Ντομινίκ Ουίλκινς και τον Ντέιβιντ Ρίβερς, μέχρι τον Μάικ Μπατίστ και τον Έισι Λο), θεωρείτε ότι είναι αποδεκτοί από τους υποστηρικτές της θεωρίας της Αρείας φυλής;
Αν και υπάρχουν παντού όρια -η ελληνική γλώσσα με τον πλούτο που τη διακρίνει εξηγεί ανάγλυφα τι είναι ελευθερία (= έλευσις ορίου)- σε μια έκρηξη δημοκρατικής ανοχής της αντίθετης γνώμης, μπορεί κάποιος να δεχθεί πως άνθρωποι που το 2012 ξεχωρίζουν τους ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα και την ποσότητα μελανίνης στο δέρμα τους, ζουν ανάμεσά μας.
Όταν, όμως, μιλάμε για κοινοβουλευτικά πρόσωπα, κάθε τους ατάκα και σκέψη δεν αντανακλά μόνο τον ψυχισμό και την κουλτούρα τους, αλλά εκπροσωπεί όσους τους ψήφισαν και τους έστειλαν στα βουλευτικά έδρανα;
Αλήθεια, αν κάποιος από εσάς που διαβάζει αυτές τις αράδες ψήφισε Χρυσή Αυγή, νιώθει την ίδια αποστροφή για τον Σχορτσιανίτη και τους… ομόχρωμούς του; Αν υπάρχει έστω και ένας, ειλικρινά νιώθω ότι η κρίση είναι βαθύτερη απ’ όσο πιστεύουμε.
Μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του αθλητικού πρεσβευτή της χώρας στον κόσμο (και όχι μόνο στην Ευρώπη), με αποκορύφωμα τη νίκη επί των ΝΒΑer των ΗΠΑ, έχουν ΚΑΙ την υπογραφή του “Σόφο“. Του ανθρώπου που ένας απροσδιόριστης ιδιότητας και προσφοράς σωματώδης τύπος, στον οποίο ΕΣΕΙΣ δώσατε βήμα και λόγο στον ναό της δημοκρατίας (όπως κι αν τον κατάντησαν οι προηγούμενοι, που επίσης ΕΣΕΙΣ είχατε ψηφίσει), επιχείρησε ευθεία ρατσιστική επίθεση.
Στο μπάσκετ δεν ξεχωρίζουμε χρώμα δέρματος. Στο μπάσκετ ξεχωρίζουμε (και χειροκροτούμε) πραγματικές αξίες. Γιατί κανείς δεν μπορεί με… μέσο να καρφώσει. Γιατί κανείς δεν μπορεί να ανέλθει, αν δεν το αξίζει. Γιατί το παρκέ είναι καθρέπτης για όλους. Και καθρέπτης που βλέπει “όμορφους” και τους αράπηδες κύριε πως σας λένε.
Γι’ αυτό και δεν υπάρχει κοινός τόπος ανάμεσα σε μας κι εσάς. Δεν υπήρχε, δεν υπάρχει, δεν θα υπάρχει. Θα είμαστε πάντα απέναντι…