Λίγο πριν (ένεκα της εκτός ορίων εμπορευματοποίησης), λίγο μετά (ένεκα της επιτυχίας) τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, είχε αναπτυχθεί ένα… κίνημα (περισσότερο έμοιαζε με αθλητικό-φιλοσοφικό ρεύμα), που υποστήριζε την ιδέα της μόνιμης τέλεσης των Αγώνων στην γενέτειρα χώρα, στην κοιτίδα τους.
Αν, λοιπόν, αυτή η ιδέα, έστω και σε θεωρητικό επίπεδο, είχε υπόβαθρο, είχε μια βάση προς συζήτηση, επιτρέψτε μου να την… παραφράσω: Το All Star Game πρέπει να γίνεται μόνιμα στην Πάτρα!
Είναι η πιο μπασκετική πόλη της χώρας, εξαιρουμένων φυσικά των δύο μεγάλων αστικών κέντρων. Είναι μια πόλη που αγαπά το μπάσκετ, που έχει ανθρώπους οι οποίοι αποτελούν μέρος της ιστορίας του. Αλλά είναι και μια πόλη που ξέρει να διασκεδάζει, που ζει στον ρυθμό του καρναβαλιού, πολύ περισσότερες μέρες απ’ ό,τι όλες οι υπόλοιπες.
Αυτά τα δύο στοιχεία, αποτελούν εχέγγυο επιτυχίας για κάθε γιορτή του μπάσκετ. Γιατί μπορεί ο Μπρεντ Πέτγουεϊ να έκλεψε την παράσταση με το τραγούδι (και τα καρφώματά του), όμως οι εξέδρες είχαν μπει στον ρυθμό, πολύ πριν ο Αμερικανός πιάσει το μικρόφωνο. Απλά τους… απογείωσε, αλλά η πτήση είχε ήδη ξεκινήσει, πριν καν μπουν στο γήπεδο.
Οι σοκολάτες που πέταγαν οι διοργανωτές, οι αποκριάτικες μάσκες κρεμασμένες στον πιο μπασκετικό ηλεκτρονικό πίνακα της χώρας, οι στολές μικρών και μεγάλων (τρομάρα μας, κι εμείς δεν αντισταθήκαμε στον πειρασμό, και γιατί όχι άλλωστε;), είχαν στρώσει το… χαλί, για να πατήσει και να τραγουδήσει ο Αμερικανός αοιδός από την Κρήτη.
Αν μπορούσε να υπάρξει μόνιμος τόπος τέλεσης του All Star Game, η Πάτρα θα ήταν.
Γιατί, πού αλλού θα βρούμε όχι έναν αλλά… τρεις Μολφέτες, να παίζουν, να οργανώνουν, να συμμετέχουν; Πού θα βρούμε ιστορικές προσωπικότητες του μπάσκετ, όπως ο αξεπέραστος “Νουρέγιεφ” (κατά κόσμο Κώστας Πετρόπουλος), ή η φωνή του αθλήματος (κατά κόσμο Βασίλης Γεωργίου); Πού αλλού θα βρούμε “παιδιά” όπως ο Νίκος Βετούλας, γενιές διαιτητών, αρχής γενομένης από τον Θανάση Γιοχαλή, περνώντας από τον Λεωνίδα Σπυρίδωνος και φτάνοντας στον Χρήστο Χριστοδούλου και τους νεότερους;
Ακόμα κι αν κάτι ή κάποιον τον βρούμε σε άλλη πόλη, όλους μαζί αποκλείεται να τους συναντήσουμε, παρά μόνο αν στείλουμε πούλμαν ή καράβι στην Πάτρα για να τους μεταφέρουμε.
Η Πάτρα είναι η μητρόπολη του All Star Game. Όχι για φέτος, για πάντα. Και, βεβαίως, κάθε χρόνο η γιορτή του μπάσκετ θα γίνεται σε διαφορετική πόλη, προκειμένου να δοθεί η ευκαιρία και η χαρά σε όλους να γνωρίσουν τα αστέρια του ελληνικού μπάσκετ, αλλά και να απλωθεί η βάση του σπορ, να εξαπλωθεί το μπάσκετ – γιορτή, περιορίζοντας το μπάσκετ – πόλεμος σε όλη την επικράτεια.
Αυτό είναι το σωστό, όμως, αν μας έλεγαν πως για τα επόμενα 140 χρόνια στην Πάτρα θα γίνονταν το All Star Game (και δη, σταθερά, κάπου κοντά στο Καρναβάλι), θα πηγαίναμε κάθε χρόνο.
Έτσι κι αλλιώς η απόλαυση στα στοιχήματα (κυρ Βασίλη, καλά το πήγες με τον Πέτροβιτς, αλλά το έχασες) με τον τεράστιο κύριο (με όλη τη σημασία της λέξης) Γεωργίου, η ασταμάτητη πλάκα με τον πρόεδρο Μολφέτα, η χαρά να ξαναβλέπουμε “φιλαράκια” όπως ο Παπαγιάννης, ο Φραγκισκάτος και άλλοι, η τιμή να χαιρετάς τον Πετρόπουλο και το βάθος της μπασκετικής ανάλυσης του Βετούλα, είναι σαν τις… σοκολάτες που πετάγονταν στις εξέδρες.
Δεν χρειάζεται να πεινάς για να γευτείς μια σοκολάτα…