Καθένας έχει δικαίωμα στην άποψη και στην κριτική, καθένας μπορεί να εκτιμά (ή όχι) κάποιον ή κάποιους παίκτες. Όμως, επειδή πολλά γράφτηκαν, η αριθμητική και ο… καθρέπτης δεν λένε ψέματα. Κι ο Παναθηναϊκός όχι μόνο δεν έχασε το (έντονο όλα τα τελευταία χρόνια) ελληνικό του στοιχείο, αλλά υπερκάλυψε τις απώλειες των Ελλήνων παικτών.
Έγινε λόγος για “αφελληνισμό” των “πράσινων“, ένεκα της αποχώρησης των Κώστα Καϊμακόγλου, Ιαν Βουγιούκα, Νικ και Πατ Καλάθη, Στράτου Περπέρογλου και Αλέξη Κυρίτση. Έξι παίκτες έφυγαν, οι εξής πέντε, μια και τον Κυρίτση (χωρίς να υποτιμώ στο ελάχιστο την αξία του) δεν τον… είδαμε με τη φανέλα του Παναθηναϊκού.
Μήπως είδαμε τον Πατ Καλάθη; Όχι, βέβαια. Συνεπώς έξι έφυγαν, οι τέσσερις ήταν σημείο αναφοράς, με τον Βουγιούκα (τα έχουμε γράψει ξανά) να μην έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Αλλά, ας μην το κάνουμε… λύσσα.
Έμειναν, βεβαίως, ο σημαντικότερος των Ελλήνων παικτών (Δημήτρης Διαμαντίδης) του Παναθηναϊκού και ο Κώστας Τσαρτσαρής (στη δύση της καριέρας του, αλλά με σεβασμό στην προσφορά του Παναθηναϊκού σε αυτή). Οπότε έπρεπε να αποκτηθούν άλλοι τέσσερις για να υπάρχει -σε απόλυτους αριθμούς– ισορροπία και να μην αφελληνιστεί το “τριφύλλι“.
Ο Μάικ Μπράμος και ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης είναι δύο διεθνείς, που κάλυψαν τα κενά των Καλάθη και Καϊμακόγλου. Δεν αναφέρομαι (προφανώς) σε θέσεις, αλλά σε αξία, αν θεωρήσουμε ως μέτρο σύγκρισης τη συμμετοχή στην Εθνική. Και μπορεί ο “Σόφο” να μην αγωνίστηκε φέτος (λόγω τραυματισμού, είναι η επίσημη δικαιολογία της ομοσπονδίας, την οποία κανείς δεν πιστεύει), όμως είναι δυνάμει διεθνής.
Ο Βασίλης Ξανθόπουλος ήταν κι αυτός διεθνής πέρυσι, δεν κλήθηκε φέτος. Δεν έχει μεγάλη απόσταση από τον Ίαν Βουγιούκα, που κλήθηκε και “κόπηκε” αμέσως. Επαναλαμβάνω, προς άρση παρεξήγησης, δεν έχει να κάνει με θέσεις παικτών, αλλά με αξία.
Ο έκτος της παρέας είναι ο Χάρης Γιαννόπουλος, που φιλοδοξεί (και μάλλον έτσι θα είναι) να έχει πιο ενεργό ρόλο από τον Αλέξη Κυρίτση. Πιο νέο παιδί, πολλά υποσχόμενο, μέλος της παρέας των Μάντζαρη, Σλούκα, Παππά, Γιάνκοβιτς, Σαρικόπουλου, κτλ., αποτελεί μια προσθήκη με μέλλον για τον Παναθηναϊκό.
Βεβαίως, αυτοί που πέρυσι λοιδορούσαν τους “ερυθρόλευκους” για τη μεταγραφή του Βαγγέλη Μάντζαρη και τώρα τον έχουν αναγάγει σε… Ντέρικ Ρόουζ, προσπερνούν την προσθήκη Γιαννόπουλου. Καλά κάνουν. Δύσκολο πράγμα το μπάσκετ, δεν μαθαίνεται δια… αλληλογραφίας.
Ο Παναθηναϊκός όχι μόνο δεν μείωσε σε απόλυτα νούμερα το ελληνικό στοιχείο του, όχι μόνο δεν αφαίρεσε από τους Έλληνες τον πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά -αν συνυπολογίσουμε την προσθήκη των “μικρών” Βασίλη Χαραλαμπόπουλου και Γιώργου Διαμαντάκου– επενδύει και στο ταλέντων των γηγενών παικτών.
Μην ξεχνάμε πως έχει να κάνει άλλη μια προσθήκη Έλληνα στη γραμμή των ψηλών, η οποία αν πραγματοποιηθεί θα σημάνει την απόλυτη αύξηση των “δικών μας” παικτών, σε σχέση με το… χθες.
Υ.Γ.: Ένα πράγμα μαθαίνουν στις σχολές δημοσιογραφίας: Μην βιάζεστε να κρίνετε, αν δεν δείτε ολοκληρωμένο το ρόστερ. Φαίνεται πως κάποιοι πρέπει να καθίσουν ξανά στα θρανία…