Ένα ψέμα που επαναλαμβάνεται πολλές φορές γίνεται αλήθεια. Κι είναι αλήθεια πως εδώ και μέρες ζούμε ένα… αφόρητο ψέμα.
Υπήρξαν δύο ειδών καταστραφολόγοι: κάποιοι από υπερβολική αγωνία, που είδαν… έναν κόσμο (αυτόν ήξεραν, οι περισσότεροι -ηλικιακά- δεν είχαν γνωρίσει άλλον) να γκρεμίζεται μπροστά τους και κάποιοι που έκαναν… επάγγελμα την προαναγγελία του τέλους, έγιναν “άγγελοι εξάγγελοι“.
Κάθε παίκτης που έφευγε έφερνε τον Παναθηναϊκό στα Τάρταρα. Κι άρχισε μια παραφιλολογία, η οποία δεν στηρίζονταν πουθενά. “Δεν μπορούμε να πάρουμε μεγάλους παίκτες από τη στιγμή που έφυγε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και ήρθε στη θέση του ο Αργύρης Πεδουλάκης” ήταν ένα από τα… τέρατα που κυκλοφόρησε.
Αναρωτιέμαι, από την εποχή που ο Παναθηναϊκός απέκτησε τον Γιασικεβίτσιους μέχρι σήμερα είχε πάρει καλύτερο παίκτη από τον Ούκιτς;
Είναι, αλήθεια, “λίγος” ο Σχορτσιανίτης και είναι αίφνης τόσο “πολύς” ο Μαυροειδής;
Είναι αδιάφορο το γεγονός ότι κάποιος (Πάνκο) αναδεικνύεται πρώτος σκόρερ και MVP του ισπανικού πρωταθλήματος;
Ο Παναθηναϊκός, ο νέος Παναθηναϊκός, έχει πάρει ως τώρα δύο Έλληνες διεθνείς (και μάλιστα σε εξαιρετική ηλικία), τον πολυτιμότερο παίκτη του ισπανικού πρωταθλήματος κι έναν περιφερειακό εγνωσμένης αξίας, που μαζί με τον Διαμαντίδη συνθέτουν ένα εξαιρετικό δίδυμο.
Όχι τον Λεμπρόν δεν τον έπεισαν να κατηφορίσει προς την Ελλάδα και φαντάζομαι πως στο τέλος της… ημέρας θα το χρεώσουν και αυτό στον Πεδουλάκη. Ενδεχομένως να κατηγορήσουν και τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο που δεν έκανε -τουλάχιστον- πρόταση για τον Κόμπι…
Για να γράφουμε τα πράγματα με το όνομά τους, ο Ολυμπιακός έχοντας αποκτήσει ΜΟΝΟ τον Μαυροειδή (χωρίς να παραγνωρίζει κανείς την επιτυχία διατήρησης του βασικού κορμού) έγινε -για την εξυπηρέτηση των σκοπών των καταστροφολόγων– “πρωταθλητής των μεταγραφών“…
Για να γράφουμε τα πράγματα με το όνομά τους, πέρυσι αν γίνονταν η μεταγραφή του Ούκιτς από τον Παναθηναϊκό θα είχαμε (από τους ίδιους καταστροφολόγους) διθυραμβικές αναλύσεις.
Ό,τι κι αν γράφουμε, όποιοι κι αν γράφουμε, καθρέπτης των ομάδων, των προπονητών και των παικτών είναι το παρκέ. Όμως, θα ήταν τουλάχιστον απρέπεια να μην σημειώσουμε το προφανές:
Σε μια μεταβατική χρονιά, που ο Παναθηναϊκός άλλαξε δέρμα, που έφυγε το 70-80% του έμψυχου δυναμικού, που ο Παναθηναϊκός δεν σκορπά εκατομμύρια, που ο Παναθηναϊκός δεν παίζει “άνευ αντιπάλου“, διοίκηση και νέα τεχνική ηγεσία δείχνουν… χαρακτήρα.
Μπήκαν στα βαθιά και κολυμπάνε με τρόπο που θα ζήλευαν επαγγελματίες κολυμβητές. Δεν φόρεσαν σωσίβια, δεν περιμένουν τους διασώστες.
Αντί επιλόγου: Μπάσκετ δεν παίζουν αυτοί που έφυγαν (παίζουν στις ομάδες τους), αλλά αυτοί που αποκτήθηκαν. Κι αυτοί που έχουν αποκτηθεί μοιάζουν να είναι στα μέτρα του… κανονικού Παναθηναϊκού και όχι ένας άλλος Παναθηναϊκός “ανάγκης“.
Υ.Γ.: Αντί του Καλάθη ο Ούκιτς. Αντί του Βουγιούκα ο Σχορτσιανίτης. Αντί του Καϊμακόγλου ο Πάνκο. Αντί του Λόγκαν (λέμε τώρα) ο Μπράμος. Και μπόνους ο Χαραλαμπόπουλος (σ.σ. αναφέρομαι μόνο σε όσους έχουν ανακοινωθεί). Πού είναι χειρότεροι από πέρυσι οι “πράσινοι“;