Η εικόνα του Παναθηναϊκού στα τελευταία παιχνίδια είναι απογοητευτική κι αυτό έχει εξήγηση. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς βαθυγνώστης του αθλήματος για να δει πως λείπει ο ηγέτης, λείπει ένα “4άρι” με σουτ που θα ανοίξει τις άμυνες, λείπει αυτοπεποίθηση και ψυχολογία, πως κάποιοι δεν αντέχουν το βάρος της φανέλας. Αυτά είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού, όπως ορατό είναι πως δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις.
Στο προηγούμενο άρθρο μου είχα ασχοληθεί -επ’ αφορμή της συμπεριφοράς των φιλάθλων της Αρμάνι Μιλάνο προς τον Βασίλη Σπανούλη– με τον αθλητικό πολιτισμό των Ιταλών και τη δική μας ένδυα στον τομέα. Δεν μπορεί να υπάρξει αθλητικός πολιτισμός δίχως αθλητική παιδεία και η περίπτωση του Παναθηναϊκού είναι ενδεικτική για να αναζητήσουμε το κατά πόσο υπάρχει αθλητική παιδεία μέσα μας.
Οι “πράσινοι” έκαναν επανεκκίνηση, άλλαξαν τα 12/14 της ομάδας, άλλαξαν -υποχρεωτικά- το κοστολόγιο της ΚΑΕ. Αυτό το γνωρίζουν όλοι, αλλά πόσοι αντιλαμβάνονται τί πραγματικά σημαίνει αυτό;
Όταν σταματάς να πληρώνεις 30 και 40 εκατομμύρια θα πάρεις και παίκτες που είναι μόνοι τους και διστάζουν να σουτάρουν. Κι αυτό είναι λογικό, γιατί αν οι ίδιοι παίκτες δεν δίσταζαν, είχαν υψηλή αποτελεσματικότητα, θα είχαν και υψηλότερο κασέ. Άρα το “ό,τι πληρώνεις παίρνεις” είναι το ένα στοιχείο που θα πρέπει να αποδεχθούμε, σημειώνοντας πως έχει τύχει (και θα ξανατύχει) να πληρώσεις κάτι που δεν θα σου αποδώσει τα αναμενόμενα.
Ξεκινώντας, λοιπόν, από τη διοίκηση, η γνώμη μου είναι πως ΟΡΘΩΣ δεν δαπανά πλέον 30-40 εκατομμύρια για την ΚΑΕ. Σε μια χώρα που το φάσμα της πείνας και της ανεργίας καλύπτει μεγάλο μέρος του πληθυσμού της θα ήταν πρόκληση να δίνεται πακτωλός εκατομμυρίων για προσφορά υψηλού αθλητικού θεάματος.
Αφήστε που και οι ιδιοκτήτες του Παναθηναϊκού έχουν πληγεί από τις επιλογές των κυβερνόντων, να παραδώσουν φάρμακα και γενόσημα σε ξένες εταιρίες. Αν κάποιοι υποστηρίζουν πως έχει “ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ” να συνεχίσει να βάζει χρήματα χωρίς έλεγχο, δεν έχουν παρά να τσοντάρουν. Γιατί και 10.000.000 ευρώ δεν είναι μικρό ποσό.
Φεύγουμε από τη διοίκηση και πάμε στην τεχνική ηγεσία. Επέλεξε κάποιους παίκτες, εκ των οποίων άλλοι δείχνουν “λαβράκια” (Λάσμε), άλλοι ανταποκρίνονται πλήρως (Ματσιούλις), άλλοι είναι “προβληματικοί” (Πάνκο), άλλοι δεν κάνουν (Άρμστρονγκ). Τί πιο φυσιολογικό από το να μην έχεις 12/12;
Πέρυσι, για παράδειγμα, ο Παναθηναϊκός έκανε τέσσερις μεταγραφές (Σμιθ, Λόγκαν, Πατ Καλάθης και Κυρίτσης) εκ των οποίων ούτε ένας δεν βοήθησε κατ’ ελάχιστο. Και στο παρελθόν υπήρχαν αρκετές περιπτώσεις παικτών (Ντελκ, Γιαβτόκας, Τέπιτς, κτλ.), που δεν… βγήκαν, αλλά αυτό είναι σύμφυτο κομμάτι του αθλητισμού.
Πρέπει να γίνουν διορθωτικές κινήσεις, αλλά για να γίνουν έπρεπε πρώτα να δούμε και να αξιολογήσουμε τους παίκτες. Είμαστε μόλις στην τέταρτη αγωνιστική. Πότε περιμένατε να διαγνωστούν τα προβλήματα; Θα κοιμόταν ο Πεδουλάκης και θα έβλεπε όραμα αν ο Κίτσεν βάζει ή δεν βάζει την μπάλα στο καλάθι;
Όταν μια ομάδα αλλάζει… κύτταρα και δέρμα, γιατί περί αυτού πρόκειται, χρειάζεται και χρόνο, και υπομονή, και δικαίωμα στην αποτυχία. Ειδικά όταν παίκτες – κλειδιά, όπως ο Διαμαντίδης είναι σε κακή κατάσταση. Κι αλήθεια, δεν δικαιούται ένας παίκτης με την προσφορά του 3D μια τόσο κακή βραδιά όσο η χθεσινή; Φυσικά και δικαιούται, και μία, και δύο, και δέκα.
Βεβαίως, δεν μπορεί να είναι τόσο κακός ο Διαμαντίδης, “ανύπαρκτος” ο Πάνκο, με πολιτικά ο Άρμστρονγκ και να παίζει ο Παναθηναϊκός ελκυστικό και αποδοτικό μπάσκετ. Φυσικό επακόλουθο είναι να υπάρχει πρόβλημα στην ομάδα. Και το αγωνιστικό φέρνει το ψυχολογικό, και όλο μαζί την πολύ κακή εικόνα που παρουσίασε.
Λύσεις; Να τους διώξουμε όλους. Φέρτε άλλους. Η “Πανάθα” να νικά (και το Αιγάλεω, να μην ξεχνιόμαστε) και όλοι να πάνε να… Δεν είναι έτσι. Οι ομάδες έχουν καμπύλες στα διαγράμματά τους. Υψηλές και χαμηλές. Κι αυτοί που υποτίθεται ότι είναι “πιστοί“, οφείλουν να παρέχουν στήριξη στα δύσκολα, οφείλουν να δείξουν υπομονή.
Ποτέ δεν κρύφτηκα πίσω από το δάχτυλό μου (δεν μπορώ λόγω όγκου), ποτέ δεν μάσησα τα λόγια μου. Είχα θεωρήσει -και το είχα γράψει- ιστορικό λάθος το πρωτοσέλιδο της “Πράσινης” (λόγω του ότι είναι ιδιοκτησίας Δημήτρη Γιαννακόπουλου) μετά την ήττα από το Μαρούσι (το περιβόητο “βγάλτε τις φανέλες“).
Το σημερινό πρωτοσέλιδο βγάζει ΥΓΕΙΑ. Κι ο Παναθηναϊκός μπορεί να δείχνει νοσηρά αγωνιστικά συμπτώματα, η υγεία όμως ξεκινά από τον τρόπο που σκέφτονται οι διοικούντες, από τον τρόπο που διαχειρίζονται την κρίση.
Χρειάζονται αλλαγές προσώπων, χρειάζεται ενίσχυση η ομάδα, χρειάζονται διορθωτικές κινήσεις, μα πάνω απ’ όλα χρειάζεται να αποβάλλουμε (όλοι, ανεξάρτητα από την ομάδα που υποστηρίζουμε) το μικρόβιο της νίκης. Δεν είναι υποχρέωση η νίκη, υποχρέωση είναι η προσπάθεια.
Αλήθεια, είδατε κι εσείς χθες τους παίκτες του ΠΑΟ, ακόμα και αυτούς που ήταν “τραγικοί“, να βουτάνε στο παρκέ για να κερδίσουν μια χαμένη μπάλα, ή το είδα μόνο εγώ; Διαπιστώσατε έλλειψη πάθους, αθλητές να μην ιδρώνουν; Είδατε τον προπονητή να μην το παλεύει, να μην αλλάζει παίκτες, σχήματα και συστήματα; Αν είδατε κάτι από αυτά, τότε να… πέσουν κεφάλια. Αν όχι, θέλει υπομονή.
Εκτός από υπομονή χρειάζεται και άμεση αντίδραση. Έχουν αργήσει να αντικαταστήσουν τον Άρμστρονγκ (δεν είναι εύκολη υπόθεση να λυθεί το συμβόλαιό του) και πρέπει εδώ και τώρα να γίνουν περισσότερες διορθωτικές κινήσεις.
Αντί επιλόγου: Πέραν της αλλαγής παικτών υπάρχει και η δυνατότητα προσθήκης. Κι αυτή η δυνατότητα κάνει καλύτερη κάθε ομάδα. Ο Παναθηναϊκός μπορεί να προσθέσει ΜΟΝΟ έναν παίκτη υψηλού επιπέδου, χωρίς να χρεωθεί αντικατάσταση, αλλά η έλλειψη αθλητικής παιδείας (όχι των διοικούντων, ή των προπονητών, αλλά των φιλάθλων) καθιστά απαγορευτική την απόκτησή του.
Θοδωρής Παπαλουκάς λέγεται, επιμένω, και είναι ο κατάλληλος παίκτης για την κατάλληλη ομάδα. Είχε αγωνιστεί στον Ολυμπιακό, ήταν αρχηγός του, είχε κάνει δηλώσεις (ποιος δεν έχει κάνει;), αλλά είναι ο ιδανικός για να προσθέσει εμπειρία, ποιότητα, λύσεις (οργανωτικές). Τον αντέχετε;