Αν υπάρχει ένα στοιχείο που κάνει τους αθλητές (άρα και τον αθλητικό χώρο) να ξεχωρίζουν, είναι πως κάνουν πράγματα που κανείς μας δεν μπορεί να κάνει. Ποιος από εμάς, ή εσάς που διαβάζετε το κομμάτι, μπορεί να σουτάρει, να καρφώσει, να παίξει άμυνα όπως εκείνοι; Η αναγνώριση του ότι κάνουν κάτι ιδιαίτερο είναι εκ των ων ουκ άνευ.
Το ίδιο ισχύει (ή ίσχυε) για τους προέδρους, ακόμα και για τους δημοσιογράφους, που έχουν (ή έπρεπε να έχουν) έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης της είδησης και παρουσίασης της. Αναρωτιέμαι αν ισχύει αυτό για τον ΕΣΑΚΕ και για πολλούς από τους σημερινούς προέδρους (ή μήπως τελικά είναι απλά διαχειριστές);
Το πρωτάθλημα κρίνεται αύριο σε δύο επίπεδα: Αν θα έχει 14 ομάδες στο τζάμπολ (ήτοι αν πάρουν το πιστοποιητικό συμμετοχής από την ΕΕΑ η Καβάλα και ο Απόλλωνας) και αν θα γίνει τζάμπολ (ήτοι αν συμφωνήσουν με την ΕΡΤ, αν επιλεγεί ο δρόμος της αναβολής της πρεμιέρας, κτλ.).
Όλα αυτά τρεις ημέρες πριν την προγραμματισμένη έναρξη της σεζόν. Και το ερώτημα που παραμένει αναπάντητο: Γιατί έπρεπε να φτάσουμε στο παρά ένα; Γιατί δεν μπορούσε να κλείσει νωρίτερα το τηλεοπτικό συμβόλαιο, γιατί δεν μπορούσαν να κλείσουν νωρίτερα οι φάκελοι. Πρόδηλο είναι πως υπάρχουν απαντήσεις. Προφανές ότι δεν μας καλύπτουν (πλέον).
Ακόμα κι αν –στην καλύτερη των περιπτώσεων– ξεπεραστούν τα προβλήματα, πάρουν το “πράσινο φως” οι δύο ΚΑΕ, τα βρούμε με την απαράδεκτη διαπραγματευτική ομάδα της ΕΡΤ, ακόμα κι αν το Σάββατο το τζάμπολ γίνει χωρίς το παραμικρό πρόβλημα, το πρωτάθλημα παραμένει… tabula rasa.
Είναι άγραφος πίνακας, χωρίς αξιοποίηση της εμπειρίας, χωρίς να έχουμε μάθει από τα λάθη μας. Δεν περίμενα από κανέναν πρόεδρο να έχει έμφυτες γνώσεις (αν και ο Γιώργος Χαλβατζάκης είναι εκ των παλαιοτέρων παραγόντων στον χώρο), αλλά περιμένω να έρθει μια μέρα που το πρωτάθλημα θα ξεκινά για τους έχοντες την ευθύνη της διοργάνωσής του μόλις τελειώσει το προηγούμενο.
Το τηλεοπτικό συμβόλαιο πρέπει να έχει κλείσει το αργότερο μέχρι το πρώτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου. Το ίδιο και οι συμμετοχές στο πρωτάθλημα. Το All Star Game πρέπει να γνωρίζουμε πού θα γίνει πριν ακόμα το τζάμπολ του πρωταθλήματος (επί του παρόντος ουδείς έχει ασχοληθεί με αυτό). Οι ακριβείς ημερομηνίες των αγωνιστικών (τουλάχιστον του πρώτου γύρου) πρέπει να είναι γνωστές άμα την κλήρωση (άντε μια εβδομάδα μετά), ώστε οι ομάδες να μπορούν να κλείσουν από νωρίς αεροπορικά εισιτήρια, ξενοδοχεία, ώστε να πετύχουν καλύτερες τιμές.
Όπως επίσης να γνωρίζουμε εξ αρχής τις παράλληλες εκδηλώσεις (τις ποιες;), τα χάπενινγκ που θα συνοδέψουν την πρεμιέρα, τις δράσεις ΕΚΕ (εταιρικής κοινωνικής ευθύνης) της λίγκας για τις μέρες των γιορτών, ή για την παγκόσμια ημέρα ανθρώπων με αναπηρία, τις επισκέψεις σε σχολεία, παιδικά νοσοκομεία, ιδρύματα. Πράγματα που ΔΕΝ γίνονται (όχι με τη σφραγίδα της λίγκας) και που είναι απαραίτητα για να μπορεί το πρωτάθλημα να διεκδικεί αυτό που του αξίζει, όχι μόνο από την ΕΡΤ, αλλά απ’ όλους (πολιτεία, χορηγούς, κτλ.).
Δεν ανακαλύψαμε την Αμερική. Απλά πράγματα σημειώνουμε. Αλλά τα απλά είναι δύσκολα, όταν δεν υπάρχει οργάνωση. Όταν δεν υπάρχει εφαρμοσμένη μεθοδολογία, όταν δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας.
Ο ΕΣΑΚΕ μοιάζει με σχολική αίθουσα. Όλο τον χρόνο καταγράφονται στον πίνακα τα λάθη και οι παραλείψεις, αλλά στο τέλος της σχολικής περιόδου το… σφουγγάρι απαλείφει τα γραμμένα, ο πίνακας είναι καθαρός και το πρωτάθλημα tabula rasa. Οι, δε, διοικούντες μετεξεταστέοι…
Για να επιστρέψω στην αρχή της σκέψης μου: Ποιος από εμάς δεν μπορεί να κάνει αυτά που εδώ και χρόνια κάνουν οι πρόεδροι και οι διοικούντες τον ΕΣΑΚΕ; Διακρίνει κανείς οργανωτικό πνεύμα, εξεύρεση λύσεων, πρωτοπόρες ιδέες;
Ο νυν πρόεδρος, δεν θα κριθεί στους 2-3 μήνες της θητείας του, αλλά για την ώρα ΔΕΝ βλέπουμε διαφορές σε σχέση με την προηγούμενη διοίκηση. Μακάρι να μας διαψεύσει, εδώ θα είμαστε να του αποδώσουμε τα εύσημα. Αρκεί να πετάξει το… σφουγγάρι και να πιάσει -κάποια στιγμή- την κιμωλία.