Σφαίρες εναντίον των γραφείων της Νέας Δημοκρατίας, εκρηκτικός μηχανισμός στο Mall, επιθέσεις τυφλής βίας εναντίον μεταναστών, εμπρησμοί αυτοκινήτων (κατά βάση πολυτελών) και άλλα παρόμοια περιστατικά έκνομης συμπεριφοράς, συνθέτουν ένα νέο “πολιτικό” σκηνικό στον τόπο.
Το καθένα από αυτά μόνο του έχει περιορισμένο ενδιαφέρον και σημασία. Δεν θα υπάρχει -σε κάθε κοινωνία- ένας τύπος που θα θεωρεί ότι βάζοντας μια βόμβα σε ένα καλάθι αχρήστων θα ανατρέψει (ή έστω θα “πληγώσει“) το σύστημα; Δεν θα υπάρχει ένας καραφλός με βιωματικά συναισθήματα απόρριψης, ο οποίος θα βρίσκει στον Πακιστανό που κυνηγά όλα όσα του στέρησαν οι… γκόμενες (οι πρώην κι οι επόμενες);
Όλα αυτά μαζί, όμως, διαμορφώνουν το πλαίσιο πάνω στο οποίο μπορεί να πατήσει όποιος επεξεργάζεται σχέδια πόλωσης και ανωμαλίας. Το σκηνικό μοιάζει να στήνεται και απαιτείται ένα τυχαίο (ατυχές, για να ακριβολογούμε) γεγονός για να πυροδοτήσει ανεξέλεγκτες καταστάσεις.
Οι δύο πόλοι βρέθηκαν. Όσο η συντεταγμένη αριστερά (αδόκιμος όρος) περιθωριοποιούσε τις εξ αριστερών της βίαιες εκρήξεις, σε μια αξιοζήλευτη στάση αυτοπροστασίας και περιφρούρησης των οργανωμένων διεκδικήσεων, οι όποιες δράσεις των “κουκουλοφόρων” ήταν ελεγχόμενες. Κατακριτέες απ’ όλους, ενδεχομένως και προϊόντα προβοκάτσιας.
Η παρουσία των καραφλών στην πολιτική σκηνή, επαναδραστηριοποίησε έναν βίαιο πολιτικό πόλο από την αντίθετη πλευρά. Οι παλιότεροι θα θυμούνται δράσεις ατόμων στον πυρήνα της νεολαίας της δεξιάς (ο Βορίδης είχε αυτοπροσδιοριστεί ως “εξτρεμιστής της Δεξιάς“), που όμως ήταν κι αυτές απολύτως ελεγχόμενες.
Ο ένας πόλος τρέφει τον άλλον και οι δύο αδυνατίζουν τη δημοκρατία στη χώρα. Ενισχύουν φοβικά σύνδρομα, αφού βλέπετε, ξέφτισε ο… μπαμπούλας των Αλβανών, δεν τρομάζουν πια τα μεϊμέτια που θέλουν να μας πάρουν τα νησιά και τη Θράκη (εδώ τα πουλάμε “μπιρ παρά“) κι οι Πακιστανοί ελάχιστα μας απασχολούν, αφού πλέον δεν είναι φτωχότεροι ημών.
Αφού πέρασε η μπογιά όλων όσων χρησιμοποίησε το κράτος για να μας κλείσει στα σπίτια μας, για να περιορίσει δράσεις και αντιδράσεις του κόσμου, έρχεται το δίπολο των εγχώριων “τιμωρών” για να δώσει την τελική μάχη.
Μακάρι να είναι υπερβολικές οι σκέψεις μου, αλλά πολύ φοβάμαι ότι κάποια ανώμαλα μυαλά επεξεργάζονται λύσεις αποσταθεροποίησης. Γιατί, βλέπετε, το να μην αναφέρουν τα ελεγχόμενα ΜΜΕ τις καθημερινές αυτοκτονίες χρησιμεύει όσο και το κουκούλωμα από το σεντόνι, για να περάσει ο εφιάλτης.
Ο κόσμος περνά τρομερά δύσκολες ώρες. Πράγματα τα οποία η γενιά μας θεωρούσε δεδομένα (όπως το να πάνε ταϊσμένα στο σχολείο τα παιδιά, ή να ανάψει το γαμημένο το καλοριφέρ όταν κάνει κρύο, να έχουν ασφάλεια τα αυτοκίνητα και άλλα) εντάσσονται πλέον στα είδη πολυτελείας.
Δεν δυσκόλεψε η δυνατότητα χειμερινών διακοπών σε κάποιο σαλέ, ή σε εγχώριους προορισμούς, αλλά η καθημερινότητα, η διαβίωση. Κι αυτό προκαλεί ΒΙΑ. Όποιος δεν έχει να φάει είναι λογικό να προβεί ακόμα και σε πράξεις που δεν πίστευε ότι μπορούσε να κάνει. Αν σε αυτό προσθέσετε την ύπαρξη των πόλων και τη διαρκώς κλιμακούμενη βία, φτάνετε σε ένα ενδεχόμενο αποτέλεσμα που τρομάζει.
Η απάντηση σε όλα αυτά είναι η επαγρύπνηση και όχι ο φόβος. Εμείς, ο απλός κόσμος, έχουμε τη δύναμη. Περιορίστε τους μπαχαλάκηδες (ειδικότερα τους επαγγελματίες), αφοπλίστε τους μπάτσους (και όχι την αστυνομία), στείλτε τους καραφλούς από εκεί που ήρθαν και θα βρούμε τις λύσεις μέσα από τη δημοκρατία και τον διάλογο, που αυτός ο τόπος κυοφόρησε, μεγάλωσε, διέδωσε στον πλανήτη.