Καθένας μπορεί να δει το ποτήρι μισοάδειο, ή μισογεμάτο. Δεν υπάρχει μόνο μία αλήθεια, δεν υπάρχει… περιορισμός. Εγώ θα συνεχίσω να διαλέγω τη θετική σκέψη, το μισογεμάτο ποτήρι και θα πω ότι η απόφαση των ΚΑΕ και του ΕΣΑΚΕ, σε πλήρη- φαντάζομαι- εναρμόνιση με την ΕΟΚ (διαφορετικά θα είχαμε “πόλεμο“) είναι ένα σημαντικό βήμα προόδου.
“Επιτρέπεται η μεταγραφή ενός Έλληνα αθλητή σε άλλη ΚΑΕ -μέλος του ΕΣΑΚΕ- εντός της ίδιας αγωνιστικής περιόδου, εφόσον υπάρχει συναινετική λύση του συμβολαίου του, ή τελεσίδικη απόφαση της αρμόδιας Επιτροπής Επίλυσης Οικονομικών Διαφορών” ανέφερε η σχετική χθεσινή ανακοίνωση, με τον επιπρόσθετο περιορισμό…
“Κάθε ΚΑΕ μπορεί να αποκτήσει μονάχα έναν Έλληνα καλαθοσφαιριστή απ’ τη συγκεκριμένη κατηγορία, με καταληκτική ημερομηνία την προηγούμενη μέρα της διεξαγωγής της τελευταίας αγωνιστικής του πρώτου γύρου της κανονικής περιόδου”.
Αυτή η “κατάκτηση” αλλού είναι εδώ και χρόνια απλή πρακτική. Στην Ελλάδα ο φόβος να μην πληγεί η αξιοπιστία του πρωταθλήματος, επέβαλλε έναν περιοριστικό όρο, για τον οποίο πολλάκις έχω αναφερθεί στο παρελθόν.
Ήταν παράλογο να… εξορίζεται ένας παίκτης, επειδή το σωματείο του δεν τον πλήρωσε. Κι αυτό διορθώθηκε. Πλέον… υπάρχει ζωή για τους Έλληνες παίκτες κι εντός των γεωγραφικών μας συνόρων κι αυτό είναι μόνο το προφανές θετικό στοιχείο της ιστορίας.
Ακόμα σημαντικότερο κι από το ίδιο το γεγονός, για το οποίο δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε, καθώς και το έχουμε πράξει στο παρελθόν, και μοιάζει να είναι το απόλυτα λογικό, είναι πως οι παράγοντες άρχισαν να επικοινωνούν.
Δεν ξέρω αν οφείλεται στη διαλλακτικότητα του Γιώργου Χαλβατζάκη, στο γεγονός ότι ο Γιώργος Βασιλακόπουλος αρχίζει να βλέπει με μεγαλύτερη ηρεμία τα πράγματα, δεν ξέρω αν όλοι έχουν αντιληφθεί πως οι καιροί δεν ευνοούν τις κόντρες, όμως το… τσεκούρι του πολέμου ανάμεσα στην ομοσπονδία και τη λίγκα έχει θαφτεί. Κι αυτό είναι σημαντική πρόοδος.
Οι ΚΑΕ υποχρεώνονται να πληρώνουν τους παίκτες τους. Η “ασφάλεια” του μονόδρομου (“ή παίζεις εδώ απλήρωτος, ή ξενιτέψου“) αρχικά προσβλήθηκε από την αθρόα μετοίκηση των Ελλήνων παικτών (το δρομάκι έγινε… λεωφόρος) και τώρα μετατράπηκε σε… διάδρομο αεροδρομίου (και δη διπλής κατεύθυνσης).
Γνώμη μου είναι πως σε λίγο καιρό θα αρθούν και οι περιοριστικοί όροι, αφού θα φανεί πως μόνο καλό θα κάνει αυτή η επιλογή στο μπάσκετ. Πως οι “πονηροί” πρόεδροι θα υποχωρήσουν και πως στη θέση τους θα βρεθούν άνθρωποι που θα σέβονται περισσότερο τον εργαζόμενο (εν προκειμένω τον παίκτη).
Γνώμη μου είναι πως όσο η λογική κάνει βήματα, τόσο το επαγγελματικό μπάσκετ θα προσκαλεί σοβαρούς επενδυτές. Και, βέβαια, δεν περιμένει κανείς άμα τη ανακοίνωση να εμφανιστούν και δυο – τρεις υποψήφιοι αγοραστές ομάδων, όμως τέτοιες κινήσεις κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση, προς την εξάλειψη περιοριστικών όρων που τελικά αντί να προστατεύουν την… τιμή και την υπόληψη του αθλήματος, αποτελούσαν διαπραγματευτικό ατού για τους ανυπόληπτους παράγοντες.