Υπάρχουν κάποιοι (ζουν ανάμεσά μας) που μεγάλωσαν στο Σικάγο, έπιναν τον καφέ τους παρέα με τον Μιχάλη (ένας είναι ο Μιχάλης), μετά πήγαιναν κι έπαιζαν κανένα… μονό και στο τέλος της ημέρας πήγαιναν κι έβλεπαν την τριγωνική επίθεση και τον “αέρινο” να βγάζει τη γλώσσα στους αντιπάλους.
Είναι πρόδηλο πως αυτοί βγάζουν καντήλες βλέποντας τους αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος. Ούτε Τζόρνταν έχει, ούτε καν Στιβ Νας στα γεράματα.
Υπάρχουν κάποιοι άλλοι (μεταξύ αυτών κι εγώ) που μεγαλώσαμε σε γειτονιές της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, των άλλων πόλεων και που από μικροί πηγαίναμε σε αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος, χωρίς την τύχη της απευθείας επαφής με τον “Air“.
Για μας, λοιπόν, τους παρακατιανούς το πρωτάθλημα είναι σούπερ. Και είναι σούπερ κάθε πρωτάθλημα που 12 ομάδες μπορούν να κερδίσουν και να χάσουν από οποιονδήποτε, που εννέα ομάδες είναι δυνάμει υποψήφιες για υποβιβασμό. Είναι σούπερ ένα πρωτάθλημα που μέσα σε δύο αγωνιστικές μπορεί μια ομάδα να βρεθεί από την ασφάλεια στην ανασφάλεια και το αντίστροφο.
Στο ξεκίνημα της σεζόν υπήρχαν ουκ ολίγα παιχνίδια που κρίνονταν στην παράταση, ή έστω στον πόντο. Το σασπένς είναι κατ’ αρχήν ζητούμενο για αθλήματα όπως το μπάσκετ, αν και δεν γνωρίζω άθλημα που να απολαμβάνει κανείς τεράστιες διαφορές.
Όσο οι ομάδες βρίσκουν ισορροπία και “δένουν“, τόσο πιο αμφίρροπες γίνονται οι αναμετρήσεις. Κι αν τα “διπλά” είναι στοιχείο υγείας, αυτή την αγωνιστική ο Ηλυσιακός πέρασε από τη Δράμα (με αποτέλεσμα την απομάκρυνση Καλαφατάκη), την προηγούμενη η Καβάλα πέρασε από τη Ρόδο (με αποτέλεσμα την απομάκρυνση Γκέκου).
Με εξαίρεση το Περιστέρι και τον Πανελευσινιακό, όλες οι άλλες ομάδες έχουν γευτεί τη χαρά της εκτός έδρας νίκης, τουλάχιστον μια φορά. Κι ακόμα δεν έχουμε πάρει τη στροφή του πρώτου γύρου.
Κυρίαρχο στοιχείο ενός πρωταθλήματος είναι η ανταγωνιστικότητά του και το πρωτάθλημα της Α1 είναι εξόχως ανταγωνιστικό. Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε την αύξηση της παρουσίας φιλάθλων στις εξέδρες, σε συνδυασμό με την παράλληλη αύξηση της τηλεθέασης, έχουμε μια συνολικά καλή εικόνα.
Θα ήταν άδικο να μην συνυπολογίζαμε το γεγονός ότι έχουν αρχίσει να μπαίνουν βάσεις και δομές (για παράδειγμα η Καβάλα υποχρεώθηκε να βγάλει φορολογική ενημερότητα για να μπορέσει να κάνει μεταγραφές, κάτι που δεν κάνει ο Άρης και μένει με αυτούς που έχει), κάτι που πιστώνεται στη νέα διοίκηση.
Προσθέστε την απουσία (ευτυχώς) επεισοδίων, την απουσία αμφισβήτησης στις αποφάσεις των διαιτητών (μια κάποια γκρίνια από τους εκάστοτε ηττημένους είναι στο πλαίσιο της λογικής, αλλά δείτε τί γίνεται στο ποδόσφαιρο), την παρουσία 14 Ελλήνων προπονητών (για την ώρα, τουλάχιστον) στους πάγκους των ομάδων κι έχετε την εικόνα ενός “σούπερ πρωταθλήματος“, τηρουμένων των αναλογιών και ενταγμένο σε ένα γενικότερο γίγνεσθαι στη χώρα.
Εμείς οι ταπεινοί, που δεν πίναμε τον καφέ μας ατενίζοντας το άγαλμα της ελευθερίας, νιώθουμε πως για την ώρα το πρωτάθλημα έχει ξεπεράσει τις προσδοκίες μας. Και δεν είχαμε χαμηλώσει τον πήχη, απλά είμαστε πραγματιστές, δεν περιμέναμε από τον Ηλυσιακό να φέρει τον Ρούντι, για να ανταγωνιστεί το Περιστέρι που έχει στις τάξεις του τον Πέκοβιτς.