Μια απλή αριθμητική ανάλυση των αγώνων δείχνει ξεκάθαρα πως με 52 πόντους παραγωγικότητα δεν κερδίζεις. Κι ο Ολυμπιακός δεν είχε επιθετικό πλάνο, που να προσφέρει με ασφάλεια σκορ ικανό να του επιτρέψει να διεκδικήσει τη νίκη, ακόμα κι απέναντι σ’ έναν Παναθηναϊκό με πολλά ζητήματα προς επίλυση στην επίθεση.
Γιατί νίκησε η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη; Το προφανές είναι πως παίζει συγκλονιστική άμυνα, απότοκο της οποίας είναι η τραγική επιθετική εικόνα του Ολυμπιακού. Οι 51 και 52 πόντοι στους δύο πρώτους τελικούς δεν χρειάζονται ιδιαίτερης ανάλυσης. Είναι πρόδηλο πως τίποτα δεν πήγε καλά για τον Γιώργο Μπαρτζώκα.
Τα 4/14 σουτ του Σπανούλη δεν είναι προϊόν κακής βραδιάς, αλλά μιας άμυνας πιστής και παθιασμένης. Κι ο Παναθηναϊκός πέρα από το 2-0 και το σαφέστατο προβάδισμα τίτλου, κρατά από τη φετινή του παρουσία ότι έχει μετατρέψει σε θέαμα το παιχνίδι στο πίσω μέρος του γηπέδου. Έργο Πεδουλάκη χωρίς άλλο.
Το ομαδικό πνεύμα, το πάθος, η απόφαση να παίξουν με το “μαχαίρι στα δόντια“, φάνηκε από το γεγονός ότι δύο πρώτοι ριμπάουντερ ήταν οι… άσσοι του (Διαμαντίδης και Κάρι είχαν από 8, ένα παραπάνω από τον Γκιστ), αλλά και στο 19% που είχαν οι φιλοξενούμενοι στα τρίποντα.
Δεύτερη φορά που… έπεσε ο γενικός δεν δικαιολογείται μόνο από την… κακή βραδιά. Κι αν συνυπολογίσουμε ότι ο Κατσίβελης είχε 2/3 (και όχι 0/4 όπως στο ΣΕΦ) διαπιστώνουμε πως απλά ο Ολυμπιακός είχε κακά σημάδια στην επίθεση, ή αν προτιμάται η “πράσινη αεροπορία” απαγόρευσε το παιχνίδι στο… βαμμένο.
Γιατί έχασε ο Ολυμπιακός; Αν και το αναλύσαμε ήδη, να προσθέσουμε πως οι “ερυθρόλευκοι” δεν μπορούν να ακολουθήσουν το up τέμπο, με το οποίο έκαναν… παρέλαση στο Λονδίνο.
Το μετρήσαμε και στον πρώτο τελικό κι η εικόνα είναι ανάλογη (άρα εξηγείται και μαθηματικά η διαφορά στο ταμπλό): Το σύστημα αξιολόγησης στον πρώτο τελικό έδειξε 69-29, αυτή τη φορά ήταν 63-33. Ο Ολυμπιακός ηττήθηκε κατά κράτος. Ξανά.
Τί σημαίνει το 2-0; Ενδεχομένως και τίποτα. Γιατί ο Παναθηναϊκός έχει τρεις αγώνες να κυνηγήσει μια νίκη, αλλά αν δεν “σκουπίσει” (κι αυτό μπορεί να συμβεί), υπάρχει έστω ένας που να διαφωνεί ότι το τέταρτο παιχνίδι θα είναι “ο θάνατός σου η ζωή μου”;