Ακόμα κι ένα βελούδινο διαζύγιο δεν παύει να είναι διαζύγιο. Όσο κι αν είναι κοινή (δια)θέση να μην γίνει… ξεκατίνιασμα, κάθε κουβέντα, ακόμα και η πιο ασήμαντη, ακόμα κι αυτή που φαινομενικά θέλει να κρύψει και όχι να αποκαλύψει προβλήματα, δημιουργεί κλίμα. Πόσο μάλλον αν πρόκειται για το διαζύγιο του Παναθηναϊκού με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς

Το ποιος “φταίει“, αν κάποιος φταίει, θα κριθεί από την ιστορία και σίγουρα όχι σήμερα, όχι αν δεν μιλήσουν (που μπορεί να μην μιλήσουν ποτέ) οι μετέχοντες στις συζητήσεις. Προσωπικά αρνούμαι να δεχθώ ότι υπάρχουν αδιέξοδα, αρχίζω και ενοχλούμαι από τις υπερβολές (μόνο… ψαρόσουπα δεν έχει σερβιριστεί), αλλά πάλι, είναι γνωστό ότι είμαστε λαός της υπερβολής.

Το έγραψα και χθες, επιμένω και σήμερα: Μεγάλος, τεράστιος προπονητής ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, μεγάλος σύλλογος και ο Παναθηναϊκός. Καθένας θα βρει τον δρόμο του. Κι αν οι “πράσινοι” ανησυχούν επειδή “δεν υπάρχει άλλος Ομπράντοβιτς“, έχω την αίσθηση πως και ο Σέρβος πρέπει να ανησυχεί, γιατί δεν θα βρει πολλούς συλλόγους να του προσφέρουν την απόλυτη ασυλία που ΚΕΡΔΙΣΕ στον Παναθηναϊκό.

Υπάρχουν κάποιοι χειρισμοί που μοιάζουν να είναι υπερβολικά “αδέξιοι“, για ανθρώπους που έχουν περισσότερα να τους ενώνουν (13 χρόνια είναι αυτά) από εκείνα που τους χωρίζουν. Αυτό το “respect” που ζήτησε στο αεροδρόμιο ο “Ζοτς” είναι αλήθεια πως δεν κατάλαβα ποτέ σε ποιον απευθύνονταν.

Αν είχε στόχο τους διοικούντες, το 1/4 της ΚΑΕ του έδωσαν. Πόσο μεγαλύτερο σεβασμό απαιτούσε; Αν το “respect” έχει να κάνει με το ύψος του μπάτζετ, τότε μάλλον χρησιμοποίησε λάθος λέξη.

Υπάρχουν πολλά “αν“, καθώς η τελική επιλογή του Ομπράντοβιτς (και του Παναθηναϊκού) ήταν “τα εν οίκω, μη εν δήμω“. Μα και όλα τα άλλα, τα “φεύγουμε” των διοικούντων, τα “φεύγω – μένω” σε ΟΑΚΑ και Caravel του Σέρβου προπονητή “εν δήμω” ειπώθηκαν και δη αβίαστα.

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί άφησαν οι πρεσβύτεροι τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο να εμπλακεί με την υπόθεση Ομπράντοβιτς. Όχι φοβούμενοι για το αν θα τα καταφέρει, αλλά γνωρίζοντας πως οι πιθανότητες ήταν σε βάρος τους, μπορούσαν να τον προστατεύσουν, να μην αφήσουν το… σπίρτο να καεί στα χέρια του, να μην τον χρεώσουν με το… καλημέρα με μια τόσο βαριά ήττα.

Τί πιο λογικό από το να ολοκλήρωνε τον κύκλο συζητήσεων με τον “Ζοτς” ο Θανάσης και μετά, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα (ακόμα κι αν ήταν το ίδιο, που το ίδιο θα ήταν, ποιος μπορούσε να αμφισβητήσει τον “τυφώνα“) να πάρει το “δαχτυλίδι” ο “μικρός“, απαλλαγμένος από το βάρος αυτής της ψυχοφθόρας διαδικασίας;

Υπάρχουν “σκοτεινά σημεία“, τα οποία οι εμπλεκόμενοι δεν θέλησαν να φωτίσουν. Άρα, τα όποια βιαστικά συμπεράσματα μάλλον προκύπτουν από τη συμπάθεια ή αντιπάθεια που έχει καθένας στους πρωταγωνιστές της ιστορίας (κι εδώ ο Ομπράντοβιτς παίζει εκ του ασφαλούς, αφού είναι πολύ πιο δημοφιλής από τον νεαρό Γιαννακόπουλο), αλλά και κάτω από συναισθηματική φόρτιση.

Αν ήταν “πάνω απ’ όλα ο Παναθηναϊκός“, όχι μόνο στη δήλωση, αλλά και στη σκέψη όλων, αφενός ίσως να μην είχε… εκδοθεί το διαζύγιο, αφετέρου ίσως να υπήρχαν λιγότερα… κενά, τα οποία αφήνουν μεγάλο χώρο για ερμηνείες και κάθε ερμηνεία γεννά και μια ακόμα αφορμή για… γκρίνια.

Είπαμε, όμως, και στην αρχή του κειμένου μας. Κανένα διαζύγιο δεν είναι “αναίμακτο

[email protected]