Όποιος πιστέψει ότι ο Παναθηναϊκός πέτυχε κάτι, κάνει λάθος. Γιατί το παιχνίδι τώρα αρχίζει. Γιατί δεν έχει καμία αξία η νίκη, αν σε 48 ώρες οι “πράσινοι” δεν… τελειώσουν τη δουλειά. Γιατί μέχρι χθες το γεγονός ότι έφτασαν ως εδώ ήταν ένας άθλος. Τώρα, θέλουν την πρόκριση. Λάθος: Δεν τη θέλουν. Τη δικαιούνται…
Θαρρώ ότι δεν έχει αξία να πούμε τί έχουν πετύχει φέτος ο Αργύρης Πεδουλάκης και η παρέα του. Έχουν ήδη κατακτήσει τις καρδιές των φίλων του, έχουν ήδη απαντήσει στους κακοπροαίρετους επικριτές τους (προσοχή: δεν ήταν όλοι όσοι άσκησαν κριτική κακοπροαίρετοι), έχουν ξεπεράσει κάθε προσδοκία.
Όλα αυτά καλά, αλλά πλέον υπάρχει μπροστά μας ένας αγώνας. Και δεν πρέπει να υπάρξει δεύτερος. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να “τελειώσει” την Μπαρτσελόνα, συνεχίζοντας το ίδιο τροπάριο. Παίζοντας άμυνα που σπάει κόκαλα, κυνηγώντας κάθε χαμένη μπάλα, βλέποντας το παιχνίδι φάση – φάση.
Εδώ που έφτασαν πρέπει να πάρουν και την πρόκριση. Γιατί είναι κρίμα να μείνουν μόνο με την προσπάθεια. Κι είναι δεδομένο ότι πλέον όλα (πλην ενός) λειτουργούν υπέρ τους.
Ο κόσμος είναι εκστασιασμένος, είναι μαγεμένος, είναι πιο ευτυχισμένος από ποτέ. Γιατί αν έρθει αυτή η πρόκριση, δύσκολα μπορεί να συγκριθεί με κάποια από το παρελθόν. Και δεν είναι λίγες…
Οι παίκτες έχουν πιστέψει ότι “έχουν” τους πολυδιαφημισμένους αντιπάλους τους. Η Μπαρτσελόνα, ακόμα κι αν κερδίσει… 100-0 στα δύο (ένα και τελειώσαμε είπαμε) επόμενα ματς, έχει… μικρύνει από τους “πράσινους“, που την υποχρέωσαν να κατεβεί από τους 70 πόντους, τους οποίους έβαζε για… πλάκα, που έκαναν το 10-2 να μοιάζει μακρινή ανάμνηση.
Έχουν βρει λύσεις για όλα. Για κάθε πρόβλημα, για κάθε σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Έχουν ένα ζήτημα που λογικά θα τους κάνει δύσκολη τη ζωή: το άγχος πέρασε στον δικό τους πάγκο. Αν και ως τώρα σε όλες τις ΠΡΕΠΕΙ αναμετρήσεις βγήκαν νικητές, έχουν ακόμα μία. Είναι αλήθεια πως η χρονιά ήταν γεμάτη (και θα συνεχίσει να είναι) από αυτού του είδους τις συναντήσεις, αλλά τώρα κανείς δεν μετράει.
Τώρα απομένουν 40 λεπτά για το όνειρο, 40 λεπτά για να σφραγιστεί το εισιτήριο για την πρωτεύουσα της Αγγλίας, για να μοιάζει ο Παναθηναϊκός των 12 καινούριων παικτών, της αλλαγής προπονητή και εικόνας, του μειωμένου (αισθητά) μπάτζετ, με ομάδα για την οποία ο χρόνος δεν… κύλησε. Σαν να μην πέρασε μια μέρα…
Υ.Γ.: Απόψε είναι σειρά του Ολυμπιακού να μας τρελάνει. Το ελληνικό μπάσκετ μπορεί (και ΠΡΕΠΕΙ) να έχει δύο ομάδες στο Λονδίνο. Το ελληνικό μπάσκετ παραμένει στον αφρό, συνεχίζει να μας προσφέρει στιγμές περηφάνιας.
Πάμε γερά και πλέον δικαιούμαστε να ονειρευόμαστε (νωρίς είναι, αλλά μας το επιτρέπουν οι δύο “αιώνιοι”) ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΜΦΥΛΙΟ. Στον τελικό! Αυτός ο “εμφύλιος” είναι καλοδεχούμενος.