Ο Παναθηναϊκός εγκατέλειψε την περίπτωση του Στεφάν Λάσμε και ο Κάιλ Χάινς δεν ενεργοποίησε (για την ώρα είναι τυπικό και όχι ουσιαστικό) την οψιόν για τον τρίτο χρόνο του συμβολαίου.
Οι δύο “αιώνιοι” έκαναν σπουδαίες προτάσεις, αλλά βρήκαν (οι “πράσινοι” οριστικά, όσο οριστικό μπορεί να είναι κάτι σε περίοδο μεταγραφών, οι “ερυθρόλευκοι“… κατ’ αρχήν) κλειστές πόρτες.
Θα παραβλέψω τους καταστροφολόγους, αυτούς που ήδη άρχισαν να κλαίνε, και θα ασχοληθώ αυτούς που αγωνιούν για την επόμενη μέρα του Παναθηναϊκού χωρίς τον Λάσμε, ή (ενδεχομένως) του Ολυμπιακού χωρίς τον Χάινς. Η ατάκα είναι παλιά αλλά εξόχως επίκαιρη: Το μοναστήρι να ‘ναι καλά…
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα -και φυσικά δεν θα το πράξω εγώ- να μειώσει κατ’ ελάχιστο την εξαιρετική προσφορά και απόδοση των δύο ξένων. Ό,τι κέρδισαν το κέρδισαν με την αξία τους, με τη δουλειά τους, με το ταλέντο τους. Γι’ αυτό και τους ανήκει και μακάρι να εξαργυρώσουν όσο το δυνατόν ακριβότερα την επιτυχία τους.
Κανείς, όμως, δεν πρέπει να ξεχνά πως ο Χάινς πριν τον Ολυμπιακό και ο Λάσμε πριν τον Παναθηναϊκό ήταν ξένοι της… σειράς, παιδιά της διπλανής πόρτας, που κυμαίνονταν σε χαμηλά κασέ και μέτριες ομάδες. Στην Ελλάδα έκαναν όνομα, εξ ου και η σκέψη για τα “μοναστήρια“.
Θα μου επιτρέψετε και κάτι ακόμα: Χωρίς την παραμικρή (επαναλαμβάνω μονότονα) την παραμικρή διάθεση μείωσης της αξίας τους, θέλω να τους δω να κάνουν ανάλογα επιτεύγματα χωρίς τον Σπανούλη και τον Διαμαντίδη να τους ανοίγουν διαδρόμους απογείωσης στην επίθεση. Γιατί η άμυνα δεν φτάνει να σου δώσει συμβόλαιο εκατομμυρίου (και βάλε).
Κάθε παίκτης είναι και διαφορετική ιστορία, όμως οι δύο ελληνικές ομάδες επέζησαν (και βελτιώθηκαν) χωρίς παίκτες όπως ο Τσίλντρες ή ο Μπατίστ, ο Ντόρσεϊ ή ο Σάτο. Αντίθετα, οι περισσότεροι που έφυγαν από τους δύο “αιώνιους” δεν άφησαν άφωνη την Ευρώπη με τα κατορθώματά τους (sic).
Δεν πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: Δεν υπάρχουν 300 διαφορετικές επιλογές για αντί-Λάσμε και (αν χρειαστεί) αντί-Χάινς, όμως παίκτες υπάρχουν. Και προπονητές έχουν οι δύο ομάδες, και έργο έχουν επιδείξει, και παίκτες έχουν αναδείξει. Άρα, δεν βλέπω κανέναν λόγο πανικού και αγωνίας.
Ως φίλαθλος (μην νομίζετε ότι εμείς πηγαίνουμε στα γήπεδα μόνο από επαγγελματική διαστροφή και δεν θέλουμε να βλέπουμε εντυπωσιακά κοψίματα και καρφώματα) ήθελα και του χρόνου στα γήπεδά μας τον Λάσμε και τον Χάινς. Ως άνθρωπος που αρέσκεται να αναλύει τα πράγματα, δεν νιώθω καμία αγωνία.
Αντίθετα, αναρωτιέμαι όλοι αυτοί που τώρα αναστενάζουν βαριά και αναζητούν τρόπους να καλυφθεί το δυσαναπλήρωτο κενό του Λάσμε, τί έλεγαν -και κυρίως τί έγραφαν- μετά τον αγώνα με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ. Τί έγραφαν όταν πρωτοείδαν τον Χάινς (σέντερ σε αυτό το μπόι δεν υπάρχει), ή όταν οι βολές του πήγαιναν στον… βρόντο;
Έχουμε την τάση να δημιουργούμε ήρωες, αλλά υπάρχει και όριο. Το μοναστήρι να ‘ναι καλά, αδέρφια…