Έπαιξε χωρίς τον Κώστα Τσαρτσαρή. Έπαιξε με τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη να κάνει ένεση και να μην μπορεί να… λυγίσει τη μέση του. Έπαιξε με τον Χίλτον Άρμστρονγκ να επιστρατεύεται (για την αξία του πολλά -ή μάλλον λίγα- μπορούμε να πούμε, αλλά από πλευράς χαρακτήρα είναι απίστευτος ο Αμερικανός) για να συμπληρωθούν οι 12.
Οι παίκτες του Παναθηναϊκού αμφισβητήθηκαν, αλλά αυτός που αμφισβητήθηκε πιο πολύ απ’ όλους ήταν ο άνθρωπος που τους διάλεξε. Όχι πως με μια νίκη (ακόμα και κάτω από αυτές τις αντίξοες συνθήκες, παίζοντας με την πλάτη στον τοίχο) αίφνης οι “πράσινοι” έγιναν υπερομάδα, αλλά η… κατάθεση που έκαναν χθες στο παρκέ ήταν κατάθεση ψυχής.
Συμφωνούμε πως η φετινή ομάδα υπολείπεται προηγούμενων, γιατί απλά τα χρήματα που δαπανήθηκαν για να “χτιστεί” είναι πολύ λιγότερα. Είδατε να λείπει πάθος; Είδατε να λείπει ενέργεια; Υπάρχει κανείς εξ αυτών που αγωνίστηκαν, του οποίου το μάτι δεν γυάλιζε;
Ο Παναθηναϊκός έπαιξε με την πλάτη στο καναβάτσο κι αίφνης νίκησε τη Ρεάλ (της πήρε και τη διαφορά, για ό,τι ήθελε προκύψει), η Ολύμπια κέρδισε την Καντού και η Χίμκι τη Φενερμπαχτσέ. Και πλέον είναι για τα καλά στο πρόβλημα και οι Τούρκοι, οι πλούσιοι Τούρκοι, που ξόδεψαν 2-3 καράβια λεφτά κι έχουν στον πάγκο τον καταξιωμένο Πιανιτζιάνι…
Πολλοί ήταν αυτοί που αμφισβήτησαν τον Πεδουλάκη. Όχι μετά την ήττα από τον Ίκαρο, ούτε μετά την ήττα από τη Χίμκι. Πριν ακόμα συζητηθεί το όνομά του για τον Παναθηναϊκό. Περισσότεροι είναι αυτοί που θα τον αμφισβητήσουν στη συνέχεια. Και καλά θα κάνουν.
Μήπως, όμως, πρέπει να δώσουμε το δικαίωμα σ’ αυτόν, στον Γιώργο Μπαρτζώκα (μήπως αυτός δεν αμφισβητείται, ή μήπως θα ήταν πιο άνετη η θέση του αν είχε χάσει από την Τσεντεβίτα😉 και σε κάθε άλλον Έλληνα προπονητή να δείξει το έργο του;
Δεν λέω να τους δώσουμε την “ασυλία” που είχαν οι προκάτοχοί τους, θα ήταν άδικο για τους πρώην. Ας τους αφήσουμε, όμως, να ανασάνουν πριν τους στήσουμε στον τοίχο.
Ας αφήσουμε τον Λάσμε να περάσει το “τζετ λακ” και να μάθει τα ονόματα των συμπαικτών του, πριν γελάσουμε για τις 1/7 βολές στην πρώτη του παρουσία. Χθες, πάντως, ήταν καλύτερος.
Ας αφήσουμε τον κακομοίρη Κίτσεν να αντιληφθεί πού βρίσκεται, να ξεπεράσει τον τραυματισμό του, πριν του κολλήσουμε την ταμπέλα “άχρηστος”.
Ας αφήσουμε τον Πάνκο να μας εξηγήσει πώς βγήκε πρώτος σκόρερ και MVP στην Ισπανία, πριν αποφανθούμε ότι είναι παίκτης για… μικρές ομάδες.
Ας αφήσουμε τον Ούκιτς να περάσει από την… “ελευθέρα βοσκή” στο οργανωμένο μπάσκετ, κάνοντας λάθη και δείχνοντας δισταγμό, πριν τον αφορίσουμε.
Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά περιμέναμε τον Τέπιτς (για παράδειγμα) να δείξει κάτι που ποτέ δεν έδειξε, αλλά τότε ήταν άλλες εποχές. Είπαμε, καθένας κερδίζει στο γήπεδο την καταξίωση, αλλά είναι σωστό να έχει τη δυνατότητα και ο επόμενος να διεκδικήσει μια θέση στο όνειρο.
Επαναλαμβάνω, γιατί δεν αντιλαμβάνονται όλοι με τον ίδιο τρόπο τα γραφόμενα: Ο Παναθηναϊκός ΟΥΤΕ πέρασε στους “16”, ΟΥΤΕ έγινε υπερομάδα. Κέρδισε, όμως, το δικαίωμα που λεκτικά του δόθηκε, αλλά πρακτικά του είχε αφαιρεθεί από την πρώτη “εκτός προγράμματος” ήττα: το δικαίωμα να προστεθεί στα… έργα που -ωσάν τη Ρώμη- δεν χτίστηκαν σε μια μέρα.