Ο Παναθηναϊκός νίκησε όπως θα μπορούσε να είχε χάσει, σ’ ένα ματς όπου δεν υπάρχει δίκαιο και άδικο αποτέλεσμα για κανέναν από τους δύο μονομάχους. Ως εκ τούτου, το αποτέλεσμα στο ματς με τη Ζαλγκίρις δεν αποτελεί ιδιαίτερο σημείο αναφοράς, αν δεν αναλογιστούμε τα δεδομένα.
Οι “πράσινοι” έπαιξαν (ουσιαστικά) χωρίς τους Διαμαντίδη – Σχορτσιανίτη. Αν γυρίσετε λίγο πίσω το ρολόι, θα θυμηθείτε πως αυτοί ήταν οι δύο πυλώνες (και όχι άδικα) γύρω από τους οποίους θα χτίζονταν ο νέος Παναθηναϊκός και συμπτωματικά χθες ήταν και οι δύο εκτός μάχης. Οποιαδήποτε ομάδα, με δύο τόσο σοβαρές απουσίες, θα είχε πρόβλημα στην ανάπτυξή της…
Ο Τζέισον Καπόνο και ο Τζέιμς Γκιστ έδωσαν το πρώτο ευρωπαϊκό (για τον Γκιστ ήταν γενικότερα το πρώτο) τους παιχνίδι. Αμφότεροι έδειξαν ότι θα βοηθήσουν, ο ένας με το αλάνθαστο χέρι του, ο άλλος με το γεμάτο ενέργεια παιχνίδι του. Κι όταν βρει τρόπους συνεργασίας (δεν γίνεται πατώντας κουμπάκι) με τον Λάσμε και έρθει και ο “Σόφο” στην παρέα, τότε ο Παναθηναϊκός θα έχει υπερ-γεμάτη φροντ λάιν.
Ο Ρόκο Λένι Ούκιτς ήταν κακός και άτολμος, βαρεθήκαμε να τον βλέπουμε να… σκάει την μπάλα στο παρκέ, αλλά μοίρασε οκτώ ασίστ. Ο Μάρκους Μπανκς βρέθηκε σε πολύ κακή βραδιά, αλλά τέλειωσε το ματς με οκτώ πόντους. Μην ξεχνάμε ότι ο Κροάτης προέρχεται από τραυματισμό και πως έλειπε ο τρίτος της παρέας των περιφερειακών (ο Διαμαντίδης έπαιξε μόλις 4.13”).
Ο Παναθηναϊκός αγωνίστηκε με οκτώ παίκτες (τον Διαμαντίδη δεν τον υπολογίζω) και μπορεί ο Καπόνο να… έβγαλε μάτια, αλλά μήπως πήγε πίσω ο Μάικ Μπράμος; Σταθερή αξία, διαρκώς ανερχόμενος, επικίνδυνος στην επίθεση και αποτελεσματικός στην άμυνα, είναι ίσως η πιο πετυχημένη μεταγραφή των “πράσινων“.
Συνυπολογίστε ότι ο Γιόνας Ματσιούλις και ο Στεφάν Λάσμε αποτελούν σταθερά σημεία αναφοράς κι έχετε -όταν θα είναι όλοι στο παρκέ- μια 10άδα (με τον Τσαρτσαρή να παίρνει λιγότερο χρόνο, άρα να είναι πιο αποδοτικός) πρώτης σειράς, με παίκτες που παίζουν και στις δύο πλευρές του γηπέδου.
Όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό, χθες δεν είδαμε παρά σκηνές από τα… προσεχώς, με τον Παναθηναϊκό να κερδίζει μια ομάδα, η οποία -μην ξεχνάτε- έκανε πράγματα και θαύματα στον πρώτο γύρο.
Ο Παναθηναϊκός, του Αργύρη Πεδουλάκη, δείχνει ότι πλέον υπολογίζεται ως μια ισχυρή δύναμη, μεταξύ των 16 της Ευρωλίγκας. Και ομάδα που κερδίζει (έστω και με έναν πόντο) στην έδρα της, δύσκολα θα μείνει εκτός, αν κι έχουμε μπροστά μας μια… αιωνιότητα.
Χάνει άσχημα
Για τον Ολυμπιακό δεν έγραψα χθες, γιατί απλά… μπερδεύτηκα. Όποιος θαρρεί πως αυτή θα είναι η εικόνα του πλανάται. Ο Ολυμπιακός είναι πολύ καλύτερος απ’ ό,τι έδειξε στη Βιτόρια, αν και έχω να παρατηρήσω κάτι στη συνολική του ως τώρα παρουσία, που μπορεί να σημαίνει πολλά και τίποτα:
Όταν χάνει, χάνει με άσχημο τρόπο. Χάνει σπάνια (είχε 16 σερί νίκες), αλλά σε κάθε ήττα του φανερώνει χτυπητές αδυναμίες.
Η ήττα δεν είναι εκτός προγράμματος, δεν σημαίνει τίποτα για τη συνέχεια. Αυτό που κάτι λέει και που πρέπει ο Γιώργος Μπαρτζώκας και οι συνεργάτες του να διορθώσουν, είναι πως όταν δεν πάει το μακρινό σουτ, η ομάδα μοιάζει να μην έχει εναλλακτικά σενάρια, αν και προχθές στο τέλος μείωσε με διεισδύσεις και όχι με τρίποντα.
Ο Γκιόργκι Σερμαντίνι θα βοηθήσει γιατί είναι εμφανές ότι ο Ολυμπιακός έχει πρόβλημα στο “ζωγραφιστό” και ο Δημήτρης Μαυροειδής σίγουρα μπορεί να δείξει καλύτερα δείγματα απ’ όσα σε… γνώριμο γι’ αυτόν έδαφος.