Ακόμα ηχούν στ’ αυτιά μου οι αποδοκιμασίες των φίλων του Παναθηναϊκού, προς τον Ρόκο Λένι Ούκιτς. Όχι γιατί δεν έχουν ξανασυμβεί σε ελληνικά γήπεδα, αλλά επειδή -κυρίως- αυτό ήταν προτέρημα των οπαδών του ποδοσφαίρου, που δεν φημίζονται και για τις γνώσεις τους περί του αθλήματος (και του αθλητισμού γενικότερα). Ο μπασκετικός κόσμος είχε περισσότερες εικόνες και παραστάσεις, καλύτερη επαφή με το σπορ και γνώσεις…
Όχι πως αυτά ακυρώθηκαν με μια κακή στιγμή, για την οποία -είμαι σίγουρος πολλοί μετάνιωσαν (έστω κι αν λίγοι το παραδέχονται)- πέρα από τις κακές εμφανίσεις του Κροάτη, μερίδιο ευθύνης είχαν εκείνοι που αναζητούσαν εξιλαστήρια θύματα και λόγους για να ανάψουν σπίθες. Δεν είναι της παρούσης, αν και θαρρώ καταλαβαινόμαστε.
Επειδή κάποιοι βγαίνουν μετά από νίκες (ελληνικές και όχι συλλογικές, για να μην παρεξηγούμαστε) και πανηγυρίζουν, αποθεώνουν, λησμονώντας τί είχαν γράψει, ή τί είχαν πει, ας κάνουν μια γύρα στα προηγούμενα σχόλια μου για να διαπιστώσουν πως ουδέποτε καταφέρθηκα κατά του Ούκιτς. Για να μην με κατατάξουν στους… όψιμους.
Δεν είναι παίκτης που θα δώσει τώρα εξετάσεις. Δεν ήρθε ως… ρούκι που θα πάρει εμπειρίες από ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, αλλά ως ένας παίκτης που θα δημιουργήσει μαζί με τον Δημήτρη Διαμαντίδη ένα εξαιρετικό περιφερειακό δίδυμο. Αυτό γράφαμε τότε που έγινε η μεταγραφή, γι’ αυτό κάποιοι (καλοπροαίρετοι, φυσικά) μας λοιδόρησαν.
Ο Ούκιτς πέρασε ένα δύσκολο διάστημα προσαρμογής. Όπως κι ο Γκιστ, όπως κι όλος ο Παναθηναϊκός. Παράλογο; Με 13/15 καινούριους παίκτες, υπήρχε άλλος τρόπος για να δημιουργηθεί ομάδα; Προφανώς όχι, αλλά στην Ελλάδα της αμφισβήτησης, των προπονητών της εξέδρας, της εύκολης και ανέξοδης κριτικής, τα λογικά μοιάζουν με παράλογα.
Ο Κροάτης κέρδισε τον Αργύρη Πεδουλάκη γιατί έδειξε στοχοπροσήλωση στην άμυνα. Κι όταν αμφισβητήθηκε τον στήριξε. Τώρα ο προπονητής του Παναθηναϊκού εισπράττει τους… τόκους αυτής της στήριξης, αλλά παράλληλα στέλνει προς κάθε κατεύθυνση το μήνυμα: Για να παίξεις, πρέπει να ξεκινήσεις από το πίσω μέρος του γηπέδου. Όπως κι αν λέγεσαι!
Οι “πράσινοι” έχουν κερδίσει όλα τα ως τώρα “πρέπει” παιχνίδια, έχουν κάνει τουλάχιστον δύο “μεγάλα ευρωπαϊκά διπλά” (στο Καντού και στο Κάουνας) και πλέον έχουν βάλει τις βάσεις για να κυνηγήσουν την πρόκριση στους “8” ως το τέλος.
Τίποτα δεν έχει τελειώσει, αν και ο Παναθηναϊκός λογικά έχει βγάλει τη Ζαλγκίρις από το παιχνίδι (απέχει… δυόμιση νίκες) κι είναι μια νίκη πάνω από τη Μάλαγα, που πάντως είναι για τα καλά στο κόλπο. Όμως αν θυμηθεί κανείς τί είχε ειπωθεί και τί είχε γραφτεί το καλοκαίρι, το γεγονός ότι οκτώ αγώνες μετά την έναρξη του Top16 είναι μέσα στις ομάδες που… περνάνε στους οκτώ, είναι από μόνο του επιτυχία.
Ο Παναθηναϊκός που “θα καταστρέφονταν“, με παίκτες που “δεν θα περνούσαν ούτε έξω από το ΟΑΚΑ” αν ήταν… άλλες εποχές, απαξιωμένος αφού “κανείς δεν ήθελε να υπογράψει” (συγνώμη, αυτά δεν γράφονταν κατά κόρον;), είναι ζωντανός στο κυνήγι της οκτάδας. Για αρχή…
Επίσης, η ομάδα που δεν είχε συστήματα στην επίθεση, που δεν έπαιζε πικ & ρολ, που ήταν μονοδιάστατη, βάζει -με εξαίρεση το ματς στη Μόσχα- σταθερά τον τελευταίο καιρό κοντά στους 80 πόντους.
Λένε πως όποιος βιάζεται σκοντάφτει. Το ζήτημα είναι αν απλά κάποιοι βιάστηκαν να κρίνουν, ή είχαν πρεμούρα να φέρουν την καταστροφή. Το ζήτημα είναι αν το έκαναν γιατί πίστεψαν στις προφητείες των Μάγιας, ή αν είχαν προσωπικά κίνητρα κι επιδιώξεις.
Δεν έχω λόγο να απαντήσω εγώ στα ερωτήματα. Όσοι βιάστηκαν, ας εξηγήσουν… Και δεν μιλώ για τον κόσμο, αλλά γι’ αυτούς που παρέσυραν τον κόσμο…
Υ.Γ.: Αλήθεια, στη συνέντευξη Τύπου σε ποια γλώσσα να εξήγησε ο Πεδουλάκης στον Πλάθα τί έπαιξε; Αδημονώ να δω κανένα σχετικό βίντεο με υπότιτλους.