Μπορούμε να ασχοληθούμε με μπάσκετ, ενώ δίπλα μας πέφτουν καρέκλες; Αφού δεν το αντιμετωπίζουμε ας το συνηθίσουμε. Ο Παναθηναϊκός πήρε το νταμπλ με ένα ματς που δεν τέλειωσε, με τη σειρά να μένει… ημιτελής και τον Ολυμπιακό να κουβαλά φορτίο (-2 στην καλύτερη) για την επόμενη σεζόν.
Νταμπλ, λοιπόν! Ποιος το περίμενε το καλοκαίρι, όταν οι “πράσινοι” άλλαζαν δέρμα, ποιος το περίμενε όταν στο ξεκίνημα της χρονιάς έχαναν μαρς από τον “αιώνιο” αντίπαλο, ποιος το περίμενε μετά το 2-0 στο ΣΕΦ (στην κανονική περίοδο), ποιος το περίμενε μετά την εντυπωσιακή εικόνα του Ολυμπιακού στο Λονδίνο;
Ο Παναθηναϊκός πήρε τον ΑΠΟΛΥΤΟ τίτλο. Πέρασε δύο φορές από το ΣΕΦ (αυτό κι αν δεν το περίμενε κανείς), υποχρέωσε τον Ολυμπιακό στα 2/3 των αγώνων να μείνει “καρφωμένος” στους 50 πόντους και όταν χρειάστηκε έδειξε πως μπορούσε να τον νικήσει και με όπλο την επίθεση.
Ο Παναθηναϊκός νίκησε στο… mind game. Ήταν πιο έτοιμος, πιο έξυπνος, πιο αποφασισμένος. Πρώτα νίκησε το… μυαλό του αντιπάλου του και μετά επιβλήθηκε στο παρκέ. Άλλωστε, το μπάσκετ είναι παιχνίδι μυαλού.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης κέρδισε στους τελικούς κατά κράτος τον Γιώργο Μπαρτζώκα. Σταμάτησε τον… προπονητή του παρκέ (Σπανούλη), περιόρισε τη δημιουργία του και στην επίθεση τον σημάδεψε και στα τρία ματς. Μετέτρεψε το συγκριτικό πλεονέκτημα του Ολυμπιακού σε μειονέκτημα.
Mind game και στο “βαμμένο“, με τους Γκιστ και Λάσμε να κόβουν όποιον δοκίμαζε να εισέλθει και να υποχρεώνουν τους “ερυθρόλευκους” σε μακρινά σουτ, πολλές φορές της… πυρκαγιάς.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Παναθηναϊκός σπάει την έδρα του Ολυμπιακού και κατακτά το πρωτάθλημα. Είναι η πρώτη φορά που το κάνει με τέτοια… μαγκιά. Κι είναι η φορά που είχε τη χειρότερη (από πλευράς ποιότητας) ομάδα, είναι η φορά που αυτό το πρωτάθλημα κόστισε πολύ λιγότερο, είναι η μόνη φορά που αμφισβητήθηκε πριν καν πατήσει στο παρκέ.
Ο Ολυμπιακός κλείνει μια θριαμβευτική χρονιά με τον πιο απογοητευτικό τρόπο. Γιατί, αν μη τι άλλο, ακόμα και χωρίς εγχώριο τίτλο, άξιζε χειροκρότημα και αναγνώριση στους (δις) πρωταθλητές Ευρώπης. Αλλά αυτά για κάποιους είναι ψιλά γράμματα.
Η επόμενη μέρα έχει ενδιαφέρον. Και για τους νικητές και για τους ηττημένους. Αυτή τη φορά ο Παναθηναϊκός είναι πιο έτοιμος, με γεμάτο ρόστερ, ενώ ο Ολυμπιακός πρέπει να ξεκινήσει από την αρχή.
Υ.Γ.: Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, στο άδειο ΣΕΦ, με αρκετές καρέκλες σπασμένες και το γνώριμο σκηνικό της μάχης, αναρωτιέμαι τί να σκέφτονται οι αδερφοί Αγγελόπουλοι.
Μετά από δύο συνεχόμενους ευρωπαϊκούς τίτλους, είδαν το ίδιο σκηνικό του παρελθόντος. Κρίμα για την προσπάθειά τους, που δεν τη σεβάστηκαν οι αμετανόητοι θερμοκέφαλοι…
Υ.Γ.1: Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έχει κάθε λόγο να είναι ευτυχισμένος. Πέτυχε αυτό που κανείς δεν περίμενε, αν και πολεμήθηκε όσο λίγοι. Άντεξε κι αυτό μετράει.