Επειδή η ευφυΐα στον πλανήτη είναι σταθερό μέγεθος και ο πληθυσμός αυξάνεται (άρα αντιλαμβάνεστε τί συμβαίνει), ώρα να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Και το κάνουμε για να αποφύγουμε ονειρώξεις κάποιων, ότι τάχα μου ασχολούμαστε μαζί τους γιατί αίφνης “μεγάλωσαν“.
Γράψαμε (και δεν έγραψα, από κοινού το συμφωνήσαμε οι έχοντες λόγο στον δημοσιογραφικό χώρο του site) περί “γελοίων” και “πολύ γελοίων“. Αιτία (και όχι αφορμή) η δημοσιογραφική κάλυψη του αυτοκινητιστικού ατυχήματος νεαρής μπασκετμπολίστριας.
Παρότι ζούμε σε εποχές internet και καθένας θαρρεί πως μέσω facebook έγινε και δημοσιογράφος, υπάρχουν δημοσιογραφικές αρχές. Ζητούμενο είναι το πώς θα τις μάθουν άνθρωποι που δεν είναι δημοσιογράφοι. Κι εδώ, ας κάνουμε την πρώτη στάση.
Άλλο γράφω, άλλο είμαι δημοσιογράφος. Κι ακόμα και σε αυτή τη χώρα, που τα πάντα έχουν ξεχαρβαλωθεί, υπάρχουν ορισμοί για τον επαγγελματία δημοσιογράφο, που κανένα από τα παιδάκια που γράφουν στο διαδίκτυο δεν διαθέτουν -τουλάχιστον- τα τυπικά (για να μην πούμε για τα ουσιαστικά) προσόντα, ώστε να αυτοπροσδιοριστούν -πέρα από τον στενό τους κύκλο- ως επαγγελματίες δημοσιογράφοι.
Θέλουν να μοιάσουν στους δημοσιογράφους και σε αυτή τους την προσπάθεια κυνηγούν κι ό,τι πιάσουν. Τσίχλα, μπεκάτσα, τσαλαπετεινό, ό,τι πετύχουν. Τους λείπουν όμως πέρα από τις δεοντολογικές αρχές, πέρα από τις γνώσεις και τα φίλτρα, ώστε να νιώσουν πότε αυτό το κυνήγι είναι επικίνδυνο.
Όχι για μας, όχι γιατί μπορεί να μας… πάρουν την είδηση (από τέτοιους χορτάσαμε), αλλά για τον κάθε επισκέπτη των ιστοσελίδων τους, που δυστυχώς ή ευτυχώς (ευχή και κατάρα είναι) διαχέονται μέσω των site κοινωνικής δικτύωσης παντού.
Με τα “καρφώματά” μας δεν στραφήκαμε εναντίον ενός (παρότι ένας… μυγιάστηκε), αλλά εναντίον ΟΛΩΝ (συμπεριλαμβανομένου και αυτού), που χωρίς ίχνος σκέψης και αγωνίας, βγήκαν βραδιάτικα να δώσουν την είδηση. Και δεν σκέφτηκαν οι βλάκες τί κακό κάνουν.
Όχι μόνο στην οικογένεια της κοπέλας, που μέσα στον πόνο και την αγωνία της, μπήκε στην περιπέτεια να απαντά σε κάθε καλοπροαίρετο φίλο, που θέλησε να μάθει κάτι παραπάνω, πώς έγινε, σε τί κατάσταση είναι η κουκλάρα τους (ο Θεός να την έχει καλά). Γιατί μπορεί να είπαν με στόμφο “δεν γράψαμε το όνομα“, αλλά πόσο θέλει να διαδοθεί από στόμα σε στόμα ποια είναι η κοπέλα που χτύπησε;
Δεν σκέφτηκαν οι βλάκες πως δεν ήταν μόνο μια παίκτρια διακοπές σε νησί. Πως ακόμα κι ένας (ενδεχομένως δεκάδες) γονιός να μην είχε μιλήσει νωρίτερα με την κόρη του, θα πήρε με χέρι που έτρεμε και κομμένα γόνατα τηλέφωνο, ελπίζοντας να μην είναι η κόρη του αυτή για την οποία γράφουν οι γελοίοι. Πόσα “κλικ” κοστίζει αυτή η αγωνία;
Η ζωή, η αγωνία του πατέρα και της μάνας, η περιπέτεια της υγείας, δεν μπορεί να προστεθούν στις δημοσιογραφικές επιτυχίες. Γιατί με τη φόρα –σύμφυτο της άγνοιας– που έχουν πάρει, σε λίγο θα πανηγυρίζουν επειδή έγραψαν πρώτοι πως κάποιος έφυγε από τη ζωή. Κι όποιος δεν μπορεί να τα διαχωρίσει αυτά και βλάκας είναι, και γελοίος είναι, και να μην συνεχίσω γιατί θα βρωμίσω (κι άλλο) το στόμα μου.
Επιμένω: Από τότε που τους κράξαμε, ούτε την ανακοίνωση του ΠΑΟΚ δεν έβαλαν. Αλλά το θέμα δεν είναι να τους κράζουμε εμείς. Δεν είμαστε “αστυνομία Τύπου“. Το θέμα είναι να καταλάβουν πρώτα απ’ όλα αυτοί ότι άλλο κυνήγι της είδησης, κι άλλο ανθρώπινος πόνος.
Σταματάω εδώ. Το “μάθημα δημοσιογραφίας” δεν χρεώνεται. Τους το κάνω δώρο. Την επόμενη φορά (μακάρι να μην υπάρξει), που θα υπάρξει αντίστοιχη είδηση, καλά θα κάνουν να σκεφτούν αυτά που διάβασαν και να πράξουν ως ορίζει η συνείδησή τους.