Πάει λοιπόν και αυτό, μία ακόμα νίκη για την εθνική μας, που ήταν μέσα στο πρόγραμμα όμως. Με την Ρωσία κάναμε το αυτονόητο, πήραμε την νίκη, λίγο πιο δύσκολα από ότι περιμέναμε και σε ένα παιχνίδι όπου δεν ήταν για να πούμε ουφ…. μετά από το τέλος του από την ανακούφιση, αλλά ούτε και για να πετάξουμε στα σύννεφα. Είπαμε άλλωστε πριν ξεκινήσει το τουρνουά, ότι η φετινή Ρωσία σε σχέση με αυτή του Μπλατ των προηγούμενων ετών, λόγω των απουσιών της, το μόνο κοινό στοιχείο όπου έχει είναι το όνομα της. Και είναι ωραία να ακούμε για τα πόσα χρόνια είχαμε να την κερδίσουμε, αλλά από την άλλη μεριά αυτό μόνο άλλοθι θα μπορούσε να αποτελέσει σε περίπτωση ήττας, τίποτα παραπάνω.

Η Εθνική μας προβλημάτισε και πάλι, γιατί μετά από το παιχνίδι με την Σουηδία στην πρεμιέρα και πάλι δεν έκανε καλή έναρξη στο παιχνίδι, με αποτέλεσμα να κυνηγάει στο σκορ. Και πρέπει σύντομα να βρούμε τι φταίει για αυτό, αφού μπορεί με τους Σουηδούς και τους Ρώσους να μην το πληρώσαμε, αλλά με την Τουρκία και την Ιταλία, όπου θα βρούμε στην συνέχεια μπροστά μας, μπορεί να μην επιστρέψουμε ποτέ από διαφορές του -10 π.. Όχι ότι είναι ομάδες όπου είναι αχτύπητες, κάθε άλλο μάλιστα, αλλά από την άλλη μεριά, σε σχέση με τις δύο ομάδες όπου έχουμε αντιμετωπίσει μέχρι στιγμής, αμφότερες σε επίπεδο ρόστερ, είναι ανώτερες. Και σίγουρα σε καμία περίπτωση δεν θα θέλαμε να χάσουμε τα δύο αυτά παιχνίδια.

Η συνταγή για να γυρίσουμε και το σημερινό ματς, ήταν η ίδια, άμυνα δηλαδή. Νομίζω ότι πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, το πλάνο μας με την Ρωσία, ήταν να αποκόψουμε τον Σβεντ από το παιχνίδι της και από εκεί και πέρα να την χτυπήσουμε εκεί όπου μας χτυπούσε αυτή τα προηγούμενα χρόνια, μέσα από το καλάθι δηλαδή. Χρειάστηκε αυτή την φορά όμως πέρα από την ομαδική δουλειά και η κλάση μερικών παικτών και οι ατομικές ενέργειες, όπως κάτι τρίποντα του Σπανούλη και του Φώτση, όπου πέρα από τους πόντους έδωσαν και την σιγουριά στους υπόλοιπους ότι αυτό το παιχνίδι είχε γυρίσει και δύσκολα θα μπορούσε να χαθεί. Το συμπέρασμα του πρώτου ημιχρόνου είναι ότι σεβαστήκαμε πιο πολύ αυτή την Ρωσία από ότι πραγματικά της άξιζε. Δεν μπορεί να έχανε η Εθνική μας, από την Ρωσία του Ζεβρασένκο… Και μεγάλη δουλειά είναι ότι πήγαμε με το +7 π. στο 20λεπτο.

Από ότι φάνηκε και στο β μέρος, σε αυτό το ματς ίσως και να μας ευνόησε, ότι ο Μπουρούσης είχε 3 φάουλ, με τον Έλληνα σέντερ να μην παίζει καθόλου στο β μέρος! Η εθνική πιο πολύ με τον Μαυροκεφαλίδη έπαιξε όλο το δεύτερο ημίχρονο όχι τόσο μέσα στο καλάθι, αλλά με επιθέσεις κοντά από το καλάθι. Δούλεψε πολύ με τους πιο ευκίνητους ψηλούς της, με το πικ εν ρολ, είτε από την κορυφή είτε από τα πλάγια, όπου με τους αργούς ψηλούς της Ρωσίας είχαμε την ευκαιρία να βρούμε πόντους και σουτ με καλές προϋποθέσεις από κοντινή απόσταση, είτε με λέι απ. Η αλήθεια είναι ότι ποστάραμε περισσότερο με τον Περπέρογλου, παρά με τους ψηλούς μας.

Την Ρωσία φάνηκε ότι δεν την είχαμε διαβάσει και τόσο καλά. Μόλις όμως καταλάβαμε ότι είναι μία ομάδα όπου δεν μπορεί να μας απειλήσει μέσα από το καλάθι και ότι είναι ομάδα χαμηλής ποιότητας όπου παίζει περισσότερο με το σουτ και δη με το τρίποντο, αρχίσαμε να την πιέζουμε πολύ περιφερειακά, με αλλαγές σε κάθε προσπάθεια για πικ εν ρολ κα χωρίς να αφήσουμε σουτ, όπου δεν είχαμε παίκτη κρεμασμένο πάνω του. Έτσι κλέψαμε μπάλες, την αναγκάσαμε σε λάθη και σε βιασμένα σουτ, ελέγξαμε τα ριμπάουντ και καταφέραμε ακόμα και να τρέξουμε, όπου η αλήθεια είναι ότι μας πάει και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν το κάνουμε πιο συχνά και δεν το ψάχνουμε περισσότερο. Χτίσαμε πολύ γρήγορα διαφορά, με το δώρο από τον Καράσεφ, όπου για ένα μεγάλο διάστημα ξέχασε τον Σβεντ εκτός σε κρίσιμο σημείο, ο Κατσικάρης δεν θα την είχε πατήσει έτσι, καλύτερα για εμάς όμως.

Η άμυνα ήταν λοιπόν και πάλι το σημείο αναφοράς μας στο σημερινό παιχνίδι και την παίξαμε σωστά και την προσαρμόσαμε στις συνθήκες του παιχνιδιού και συν της άλλης βγάλαμε και ενέργεια και πάθος.

Προβλημάτισε και φάνηκε κενό όπου έχουμε στο πόιντ και στο σουτ προς το τέλος, όπου το +20 π. έπρεπε να το κάνουμε +30 π., αλλά κινδυνέψαμε να μετατρέψουμε το ματς σε ντέρμπι. Στην πίεση μη έχοντας παίκτη όπου μπορεί να κουβαλήσει την μπάλα και να σπάσει το πρέσινγκ το πολύ με μία πάσα, αναγκαστήκαμε σε όλες τις επιθέσεις σχεδόν να έχουμε τρεις παίκτες κάτω από το μισό και την μπάλα να καταλήγει σε χέρια ψηλού στο τρίποντο ή στα πλάγια, με αποτέλεσμα να έχουμε χάσει πολύτιμο χρόνο από τις επιθέσεις μας και να μην έχουμε είτε καλές επιλογές είτε αυτές που θέλαμε. Τρικ τύπου Πρίντεζη να κατεβάζει την μπάλα, δεν μπορεί να πιάνουν με σοβαρές ομάδες, το θέμα δεν είναι μόνο να μην χάνουμε την μπάλα, είναι και να μην χάνουμε το χρόνο της επίθεσης. Ενώ και στην ζώνη μας έλειψε το σουτ και πελαγώσαμε σε κάποια σημεία. Αλλά η διαφορά ήταν τέτοια όπου ήταν δύσκολο να γυρίσει το ματς, ακόμα και με τον Σβεντ να έχει πάρει μπροστά.

Εν κατακλείδι κρατάμε την άμυνα και πάλι, το σημερινό παιχνίδι σαφώς είχε μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας από την πρεμιέρα με την Σουηδία, αλλά η Ρωσία δεν ήταν και κανένα μεγαθήριο από την άλλη για να μιλάμε για άθλο. Θα πρέπει να βρούμε λύση για τα νωθρά ξεκινήματα και ένα πιο γρήγορο τρόπο να σπάμε το πρέσινγκ, θα μας πιέσουν και άλλοι. Έχουμε ψηλούς, πρέπει να παίξουμε περισσότερο με πλάτη, στην ζώνη θα έχουμε προβλήματα και πάλι. Ο Τρινκιέρι δεν παίρνει άριστα, αλλά το πήγε καλά το ματς, ένα θετικό είναι ότι αντέδρασε καλά στην διάρκεια του, στον αρχικό του σχεδιασμό είχε κάνει τα λάθη του και πρέπει να καταλάβει ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνο για να σέβεται, την σέβονται επίσης και την φοβούνται ομάδες όπως η Ρωσία και αυτό πρέπει να το εκμεταλλευόμαστε.

ΥΓ 1: Ο μπαμπάς προπονητής Καράσεφ άφησε πιο πολύ τον γιο του μέσα στο παιχνίδι από ότι θα έπρεπε, μπορεί να έχει γκρίνια από την γυναίκα του στο σπίτι, γιατί κατά τα άλλα δεν έκανε τρομερά πράγματα ο μικρός….Όχι ότι μας ενόχλησε αυτό, ειδικά στην 3η περίοδο όπου χτίσαμε διαφορά.

ΥΓ 2: Δεν ξέρουμε πόσο σοβαρός είναι ο τραυματισμός του Σπανούλη, λογικά δεν θα είναι κάτι σοβαρό, χωρίς αυτόν όπως το είπε και ο Καϊμακόγλου, λείπει ο ηγέτης μας, θα είμαστε άλλη ομάδα…

ΥΓ 3: Τώρα είναι το ματς με την Τουρκία, θα είναι το πιο δύσκολο από όσα έχουμε δώσει, μην γελιέται κανείς. Έχουμε και την ατυχία να έχει και αυτή μία μέρα για να ηρεμήσει, αλλά από την άλλη είναι ομάδα αλάνας, δεν πρέπει να δώσουμε δικαίωμα, μπορούμε και πρέπει να την κερδίσουμε, ομάδες όπου είναι για μετάλλιο και τελικό όμως εμείς σε τέτοια ματς δείχνουν χαρακτήρα και δεν χαρίζονται..