Ο Μάκης Δρόσος γράφει για την αποτυχία της Εθνικής μας στην Σλοβενία, για την πίκρα του αποκλεισμού, για την wildcardπου περιμένουμε και για την κατηγορία – ΑΑΑ στην οποία έχει πέσει ο Τρινκιέρι…
Για το τυπικό της ιστορίας, η Εθνική μας ομάδα μετά από την ήττα που έκανε σήμερα το μεσημέρι από την Κροατία είναι εκτός συνέχειας της διοργάνωσης. Κάτι που λίγο πολύ ή μάλλον πολύ.., το γνωρίζαμε από το Σάββατο όταν και ηττήθηκε από την Σλοβενία. Κατά τα άλλα το παιχνίδι με τους Κροάτες ήταν ένα ματς που προσέφερε συγκινήσεις, τουλάχιστον σε ότι είχε να κάνει με τις διακυμάνσεις του και τον τρόπο με τον οποίο κρίθηκε. Δεν αξίζει να μείνουμε παραπάνω σε αυτό το ματς, αφού μικρή σημασία έχει. Όπως μικρή σημασία έχει, που έχασε η Ισπανία από την Ιταλία λίγες ώρες μετέπειτα, σε ένα ακόμα παιχνίδι όπου είχε σασπένς και δραματικό φινάλε και κρίθηκε στην παράταση. Όσο για την θεωρία ότι θα μπορούσαμε να έχουμε περάσει, αν είχαμε κερδίσει, αφού θα είχε χάσει η Ισπανία, την θεωρώ τουλάχιστον γραφική… και άνευ σχολιασμού, αφού μόνο αφελείς πρέπει να είμαστε για να πιστέψουμε ότι σε ένα must win παιχνίδι η Ισπανία θα είχε ηττηθεί και πάλι από την Ιταλία… Θα μπορούσαμε να το επικαλεστούμε αυτό μόνο αν η Ισπανία έπαιζε νωρίτερα από εμάς και στην συνέχεια χάναμε το παιχνίδι με αντίπαλο τους Κροάτες.
Φυσικά δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι η πορεία της Εθνικής μας είναι μία τεράστια αποτυχία φέτος στο Ευρωμπάσκετ. Αν κάποιοι έχοντας δει και τους αντιπάλους και τις ομάδες όπου έχουν πάρει την πρόκριση, θεωρούν ακόμα ότι δεν ήμασταν ομάδα για μετάλλιο, μάλλον το μπάσκετ το βλέπουμε από άλλη οπτική γωνιά. Αλλά και αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία τελικά. Και ένα ακόμα μεγάλο μείον είναι ότι πλέον θα βγούμε στην γύρα… για να πάρουμε την μία wild card για να είμαστε στο Μουντομπάσκετ. Αν πάμε σαν μπασκετικό μέγεθος, ακόμα και σε παγκόσμιο επίπεδο, η μία από τις θέσεις πρέπει να είναι δική μας. Αν στην επιλογή παίξουν μεγαλύτερο ρόλο οι «αγορές».. τότε δεν έχουμε καμία τύχη… Έτσι απλά νομίζω είναι τα πράγματα.. Τι θα γίνει τελικά για άλλους θα έχει μικρή σημασία, για άλλους μεγαλύτερη, για την Εθνική μεγάλη, αφού δεν είναι και λίγο να μένει εκτός από μεγάλη διοργάνωση για πάνω από 2 χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι θα την ήθελα παλικαρίσια να είναι στο Μουντομπάσκετ, αλλά και για πρώτη φορά να είναι μέσω wild card δεν θα με πειράξει και ιδιαίτερα. Και πάλι θα το έχουμε κερδίσει με το όνομα, τις εμφανίσεις και τις επιτυχίες όπου έχουμε εδώ μία τριακονταετία κοντά.
Το μόνο που μένει και μπορούμε να κάνουμε πλέον, μέχρι να έρθει η ώρα να συζητήσουμε για την επόμενη μέρα, είναι να κάνουμε ένα μίνι απολογισμό από αυτό το τουρνουά, ατομικά. Γιατί για την κουβέντα για το τι μέλλει γενέσθαι, νομίζω ότι διαφορετική τακτική πρέπει να ακολουθήσουμε αν πάρουμε την μία wild card και είμαστε παρόν στην Ισπανία και διαφορετική αν η επόμενη μεγάλη διοργάνωση μας είναι το ευρωμπάσκετ του 2015 στην Ουκρανία… Θα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε όμως αυτά σε κάποια από τις επόμενες μέρες.
Σκόρπιες ιδέες λοιπόν για τους 12 παίκτες της Εθνική μας όπου είδαμε φέτος στην Σλοβενία…
ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ: Είχε τον μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής από κάθε άλλο παίκτη. Δεν φτάνει που είχε τον ρόλο του ηγέτη, τον ρόλο του εκτελεστή, του δώσαμε και μεγαλύτερο ρόλο από ότι του αναλογούσε για να κατεβάζει και την μπάλα, αφού είχαμε πρόβλημα και έλλειψη λύσεων και εκεί. Σε ορισμένα παιχνίδια δινόταν η αίσθηση ότι του δίναμε την μπάλα να αποφασίσει τι θέλει να την κάνει αυτός. Είχε και τον τραυματισμό του, έχασε δύο παιχνίδια και λίγο από τον ρυθμό του ταυτόχρονα. Αν αναλογιστούμε και από τι σεζόν ερχόταν σε συλλογικό επίπεδο, μπορεί τα ποσοστά του να μην ενθουσιάζουν αλλά από την άλλη υπερέβαλε εαυτό και κανείς δεν μπορεί να του καταλογίσει ότι έβαλε το εγώ του πάνω από την ομάδα. Στο τελευταίο παιχνίδι με την Κροατία, είναι από τις ελάχιστες φορές όπου τον είδαμε να «ξεφορτώνεται» την μπάλα, δείγμα ότι τον είχαμε «ξεζουμίσει».
ΜΠΟΥΡΟΥΣΗΣ: Περιμέναμε να βοηθήσει περισσότερο στα ριμπάουντ, δεν είναι ο κλασικός σέντερ αλλά αυτό μας αρέσει, αλλά από την άλλη είχε υπερεκτιμήσει ο Τρινκιέρι τι μπορεί να του ζητήσει αμυντικά σε κάθε παιχνίδι. Ο δεύτερος σκόρερ της ομάδας στο τουρνουά, προσπάθησε να παίξει και με πλάτη, αν και εδώ δεν είναι κλασικός παίκτης να σε βάλει πίσω του. Με έλλειψη σουτέρ, απορήσαμε γιατί δεν είχε παραπάνω σουτ και από το τρίποντο και ειδικά σε φάσεις όπου άλλα χρόνια δεν θα το σκεφτόταν καν. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν έβγαλε πάθος, έπρεπε να μένει παραπάνω μέσα στο παρκέ. Το ότι πήγε στην Ρεάλ είναι καλή κίνηση, τα δύο χρόνια στο Μιλάνο, δεν τον άφησαν να εξελιχθεί όπως περιμέναμε..
ΖΗΣΗΣ: Αν κάπου ο τίτλος ρολίστας πολυτελείας και all around παίκτης, με την ευρεία έννοια, ταιριάζει γάντι, αυτός είναι ο Νίκος Ζήσης. Μπορεί να κάνει πολλά πράγματα μέσα στο παρκέ. Να κατεβάσει την μπάλα, αλλά πόιντ δεν τον λες, να σουτάρει αλλά σουτέρ δεν τον λες, να παίξει άμυνα αλλά εξολοθρευτή δεν τον λες, να τρέξει αλλά γρήγορο δεν τον λες, να πασάρει πάνω του μετρίου, να σου πάρει ένα παιχνίδι, αλλά δεν θα του δίνεις όλες τις τελευταίες φάσεις. Θέλησε να τον κάνει κάτι παραπάνω ο Ιταλός, από αυτό με το οποίο κερδίζει δίκαια το «παντεσπάνι» του στην Ευρώπη ο Ζήσης, με αποτέλεσμα να τον αγχώσουμε και να περιμένουμε περισσότερα από αυτά όπου μπορεί να δώσει. Πάθος έβγαλε μέχρι το τέλος, αλλά και αυτόν τον «ξεζουμίσαμε» μετά από ένα σημείο.
ΚΑΪΜΑΚΟΓΛΟΥ: Αν για ένα λόγο ήταν δίκαια σε αυτή την Εθνική, είναι ότι κάθε λεπτό που είναι μέσα στο παρκέ βγάζει πάθος, ενέργεια, τσαμπουκά και πείσμα. Ούτε και ο τραυματισμός, ούτε και η μάσκα που ήταν αναγκασμένος να φοράει από την προετοιμασία δεν τον εμπόδισαν να μπει μέσα σε κάθε φάση. Είναι ένας παίκτης που αν υπήρχε ο τίτλος για τον πιο βελτιωμένο της τελευταίας πενταετίας, από τότε που έπαιζε στον Κρόνο κιόλας, σίγουρα θα ήταν βασικός υποψήφιος ή και θα τον είχε κερδίσει. Από την άλλη μεριά, είναι ένας παίκτης του 7, που αυτό το 7 θα σου το δώσει σε κάθε ματς, αν και υπάρχουν στιγμές, που το στυλ του θυμίζει παίκτη περασμένης δεκαετίας. Ακόμα δεν έχω καταλάβει που είναι προτιμότερο να τον χρησιμοποιήσουμε, σαν πάουερ ή σμολ φόργουορντ..
ΣΛΟΥΚΑΣ: Από την στιγμή που αυτή η Εθνική δεν είχε ούτε Νικ Καλάθη, ούτε Μάντζαρη, για διαφορετικούς λόγους, ούτε και Βασιλειάδη και από την στιγμή που πήραμε μόνο τρία γκαρντ στην Σλοβενία, ήταν λογικό ότι θα έχει πάνω από 20’ χρόνο συμμετοχής. Σχεδόν 8 λεπτά περισσότερα από τον μ.ο, με τον Ολυμπιακό στην Ευρωλίγκα. Οι εμπειρίες όπου έχει μαζέψει τα δύο τελευταία χρόνια και η βελτίωση του είναι φανερή, από την άλλη μεριά ζητήσαμε και από αυτόν σε ένα μίνι μαραθώνιο, να κάνει την υπέρβαση του. Αναγκάστηκε να σηκώσει τον «Τίμιο Σταυρό στο Γολγοθά» της επιλογής των τριών γκαρντ. Αν τον είχαμε διαχειριστεί όπως έπρεπε, θα μας είχε σουτάρει πολύ καλύτερα και από το τρίποντο και από τις βολές…
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ: Για έναν από τους πενταδάτους του Ολυμπιακού, που πήρε την ευρωλίγκα δις την τελευταία διετία, για τον παίκτη που πήγε στην Μπάρτσα και που από αγόρι έχει γίνει άνδρας, για ένα παίκτη όπου έχει βελτιώσει το σουτ και μετά από πάσα, αλλά και στο να δημιουργεί πλέον και μόνος του, περιμέναμε ότι θα έχει μεγαλύτερο ρόλο. Ο χρόνος του μπορεί να ξεγελάσει, η αλήθεια είναι ότι δεν τον παίξαμε και δεν εκμεταλλευτήκαμε την ταχύτητα του, την ενέργεια του και το πάθος του, όπου μπορεί να ξεσηκώσουν όλη την ομάδα. Αλλά και ο ίδιος μετά από ένα σημείο συμβιβάστηκε με τον ρόλο του. Αν θέλει να πάει στο επόμενο επίπεδο, θα πρέπει να μάθει πότε είναι η ώρα να ενεργεί μόνος του. Μεγάλος άτυχος από το πέσιμο όπου είχε στο παιχνίδι με την Σλοβενία, τον αφήνει πίσω από εδώ και πέρα… Περαστικά του ευχόμαστε, έχει ακόμα το μέλλον μπροστά του και τον έχουμε ανάγκη και τα επόμενα χρόνια στην εθνική.
ΜΑΥΡΟΚΕΦΑΛΙΔΗΣ: Ένας ακόμα άτυχος, αφού τραυματίστηκε και επέστρεψε στην Ελλάδα και τον στερηθήκαμε από το παιχνίδι με την Σλοβενία, αλλά και με την Κροατία. Από τον Μαυροκεφαλίδη δεν περιμένεις να δεις ένα παίκτη όπου θα σε εντυπωσιάσει, μερικές φορές το στυλ του και στο τουρνουά έδειχνε να είναι μπλαζέ. Αλλά είναι ένας παίκτης όπου παίζει στο 4 και στο 5 και δεν έχουμε άλλον τέτοιο. Στην επίθεση τον βάλαμε να τρέχει πιο πολύ από ότι άντεχε και να κάνει πιο πολλά σκριν από όσα έπρεπε, δεν εκμεταλλευτήκαμε το σουτ του που είναι καλό από μέση απόσταση και από τα φτερά για να τραβήξουμε ψηλούς προς τα έξω. Προσπαθήσαμε να τον ποστάρουμε αρκετά χαμηλά, δεν είναι και το φόρτε του. Δεν εκμεταλλευτήκαμε ούτε το γεγονός ότι από τους ψηλούς αυτής της ομάδας είναι ένας από τους καλύτερους πασέρ. Ο ίδιος υπήρξαν παιχνίδια που δεν βοήθησε και τον εαυτό του, αλλά και ματς που ήταν απαραίτητος και την κρίσιμη ώρα δεν ήταν μέσα στο παρκέ.
ΠΕΡΠΕΡΟΓΛΟΥ: Αν δει κανείς τα νούμερα του, χρόνο συμμετοχής, ποσοστά ευστοχίας, ριμπάουντ, ασίστ, θα πει ότι είναι ο Περπέρογλου που περιμέναμε. Η αλήθεια είναι ότι έκανε εξαιρετικό ξεκίνημα στην πρώτη φάση. Άμυνα καλή, μακρινό σουτ και δεν φοβήθηκε να σουτάρει και στα δύσκολα, πήγε να ποστάρει και δημιουργήσει φάσεις κοντά από το καλάθι. Μετά από ένα σημείο, τον έφαγε ο πάγκος και ενώ στα 4 πρώτα παιχνίδια είχε σταθερά σχεδόν πάνω από 10 π. μ.ο., με την Φιλανδία έπαιξε για 11’, με την Ισπανία κάτι δευτερόλεπτα (μην πει κανείς ότι και έτσι κερδίσαμε…), με την Σλοβενία 12’ και με την Κροατία 10’.
ΠΡΙΝΤΕΖΗΣ: Η αλήθεια είναι ότι έδειξε ότι δεν ήταν και πολύ στα καλά του, σε αυτό το τουρνουά, έδειξε να είναι έξω από τα νερά του. Αδικαιολόγητα όμως αφού πλέον είναι ένας από τους πιο έμπειρους και με παρατάσεις παίκτες αυτής της ομάδας. Τα ποσοστά του και ο χρόνος του δείχνουν ότι δεν έκανε καλό τουρνουά, από την άλλη πήγε να δημιουργήσει τις περισσότερες φορές μόνος του, δεν τον παίξαμε κιόλας. Όπως και να έχει δεν ήταν από τα Ευρωμπάσκετ όπου θα θέλει να θυμάται ούτε για την πορεία της ομάδας μας ούτε και για τις προσωπικές του επιδόσεις. Στο τελευταίο παιχνίδι με την Κροατία, είτε τον ξέχασε είτε τον τιμώρησε για την εν γένει παρουσία του ο Τρινκιέρι… Δίκαια ήταν στην 12αδα όμως ο Πρίντεζης, παίκτη με τα δικά του χαρακτηριστικά δεν έχουμε άλλον.
ΜΠΡΑΜΟΣ: Σε σχέση με τον παίκτη που ξέραμε από την Γκραν Κανάρια.. δεν μπορεί να πει κανείς ότι είναι ο ίδιος. Έχει βελτιωθεί και μάλιστα σημαντικά. Είναι ένας παίκτης ο οποίος έχει τρομερά αθλητικά προσόντα, είναι γρήγορος, αλτικός, πεισματάρης, με διάθεση στην άμυνα, έμαθε τι σημαίνει πίεση και πρωταθλητισμός φέτος με τον Παναθηναϊκό και έχει βελτιώσει αρκετά και το σουτ, γιατί το έχει δουλέψει.. Μαζί με τον Περπέρογλου στα φτερά θα μπορούσαμε να έχουμε μία ομάδα όπου θα έχει τρομερή ενέργεια, θα τρέχει και θα ψάχνει πολύ πιο εύκολα τον αιφνιδιασμό. Δεν το είδαμε όμως και στην άμυνα δεν τον αξιοποιήσαμε έγκυρα και έγκαιρα. Πάντως γκαρντ δεν είναι σίγουρα ή μάλλον για αυτό που τον υπολόγιζε ότι μπορεί να κάνει ο Τρινκιέρι.
ΦΩΤΣΗΣ: Πως ο αρχηγός έγινε ο παίκτης στην άκρη του πάγκου για να τον γυαλίζει δεν μπορούμε να το καταλάβουμε. Παίκτη με αξιόπιστο τρίποντο σαν το δικό του, ειδικά από τους ψηλούς δεν είχαμε, την εμπειρία του θα την ήθελαν σε όλες τις ομάδες της διοργάνωσης, μπορεί να έχει μεγαλώσει και να έχει χάσει από την έκρηξη του, αλλά από την άλλη είδαμε ότι τόσο αργός ακόμα δεν είναι. Διάθεση, ακόμα και εκεί που περιμέναμε στα τελευταία παιχνίδια ότι δεν θα έχει (λόγω της αντιμετώπισης του) τον είδαμε να βγάζει μέσα στο παρκέ. Αν περιμέναμε ότι θα μπει ξαφνικά και θα πάρει τα ματς με την Σλοβενία και με την Κροατία, μάλλον κάτι δεν είχαμε υπολογίσει σωστά. Μπράβο του όπου δεν δημιούργησε το παραμικρό και δεν έδειξε αδιάφορος.
ΚΑΒΒΑΔΑΣ: Φυσικά και δεν φταίει ότι ήταν στην αποστολή και δεν μπορεί να δεχθεί κριτική. Αλλά έδειξε ότι είναι ανέτοιμος και άπειρος από αυτό το επίπεδο. Θέλει πολύ δουλειά ακόμα και στην τεχνική του και στο κορμί του. Αδικήθηκε όταν ειπώθηκε ότι είναι παίκτης για την προπόνηση και για «ξύλο»… Το ότι έπαιξε με αντίπαλο τον Γκασόλ, μπορεί να το χρησιμοποιήσει για τον μέλλον του από εδώ και πέρα. Ο Γκασόλ άλλωστε μπορεί να είναι και πηγή έμπνευσης για τον ίδιο. Κάποτε τον λέγαμε ατάλαντο και ότι μία ζωή θα είναι ένας παίκτης όπου θα ζει στην σκιά του αδερφού του. Πλέον όχι μόνο ζει το όνειρο του ΝΒΑ, αλλά έχει ξεπεράσει και τον αδερφό του. Μετά από τρία χρόνια και ο Καββαδάς μπορεί να είναι ένας παίκτης, που θα είναι σημαντικό κομμάτι για την εθνική ομάδα. Για φέτος δεν ήταν όμως για να βρίσκεται στην 12αδα, ειδικά από την στιγμή όπου έπρεπε να μείνει εκτός ο Βουγιούκας.
ΤΡΙΝΚΙΕΡΙ: Για το τέλος… Τα έχουμε πει… Άσχετα με το τι πιστεύαμε για αυτόν, σε αυτό το Ευρωμπάσκετ όπου είδαμε τι ρόλο διαδραμάτισε μέχρι στιγμής η παρουσία των προπονητών στον πάγκο, ο δικό μας ο Ιταλός αποδείχθηκε ήταν στην κατηγορία -ΑΑΑ.. Αβολιδοσκόπητος, Ανεπαρκής, Αλαζόνας.