Η Εθνική ομάδα, αντί να παρουσιαστεί βελτιωμένη, έδειξε πολύ χειρότερη από ότι στο Πο και τα πρώτα καμπανάκια άρχισαν να χτυπάνε…. Το κείμενο ξεκίνησε να γράφεται κανά πεντάλεπτο πριν από το τέλος της τέταρτης φιλικής αναμέτρησης της Εθνικής μας ομάδας στην Λιθουανία, δεν περίμενα ούτως ή άλλως να δω καμία μεταμόρφωση και μεγάλη αλλαγή στο τελευταίο κομμάτι. Η αλήθεια είναι ότι από το πρώτο κιόλας ημίχρονο το παιχνίδι έδειχνε ότι θα φύγει πολύ, είχαμε δεχθεί 39 πόντους από τους Λιθουανούς, που δεν ήταν και τρομερά καλοί κιόλας και έτσι στο δικό μου το μυαλό πιο πιθανό σενάριο ήταν να βελτιωθούν οι Λιθουανοί και να μην αντέξουμε εμείς σε αυτό το τέμπο, παρά το αντίθετο. Όπως και έγινε άλλωστε, όποιος έλεγε κάτι διαφορετικό, μάλλον κάνει υπηρεσιακά μπάσκετ και ασχολείται κατά κύριο επάγγελμα με το ποδόσφαιρο ή με το βόλεϊ. Πάμε παρακάτω.
Για τους Λιθουανούς ξέρουμε δύο πράγματα, ότι είναι τρομεροί σε κατάρτιση και με εξαιρετικά ποσοστά αν τους το επιτρέψεις στα σουτ και θα υπάρξει πάντα μέσα σε ένα παιχνίδι που θα τα βάζουν όλα και συν τοις άλλοις ότι όσο και αν δεν το λέμε συχνά, γιατί κοιτάζουμε περισσότερο άλλα πράγματα στο παιχνίδι τους, παίζουν και τρομερή άμυνα. Και είναι και πιο γρήγοροι από εμάς, μεμονωμένα δεν ξέρω, αλλά στον τρόπο που παίζουν και ανοίγουν το παιχνίδι τους σίγουρα. Η Εθνική μας στα προηγούμενα της φιλικά παιχνίδια στο Πο, στα δύο από τα τρία δεν είχε καταφέρει να περάσει τους 70 πόντους. Είναι ότι δεν έχει ταλέντο και ότι δεν μπορεί; Όχι, μπορεί και με το παραπάνω! Φταίει ο Κατσικάρης; Εν μέρει ναι, δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι είναι νέος και αυτός και προσπαθεί να μάθει επίσης σε μία πρωτόγνωρη εμπειρία. Θα το λέω και τώρα και όταν πιο μετά πάνε να του την πέσουν κάποιοι, ότι θα μάθει και αυτός ότι άλλο εθνική ομάδα και άλλο να είσαι στο πάγκο ενός συλλόγου. Όπως επίσης άλλο το Μπιλμπάο με άγχος μηδέν σχεδόν και άλλο Εθνική Ελλάδας, ίσως να έχει ξεχάσει και αυτός λίγο την ελληνική πραγματικότητα και πως αυτοί που τώρα λένε για τον κόουτς, αν έρθει η μεγάλη στραβή θα τον σταυρώσουν. Πάμε παρακάτω. Λένε όλοι για το ελληνικό DNA μπασκετικά και την άμυνα. Σωστά, με αυτήν έχουμε πάρει κούπες και είχαμε διακρίσεις.
Αλλά από την άλλη, προς το παρόν η εθνική ομάδα δείχνει ότι μόνο με την άμυνα της δεν μπορεί να κερδίζει παιχνίδια, τουλάχιστον με ομάδες που έχουν βλέψεις και είναι στο ίδιο ή και σε καλύτερο επίπεδο από το δικό της. Το ίδιο είχε πάθει και ο Παναθηναϊκός του Πεδουλάκη για όσους έχουν κοντή μνήμη. Δεχόταν 65-70 πόντους και έχανε γιατί δεν μπορούσε να βάλει 65 και κάτι ο ίδιος. Ποιο είναι το πρόβλημα της. Είναι οι απουσίες; Όχι δεν νομίζω προσωπικά, σε τέτοιο βαθμό τουλάχιστον. Μου ακούγεται περίεργο και κάπως ότι με τον Καλάθη η Εθνική θα γίνει πιο παραγωγική. Πιο μυαλωμένη και να μπορέσει να ελέγξει το ρυθμό μπορεί και είναι δεδομένο, αλλά πιο παραγωγική όχι. Ο Μπουρούσης ήταν για παράδειγμα τόσο μεγάλη απουσία; Ήταν απουσία, αλλά είδαμε για παράδειγμα τόσο τον Βουγιούκα όσο και τον Γλυνιαδάκη να είναι αρκετά καλοί, δεν θα κάναμε το ματς ντέρμπι ή θα κερδίζαμε σήμερα αν είχαμε τον Μπουρούση.
Τα προβλήματα της εθνικής κατ’ εμέ είναι τα εξής. Δεν τρέχει και δεν ψάχνει το εύκολο καλάθι, στο βαθμό που μπορεί και πρέπει να το κάνει μέσα στο παιχνίδι. Είναι έξυπνο το τρικ με την πρώτη μπάλα στον Αντετοκούμπο, όταν είναι αυτός μέσα, για να κατεβάσει και να τρέξει και να σπάσει το παιχνίδι, αλλά δεν είναι από μόνο του αρκετό και δεν μπορεί να γίνεται σε κάθε φάση. Είναι δύσκολο για τον Κατσικάρη να κάνει τους διεθνείς μέσα σε 20 μέρες να τρέχουν με την μία όπως στην Ισπανία. Δεύτερο πρόβλημα είναι οι ψηλοί μας. Η εθνική πλέον δεν μπορεί να παίξει με το πικ εν ρολ και το σκριν ψηλά και η συνεργασία ψηλού-κοντού δεν βγάζει ούτε φάσεις υπεροχής, ούτε και εύκολα καλάθια. Ίσως με τον Μπουρούση να το βλέπουμε λίγο παραπάνω, αλλά έχουμε πρόβλημα. Και συν τοις άλλοις έχουμε και ψηλούς που δεν είναι και από αυτούς που μπορεί να παίξουν μόνο με πλάτη και έτσι υπάρχει ένα μπέρδεμα γενικά εκεί. Στο σημερινό παιχνίδι το μεγαλύτερο μπέρδεμα και άγχος στην επίθεση το είχε η Εθνική μας στις αλλαγές και στον τρόπο άμυνας των Λιθουανών.
Με τις πολλές αλλαγές και τις περιστροφές της Λιθουανίας, η Εθνική μας αρκέστηκε στο να γυρίσει γρήγορα την μπάλα στην περιφέρεια (σωστή αντίδραση), αλλά το θέμα είναι ότι μετά από την κυκλοφορία αυτή, πρέπει 6 στις 10 να πηγαίνουμε για ντράιβ, 2 στις 10 να ψάχνουμε μήπως βρεθεί πάσα στον ψηλό μας και άντε 2 στις 10 να πάμε στο σουτ και στο τρίποντο. Θα δούμε αυτές τις συνεχείς αλλαγές και από άλλες ομάδες και καλό είναι να το ψάξουμε παραπάνω. Στο ριμπάουντ, πρόβλημα δεν είχαμε αυτή την φορά και συνολικά δεν νομίζω ότι θα έχουμε σε τέτοιο βαθμό προκειμένου να το σχολιάζουμε έντονα. Σε γενικές γραμμές το σημερινό παιχνίδι πήγε όπως το περίμενα και όπως πρέπει να περιμένουμε να βλέπουμε την εθνική μας. Σε ματς που ελέγχει τον ρυθμό και πάει σε σκορ κοντά στους 70 πόντους, τότε θα είναι μέσα στο κόλπο για την νίκη, αν θα φεύγει το παιχνίδι πολύ πιο πάνω από το όριο αυτό, τότε 8 στις 10 θα το χάνουμε. Όχι γιατί δεν μπορούμε, αλλά γιατί είναι πολύ δύσκολο από φέτος κιόλας να αφομοιώσουν οι παίκτες, το νέο που μπορεί να εισάγει ο Κατσικάρης.
Θα πω και κάτι ακόμα που το είχα γράψει από τότε που είχε αναλάβει ο Κατσικάρης. Η Εθνική φέτος όσο σκληρό και αν ακούγεται, αν και είναι καταδικασμένη να παλεύει για διακρίσεις, πρέπει να φτιάξει τις βάσεις για την ομάδα που θα παίξει στο Ευρωμπάσκετ του χρόνου και που θα καταφέρει να δώσει το παρόν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βραζιλίας το 2016. Αν βγει κάτι παραπάνω φέτος, έχει καλώς, αλλιώς ο βασικός στόχος πρέπει να είναι η πρόκριση από τον πρώτο γύρο και ό,τι βγει στα χιαστί ανάλογα και με τον αντίπαλο. Αν πάμε με την λογική ότι φέτος πάμε για 4άδα ή για μετάλλιο ή ακόμα και 8άδα, θα έχουμε μεγάλο πρόβλημα. Για όσους δεν το έχουν διαβάσει, υπάρχουν αλλαγές στην Εθνική ομάδα. Πρώτα από όλα το είδαμε από τις επιλογές, δεύτερο από τον τρόπο που πάει να παίξει.
Είναι σημαντικό να κερδίσουμε τον Αντετοκούνμπο, κάτι που γίνεται, αν και είναι φανερό ότι το παιδί, παρά το ένα χρόνο που έχει στο ΝΒΑ, δεν είναι ακόμα ικανό να σηκώσει ούτε μέρος από το βάρος, μιας φανέλας Εθνικής ομάδας, όπως είναι της δικής μας. Αλλά από την άλλη την «ματώνει». Αδυναμίες έχουμε και έλλειψη ταλέντου επίσης, αν και τον συμπαθώ για το πάθος που βγάζει, ο Καϊμακόγλου δεν είναι για Εθνική ομάδα. Τα φιλικά δεν είναι για να απογοητευόμαστε, αλλά από την άλλη μεριά μην περιμένει και κανείς, ότι σε 15 μέρες θα δούμε κανένα τρομερά πιο πειστικό μπάσκετ από την Εθνική μας. Ο χρόνος είναι περιορισμένος και πάνω κάτω με +20% θα δούμε κάτι καλύτερο από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Δεν είναι σύλλογος η Εθνική, που θα δώσει κάμποσα φιλικά παιχνίδια και μέσα από την διαδικασία των επίσημων αναμετρήσεων θα βελτιωθεί. Το Παγκόσμιο της Ισπανίας και όλες οι διοργανώσεις αυτές, είναι σπριντ και όχι διαδρομές αντοχής, όπως είναι η Ευρωλίγκα. Άρα πρέπει να πας έτοιμος και όχι να ετοιμαστείς στην πορεία.
Η Εθνική μας δεν το έχει αυτό, αλλά προσωπικά για φέτος δε με πειράζει. Αυτό δε σημαίνει ότι έχει άλλοθι ο Κατσικάρης. Κάθε άλλο, ακόμα δεν έχει καταφέρει να βάλει την δική του πινελιά, δεν μπορεί να θέλει να έχει πίστωση χρόνου, χωρίς να δείχνει κάτι. Τέτοια πίστωση δεν την είχε ο Καζλάουσκας, ο σημερινός του αντίπαλος, δεν την είχε ούτε ο Τρινκέρι. Κρίνεται και αυτός και προς το παρόν, δείχνει να ψάχνεται αρκετά. Καλό είναι που ψάχνεται, αλλά πρέπει να βρει μία άκρη και μάλιστα σύντομα. Ειδικά στην τρίτη περίοδο, ακόμα και σε ένα φιλικό παιχνίδι, η ομάδα του έδειξε να είναι χαμένη μέσα στο παρκέ. Και βοήθεια προπονητική δεν πήρε. Για να κλείσουμε το σημερινό, μιας και ακολουθεί το παιχνίδι με την Σλοβενία. Η Εθνική μας δεν είναι τόσο κακή όσο έχει δείξει μέχρι στιγμής. Και δεν θα είναι τόσο κακή ούτε στην Ισπανία. Οι απουσίες δεν είναι άλλοθι, αν τις χρησιμοποιήσουμε έτσι, όταν θα είμαστε πλήρεις δεν θα έχουμε δικαιολογίες. Σήμερα ούτε άμυνα είδαμε και εκτεθήκαμε όσο δεν πάει άλλο. Είναι αυτό για να μας ρίξει στα Τάρταρα ψυχολογικά; Προς Θεού, όχι, αρκεί να μην το δούμε και πάλι. Πρέπει να αποκτήσουμε άμεσα ταυτότητα, ταχύτητα και να κρύψουμε το πρόβλημα που έχουμε με την φροντ λάιν μας.