Ο πρώτος γύρος στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας πλέον είναι παρελθόν και μόνο ικανοποιημένοι και από επιτυχία δεν μπορεί να πει κανείς ότι στέφθηκε για την εθνική μας. Μία Εθνική όπου ούτε τα αυτονόητα έχει κάνει σε αυτό το γύρο, με αποτέλεσμα να έχει βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο και μπροστά στον κίνδυνο να αποκλειστεί και θα πρέπει από νωρίς να κάνει την υπέρβαση της αν θέλει να προχωρήσει και να ελπίζει ότι θα είναι μέσα στα μετάλλια, ως οφείλει άλλωστε. Και για να μην γελιόμαστε, μας έχει επιβεβαιώσει στο ακέραιο το τουρνουά μέχρι στιγμής, ότι καμία ομάδα πλην της Ισπανίας δεν δείχνει αχτύπητη και ότι αυτή η Εθνική, βάση και του όνοματος της, του ρόστερ της και της εμπειρίας της, ήταν εξ αρχής ένα από τα φαβορί για να είναι στο βάθρο.

Αν κάποιοι ήθελαν να πουν το αντίθετο, είτε για να γιγαντώσουν την επιτυχία μετέπειτα, είτε γιατί δεν πίστευαν σε αυτή την ομάδα, είτε για να έχουν ένα άλλοθι σε περίπτωση αποτυχίας, δικό τους πρόβλημα. Άλλο τι θα καταφέρει τελικά αυτή η ομάδα και άλλο για το τι ήταν ικανή, είναι πάντως ομάδα για μετάλλιο, με δεδομένη και την εικόνα και των άλλων, πλην της Ισπανίας και την απουσιών που έχουν πολλοί από τους συνδιεκδικητές. Όσο γιατί είπαμε ότι ούτε στο ήμισυ τα αυτονόητα δεν έχει κάνει μέχρι στιγμής η ομάδα του Τρινκιέρι, δεν χρειάζεται κάτι άλλο από το από το να κοιτάξει την βαθμολογία του ομίλου μας στο δεύτερο γύρο, για να δει ότι είμαστε η μοναδική ομάδα όπου έχει μπει με μηδέν βαθμούς. Αφού η Εθνική μας ήταν το μεγάλο φαβορί για να πάρει την πρώτη θέση στον όμιλο και τελικά και πάλι δόξα τω Θεό πρέπει να λέει όπου ήταν τόσο χάλια η Τουρκία του Τάνιεβιτς, αφού οι τούρκοι όπου είχαν πολύ καλό υλικό, είχαν για μία ακόμα φορά άσχημο κλίμα και κάκιστη χημεία. Αλλιώς μέχρι και σπίτι μας θα μπορούσαμε να έχουμε γυρίσει από τον πρώτο κιόλας γύρο…

Για το χθεσινό παιχνίδι με την Φινλανδία, μόνο χαρακίρι μπορεί να χαρακτηρίσουμε αυτό όπου έκανε η Εθνική μας κόντρα σε μία ομάδα, όπου αν θέλουμε να την υποβαθμίσουμε μπορεί να την αποκαλέσουμε ψαροχώρα μπασκετικά… αλλά δεν την μειώνει αλλά αντίθετα γιγαντώνει και άλλο το μέγεθος της δική μας αποτυχίας να την κερδίσουμε. Και μπορεί με την Ιταλία να είχαμε άλλοθι την απουσία του Σπανούλη και την δικαιολογία ότι ένα κακό παιχνίδι δικαιούται και αυτή η ομάδα, αλλά με τους Φινλανδούς δικαιολογίες δεν υπάρχουν, μόνο ευθύνες, όπου πρέπει να έχουν ήδη καταμεριστεί και πρέπει ήδη να έχουν «τραβηχτεί αυτιά».

Την Πέμπτη δίνουμε ήδη παιχνίδι και καλώς ή κακώς πρέπει να το κερδίσουμε, ακόμα και αν βρίσκουμε μπροστά μας την Ισπανία. Γιατί αν την κέρδισαν οι διοργανωτές Σλοβένοι, τότε η δική μας ομάδα, όπου επιτρέψτε μου να την θεωρώ μεγαλύτερο μέγεθος μπασκετικό από την εθνική Σλοβενίας, αν μη τι άλλο μπορεί και αυτή. Δεν λέμε ότι είναι εύκολο, αλλά ότι μπορούμε… Και πρέπει να κερδίσουμε αυτό το ματς, γιατί μπορεί και δύο νίκες αν κάνουμε στον όμιλο, με Σλοβενία και Κροατία, να μην είναι αρκετές για να πάρουμε την πρόκριση για την οκτάδα. Από εκεί και πέρα είπαμε ότι η εθνική μας έχει την υποχρέωση έστω και σε μικρό χρονικό διάστημα να συνέλθει από το σοκ και συν της άλλης να διορθώσει και να έχει διδαχθεί πρωτίστως, από τα πολλά λάθη όπου έχει κάνει μέχρι στιγμής και της έχουν στοιχίσει. Έχουμε πει ότι δεν είναι ένας μαραθώνιος αυτά τα τουρνουά και δεν υπάρχει η πολυτέλεια χρόνου, όποιος δεν μπορεί να στέκεται γρήγορα στα πόδια του και θρηνεί για πολύ, πάει σπίτι του, μόνο οι δυνατοί μπορεί να επιβιώσουν και να φτάσουν ψηλά.

Για το παιχνίδι με την Φινλανδία δεν έχουμε να πούμε και πολλά, έχει περάσει άλλωστε και δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία πλέον να μένουμε στο παρελθόν. Το μόνο που θα κάνουμε είναι μερικές διαπιστώσεις όπου τις είδαμε να επαναλαμβάνονται, κάποιες αδυναμίες όπου είχαμε διαπιστώσει και τις είδαμε και πάλι σε δεύτερο και σε τρίτο ματς. Για μία ακόμα φορά η εθνική μας έχει πρόβλημα στο να μαρκάρει καλούς σουτέρ. Σουτέρ… και όχι σκόρερ, γιατί έχει διαφορά το ένα από το άλλο. Ακούστηκε ότι έκαναν όργια οι Ντατόμε και Μπελινέλι και άντε τον Μπελινέλι μπορεί να μην τον είχε δει κάποιος τι έκανε στο Σικάγο φέτος, ερχόμενος από τον πάγκο μάλιστα στα περισσότερα παιχνίδια, τον Ντατόμε που ήταν στην Ρόμα επίσης δεν τον είχαν δει και ειδικά ο Τρινκέρι δεν ήξερε πως μπορεί να τον περιορίσει; Σύμπτωση όπου επαναλαμβάνεται παύει να είναι σύμπτωση λέει ο θυμόσοφος λαός και έτσι κάτι τρέχει με την άμυνα μας πάνω σε σουτέρ, αφού ο Κοπόνεν μία μέρα μετά έγινε δήμιος μας. Τον σουτέρ δεν τον αφήνεις να πατήσει καλά, τον αναγκάζεις να προσπαθήσει να σκοράρει με κάποιο άλλο τρόπο. Άπαξ και πατήσει καλά και κρεμασμένος να είσαι πάνω του, 75-25 να στο βάλει.

Για ένα ακόμα παιχνίδι είδαμε την εθνική μας να παίζει ζώνη, όπου δεν καταλάβαμε ούτε στο παιχνίδι με την Ιταλία την χρησιμότητα της. Γιατί και με τους Ιταλούς και με τους Φινλανδούς δεν είχαμε πρόβλημα στο ριμπάουντ για να ταμπουρωθούμε και ούτε πρόβλημα με φάουλ είχαμε. Άλλο να την χρησιμοποιήσουμε για κάποιες ειδικές καταστάσεις και άλλο για μεγάλα διαστήματα, παραδεχόμασταν δηλαδή ότι δεν μπορούσαμε στο ένας εναντίον ενός; Και συγνώμη δηλαδή, πρόβλημα είχαμε στο να μαρκάρουμε το σουτ, δεν είδαμε ούτε μια 3-2 ζώνη ή ακόμα και μία ξεπερασμένη πλέον 1 – 4 πάνω στον Κοπόνεν, αλλά μία άμυνα όπου τόσο με τους Ιταλούς όσο και με τους Φιλανδούς, μας έκανε ακόμα πιο ευάλωτους από την περιφέρεια, χωρίς ισορροπίες και μπερδεμένους στο να βρούμε ρυθμό και ανάπτυξη.

Με την Φινλανδία η επίθεση μας ήταν στατική για μία ακόμα φορά, δεν είχε εμπνεύσεις πάλι και με τον Σπανούλη να δείχνει επηρεασμένος από τον τραυματισμό του, δεν είχαμε ένα παίκτη για να πάρει τις δύσκολες φάσεις εμπνέοντας σιγουριά. Και συν της άλλης ο αμέσως επόμενος παίκτης στον οποίο του λες πάρε την «καυτή πορτοκαλί πατάτα» και βάλτη στο πλεχτό, τον Φώτση, κάπου τον είχαμε ξεχάσει και μπήκε μετά από το 30’. Ανεξήγητο επίσης, από την στιγμή όπου δεν είχε πρόβλημα τραυματισμού, γιατί ξεχάστηκε και πάλι ο Μπουρούσης. Δεν φταίει μόνο ο Τρινκέρι, οι βοηθοί του δεν δίνουν χέρι βοηθείας για να τον ξεκολλήσουν, εκεί όπου να δεχθώ ότι είχε αγχωθεί και είχε «θολώσει» σε κάποιο σημείο.

Είχαμε λάθος διαχείριση λοιπόν, κατά την ταπεινή μας άποψη και φάνηκαν και οι λάθος επιλογές όπου είχαμε κάνει πριν το τουρνουά, όπου θα μπορούσαμε να έχουμε ένα πιο πλούσιο οπλοστάσιο. Πρώτα από όλα αναγκαστήκαμε να ακολουθήσουμε εκ νέου τον ρυθμό και το στυλ παιχνιδιού του αντιπάλου και δεν επιβάλλαμε το δικό μας παιχνίδι. Γύρω γύρω όλοι οι Φινλανδοί και παιχνίδι από την περιφέρεια, το ίδιο και εμείς, αυτό το πικ εν ρολ στην κορυφή το διαβάσανε όλοι πλέον και κράταγαν τον ψηλό μέσα, ούτε την διείσδυση είχαμε μετά από ένα σημείο, αλλά ούτε και το σουτ από τον ψηλό μας. Θα μπορούσαμε να παίξουμε το σκριν με τον Φώτση και με τον Μπουρούση ή ακόμα και με τον Μαυροκεφαλίδη και αντί να πηγαίνουν προς τα μέσα να πάρουν και 4-5 σουτάκια, που τα έχουν. Μία ιδέα λέμε τώρα.

Οι Φινλανδοί και ψηλούς δεν έχουν γενικά σε μπόι και τον βετεράνο Μότολα είδαν να τραυματίζεται από νωρίς. Ενώ η φροντ λάιν τους δεν λες ότι έχει και ποιότητα Γίνεται αντί να τους παίζεις μέσα από το καλάθι για να δημιουργήσεις και φθορά και να βρεις και τα ελεύθερα τα σουτ, όπου θα σου δώσουν ρυθμό και ψυχολογία, να ακολουθείς το δικό τους παιχνίδι. Το ίδιο έγινε και με την Ιταλία, ενώ μας πόνεσε περισσότερο με την Φινλανδία όπου κάναμε ήρωες τους Κότι και Χαφ. Εθνική Ελλάδας είμαστε, επιβάλλουμε το παιχνίδι της, ειδικά με ομάδες τύπου Φιλανδίας, δεν μπορεί να τους ακολουθούμε, διαφορετικά θα πάθουμε ότι πάθαμε.

Για δεύτερο σερί ματς, είχαμε κάκιστη άμυνα, χειρότερη μάλιστα αυτή την φορά. Γίνεται η Φινλανδία το πιο παραγωγικό της παιχνίδι στον όμιλο να το κάνει με αντίπαλο την Εθνική μας….; όπου θέλουμε να λέμε ότι έχουμε δημιουργήσει σχολή και φημιζόμαστε για την άμυνα μας; Τα γκαρντ μας «έσκασαν» και το σουτ τους μας έλειψε. Είναι λογικό Ζήσης και Σλούκας να βγάλουν και κούραση και να μην έχουν και καθαρό μυαλό. Με τον Σπανούλη να έχει μείνει εκτός στα προηγούμενο ματς και περισσότερο χρόνο έπαιξαν και επιπλέον πράγματα χρειάστηκε να κάνουν. Δεν φταίνε τα παιδιά, φυσιολογικό ήταν… να συμβεί όταν παίζεις κάθε μέρα… Και μετά από τους διθυράμβους και τα επικριτικά σχόλια για εμάς των «μάντης κακών» (βάζω και Σωτήρη Γεωργίου μέσα σε αυτούς που του… την έπεσαν κάτι τύποι όπου όλο τον Αύγουστο ήταν παραλία και δεν είχαν δει καμία ομάδα του τουρνουά, αλλά είχαν άποψη για όλα…), ήρθαν και τα 4/24 τρ. και είδαμε ότι δεν θα ήταν κακό για ένα 5λεπτο έστω να έχουμε ένα παίκτη σαν τον Βασιλειάδη. Και από την στιγμή όπου τον Καββαδά δεν τον υπολογίζουμε ενεργά τόσο, γιατί η ομάδα να είναι με 11 και με 10 παίκτες ετοιμοπόλεμους ουσιαστικά, όταν έμεινε εκτός ο Σπανούλης και να μην έχουμε τον Βουγιούκα όπου και φθορά θα μπορούσε να δημιουργήσει και να παίξει και μέσα από το καλάθι, αν και είναι λίγο λάιτ παίκτης;

Για τον Τρινκιέρι έχουμε πει ότι είναι ένας προπονητής όπου θεωρούμε ότι είναι πολύ εξελίξιμος και δουλεύει και ψάχνεται για να βελτιώνεται. Και δεν αμφιβάλλουμε ότι μπορεί να είναι και ο καλύτερος άνθρωπος και πιο ευχάριστος για να κάνουμε παρέα μαζί του. Αλλά αυτή την στιγμή στην Ευρώπη, μόνο ο Ομπράντοβιτς και ο Ντούντα, έχουν δικαίωμα να δείχνουν μπασκετική αλαζονεία, κανείς άλλος, ούτε καν ο Μεσίνα…. Το ίδιο έκανε ο Πιανιτζιάνι φέτος με την Φενέρ και τα είδαμε τα αποτελέσματα του και πως προσγειώθηκε απότομα. Πάντως αν είχαμε έλληνα προπονητή στον πάγκο, θεωρώ ότι θα τον είχαν σταυρώσει ήδη για τις επιλογές του… Άδικα ή όχι δεν έχει και τόσο σημασία, την διαφορά αντιμετώπισης επισημαίνουμε…. Ο Ιταλός δεν θέλει να παραδεχτεί κάποια λάθη του. Πολύ θα ήθελα να βλέπω αυτή την εθνική με “Παπ” και με Μπράμος να είναι σαϊτες και με τον δεύτερο να μην είναι καλά και να μην έχει και το σουτ, να τρέχει περισσότερο και να ψάχνει το εύκολο καλάθι με την πρώτη πάσα….

Το θέμα είναι τι κάνουμε από εδώ και πέρα όμως. Η Ισπανία είναι καλύτερη και πιο ποιοτική ομάδα. Και όσο περνάει ο χρόνος θα είναι όλο και καλύτερη. Δεν είναι εξασφαλισμένη και αυτή για την πρόκριση, το αντίθετο μάλιστα, μπαίνει και με μία ήττα και μόνο αδιάφορη και χαλαρή δεν θα την βρούμε. Και αν ήμουν Ισπανός, μία από τις ομάδες όπου δεν θα ήθελα να βρω στην μάχη για τα μετάλλια θα ήταν η Ελλάδα, άρα ένα επιπλέον κίνητρο για την νίκη στο πρώτο παιχνίδι, την Πέμπτη. Σε σχέση με την Εθνική μας είναι και δύο κλικ πιο γρήγοροι και πιο ποιοτικοί οι Ισπανοί, παρά τις απουσίες των Γκασόλ και τον Ναβάρο. Δεν μπορείς να τους κερδίσεις, μπορείς να τους παίξεις έξυπνα όμως, να τους αγχώσεις και να πας να κλέψεις την νίκη. Είπαμε δεν είναι αχτύπητη η Ισπανία, αλλά θέλει μέθοδο και υπομονή και ένα συνδυασμό πραγμάτων για να πάρεις αυτό το ματς. Το θέμα είναι ότι πλέον είσαι υποχρεωμένος να το παλέψεις και για ψυχολογικούς λόγους. Μία βαριά ήττα ίσως να μας δημιουργήσει και επιπλέον πίεση και δεν πρέπει να το αφήσουμε τελείως το ματς, ακόμα και να δούμε ότι στραβώνει…

Η Σλοβενία περιμένουμε ότι θα έχει τα σφυρίγματα της, μέχρι στιγμής η διαιτησία, δεν μας έχει αδικήσει, αλλά από την άλλη δεν μας έχει αντιμετωπίσει και σαν μεγάλη δύναμη. Δεν μπορεί ακόμα και αμφιβολίες να έχει διαιτητής, σε παιχνίδι με την Φινλανδία, να μην παίρνουμε εμείς το σφύριγμα. Η Σλοβενία λοιπόν έχει ένα Μάλκοβιτς, με τα γνωστά τρωτά του σημεία στον πάγκο, είναι και παρωχυμένος προπονητής και ένα ρόστερ όπου είναι μεν ποιοτικό, αλλά από την άλλη αν καταφέρεις να απομονώσεις τον Ντράγκιτς και να θολώσεις το μυαλό των υπολοίπων, αναγκάζοντας τους να πάνε να σε κερδίσουν με το ατομικό τους ταλέντο και όχι με το ομαδικό τους παιχνίδι, τότε τους έχουμε και σχετικά εύκολα τολμώ να πω. Είναι γνωστό άλλωστε και τι λούζερ ομάδα είναι… όπως και η Κροατία άλλωστε, όπου είναι η 3η αντίπαλος μας.. Μόνο το γεγονός ότι θα μπορούσε να έχει περάσει η Τσεχία στην θέση της, δείχνει μαζί με τις απουσίες της, πόσο ομάδα όπου όχι μόνο την κουλαντρίζουμε αλλά την κερδίζουμε και σχετικά εύκολα αν είμαστε σοβαροί και με καθαρό μυαλό…

Συνεπώς η εθνική μας είναι σε δύσκολη θέση, έχει κάνει λάθος επιλογές και έχει και άγχος και πίεση. Περισσότερο ο Τρινκέρι, παρά οι παίκτες μας, δεν έχει βιώσει ξανά ή δεν έχει βρεθεί σε ανάλογη θέση. Αν κερδίσουμε και τα τρία παιχνίδια περνάμε, δεν είναι απίθανο να κερδίσουμε ούτε και την Ισπανία. Αν κερδίσουμε μόνο τα δύο, δεν θα είναι στο χέρι μας η πρόκριση, θα περιμένουμε και αποτελέσματα άλλων και δεν είμαστε και τόσο σίγουροι ότι Ισπανοί, Ιταλοί και Σλοβένοι, αν περνά από το χέρι τους, δεν θα προτιμήσουν να περάσει μία εκ των Κροατία ή Φινλανδία και όχι εμείς.

Ελλάδα όμως είμαστε και μπορούμε, αρκεί να ενωθούμε, να μην είμαστε αλαζόνες και να το πιστέψουμε… Εμείς την πιστεύουμε και την στηρίζουμε αυτή την ομάδα και εδώ θα είμαστε να πανηγυρίσουμε την νίκη επί των Ισπανών και να χειροκροτήσουμε και στην ήττα. Γιατί την επίσημη αγαπημένη μας την έχουμε ψηλά…