Σε κάθε μεγάλη διοργάνωση, στην πρεμιέρα, οι μεγάλοι ένα πράγμα φοβούνται, την γκέλα… ένα πράγμα σαν αυτό όπου έπαθε η Τουρκία δηλαδή καλή ώρα για εμάς, από την Φιλανδία το μεσημέρι. Τον ίδιο φόβο είχε και η εθνική μας πριν από το ματς με την Σουηδία και είχε φανεί από τις δηλώσεις του Τρινκιέρι, που μπορεί του Ιταλού να του έχουμε πει τα μύρια όσια μέχρι στιγμής για τις τελικές του επιλογές, αλλά από την άλλη δεν είναι τόσο αφελής ή ανόητος να μην ξέρει ότι η ομάδα του, αν έκανε τα αυτονόητα δεν θα είχε κανένα πρόβλημα με τους Σουηδούς. Μπορεί ο φόβος να μην είναι η σωστή λέξη, να το πούμε έννοια καλύτερα.. να μην χάσει την συγκέντρωση της.

Βλέποντας τι έπαθε η Τουρκία, μάλλον ο ιταλός θα έμαθε μία δική μας παροιμία, σαν αυτές τις ωραίες και χαριτωμένες που έχει πει ο ίδιος σε συνεντεύξεις του και δηλώσεις του, «φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά». Με αυτή την φιλοσοφία το πήγε το παιχνίδι στην αρχή. Και συν της άλλης δεν θα ήθελε να πετάξει ένα πολύ καλό δώρο από τους Φιλανδούς, γιατί περί δώρου πρόκειται η νίκη τους επί της Τουρκίας. Σε ματς όπως το σημερινό λοιπόν, της εθνικής μας, στην πρεμιέρα με την Σουηδία, κανείς δεν θα σου πει μπράβο και κανείς δεν θα σου χτυπήσει την πλάτη για να συνεχίσεις αν το κερδίσεις, έκανες το αυτονόητο, όπου μπορεί για την κοινωνία μας στην τωρινή Ελλάδα, το αυτονόητο να μην γίνεται, αλλά στον μπασκετικό μας κόσμο και δη σε εθνικό επίπεδο, αυτή η ομάδα το αυτονόητο ξέρει να το κάνει και το απέδειξε.

Σε περίπτωση ήττας, η Ελλάδα θα έχανε πολλά, βαθμολογικά πρώτα από όλα, σε ηρεμία μετά και ο Τρινκιέρι θα δεχόταν μία απίστευτη πίεση και κριτική, όπου ούτε και ο ίδιος δεν θα ήταν προετοιμασμένος να την δεχθεί και να την αντιμετωπίσει από τόσο νωρίς. Δίκαια ή άδικα, δεν έχει νόημα να το συζητήσουμε υποθετικά…, όπως νόημα δεν έχει να συζητήσουμε πως μπορεί να μας επηρέαζε στην συνέχεια μία ήττα. Η εθνική μας δεν μπήκε αγχωμένη στο παιχνίδι όπως άκουσα, μπήκε παγωμένη απλά, έχει διαφορά, τα λάθη δεν έγιναν επειδή έτρεμαν τα χέρια των παικτών από άγχος, απλά δεν είχαν συγχρονιστεί ακόμα, στο πέρασμα του χρόνου φάνηκε αυτό.

Ένα πράγμα φαντάζομαι δεν ήθελε ο Τρινκιέρι στο ξεκίνημα του ματς, να κάνουν οι διεθνείς κάτι άλλο από αυτό όπου τους είχε ζητήσει, καλή άμυνα δηλαδή και να μην υποτιμήσουν τον αντίπαλο και θεωρήσουν ότι μπορεί να τον κερδίσουν με μπάσκετ αλάνας. Αυτό είχε κάνει νωρίτερα η Τουρκία και την είχε πατήσει, εκεί είδαμε χέρια να τρέμουν και παίκτες να έχουν πελαγώσει και ένα Τάνιεβιτς λίγο να λείπει να ανέβει στην μπασκέτα από την απελπισία του.

Και αν για το παιχνίδι της Τουρκίας κάποιος έλεγε ότι πάει αυτό το ματς στράβωσε, για την εθνική μας αυτό ούτε μας πέρασε από το μυαλό, γιατί η Τουρκία δεν είναι ομάδα όπου ξέρει να κερδίζει ματς όπου πάνε στους 60-65 π., η εθνική μας έχει 8-10 παίκτες όπου έχουν κερδίσει πολλά τέτοια παιχνίδια, ακόμα και ο Τρινκιέρι τα έχει βούτυρο στο ψωμί του. Και από την στιγμή όπου ο Γέρεμπκο είχε βγει εκτός ρυθμού, όχι τυχαία…,  αυτή η Σουηδία έγινε προβλέψιμη ομάδα και ήξερες μέχρι που θα πάει στο ματς, παραγωγικά τουλάχιστον. Οι Σουηδοί όταν ο Γέρεμπκο μαζί με τον Τέιλορ δεν πιάσουν τους 40 π. τουλάχιστον, βουλιάζουν μαζί τους και την υπόλοιπη ομάδα επιθετικά, όπως και έγινε, όχι τυχαία.

Πρεμιέρα ήταν λοιπόν και πέρασε… Από αυτό το ματς δεν έχουμε να κρατήσουμε πολλά, ούτε και η εθνική μας, πέρα από την νίκη, έκανε το αυτονόητο, το οποίο είναι σημαντικό όμως. Τώρα υπάρχει το ματς με την Ρωσία, μετά το οποίο θα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε και πάλι…