Χειρότερα δεν γινόταν λοιπόν για τον Σιμόνε Πιανιτζάνι που αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά και όνομα και πράμα εδώ, ότι άλλο πρώτος στο χωριό και άλλος στην πόλη ή… Πόλη. Καθώς ο Ιταλός τεχνικός έγινε ο άνθρωπος υπογραφή στην Σιένα που την παρέλαβε όμως έτοιμη από τον Ρεκαλκάτι την αλεπού των πάγκων.
Βέβαια για να είμαστε πάντα δίκαιοι, ο Πιανιτζάνι και τότε λεγόταν ότι έκανε όλη την δουλειά στις προπονήσεις και στην τακτική για τον Ρεκαλκάτι που είχε την εμπειρία όμως στο κόουτσινγκ. Η αλήθεια είναι ότι από το 2007 που ανέλαβε ο Πιανιτζάνι την ιταλική ομάδα έκανε περίπατο στο καμπιονάτο και είχε και πολύ καλές ευρωπαϊκές πορείες.
Βεβαίως η αλήθεια είναι ότι είχε πάντα πολύ καλά μπάτζετ και μια τράπεζα από πίσω του και καμία πίεση σχεδόν. Καθώς η Σιένα μην ξεχνάμε ότι ουσιαστικά είναι ένα μεγάλο χωριό, ή μπασκετικά είναι πραγματικά χωριό αφού δεν έχει καν αεροδρόμιο και γήπεδο για Ευρωλίγκα αλλά λόγω τράπεζας και γνωριμιών δεν την έχει πετάξει κανείς εκτός και ας μην πληροί βασικές προϋποθέσεις.
Και η αλήθεια είναι ότι ευνοήθηκε τα τελευταία χρόνια από την κάθετη πτώση μεγάλων και παραδοσιακών δυνάμεων όπως η Βίρτους Μπολόνια και η Ρόμα και την κατάρρευση της Φορτιτούντο Μπολόνια.
Με όλα αυτά η Σιένα έπαιζε σχεδόν μόνη της μπάλα και δεν είχε πρόβλημα στο καμπιονάτο έχοντας μεγαλύτερο μπάτζετ απ όλους. Άλλωστε η ομάδα είχε βρει πολύ καλή χημεία και ο Πιανιτζάνι επίσης είχε δίπλα του ένα… Πιανιτζάνι της εποχής Ρεκαλκάτι, τον Μπάνκι που είναι και φέτος στην ομάδα σαν χεντ κόουτς μάλιστα και την πηγαίνει εξαιρετικά με το μισό μάλιστα μπάτζετ απ’ ότι είχε ο Πιανιτζάνι!
Συνεπώς ο Πιανιτζάνι δούλευε σε μια ομάδα που δεν είχε άγχος για τίποτα αφού όλα (βασικά τα οικονομικά) ήταν στην εντέλεια, είχε εξαιρετικό συνεργάτη και ένα σχετικά εύκολο πρωτάθλημα και μια έτοιμη ομάδα. Ένα πολύ καλό μπάτζετ των 10-15εκ για να έχει καλή πορεία και στην Ευρώπη και καμία πίεση για το αποτέλεσμα καθώς εδώ και χρόνια όλοι έλεγαν ότι κάπου ήρθε η ώρα να χάσει τον τίτλο και κάθε πρόκριση σε Φάιναλ Φορ ήταν σαν τίτλος.
Συνεπώς ο Πιανιτζάνι βρήκε ιδανικές συνθήκες αλλά σαφώς έκανε και ο ίδιος καλή δουλειά και δεν την αμφισβητεί κανείς αυτή. Από εκεί και πέρα όμως όταν ήρθε η ώρα της αλλαγής ο Πιανιτζάνι προσγειώθηκε ανώμαλα όσο και ο δάσκαλος σέρβος Ντούσκο Βουγιόσεβιτς που όπου πήγε απέτυχε ενώ με την Παρτίζαν έκανε χρυσό τις πέτρες!
Τελικά αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά ότι όσο καλός προπονητής και αν είσαι δεν πετυχαίνεις παντού. Ας θυμηθούμε για παράδειγμα και το κάζο του του Ομπράντοβιτς στην εθνική Σερβίας. Επίσης παίζει πάντα μεγάλο ρόλο όχι μόνο πόσα λεφτά βάζει η διοίκηση αλλά και τι στήριξη έχεις γενικά και τι επιλογές κάνεις.
Ο Ιταλός τεχνικός πήγε στην Φενέρ έχοντας στα χέρια του το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό μπάτζετ και δεν κατάφερε να κάνει τίποτα. Έχει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης και για επιλογές αλλά και κυρίως για τον τρόπο παιχνιδιού. Δεν μπόρεσε ποτέ να πείσει τους πανάκριβους παίκτες του ότι πάνω απ όλα είναι η ομάδα και ότι πρέπει να παίζουν άμυνα και με πάθος. Έκανε μεγάλα λάθη τακτικής βάζοντας μέχρι τον Μπατίστ στο 4αρι.
Μπερδεμένη χημεία της ομάδας, άψυχη και χωρίς άμυνα και έχασε από την αρχή τα αποδυτήρια. Κακές σχέσεις με πολλούς παίκτες ειδικά μετά τις πρώτες ήττες που ήρθε ο πανικός και στην μοναδική επιτυχία της ομάδας την κατάκτηση του κυπέλλου ο ίδιος ήταν στο νοσοκομείο! Και γι’ αυτό πιέστηκε παίρνοντας και κάποια χρήματα έξτρα προφανώς να παραιτηθεί.
Από εκεί και πέρα επίσης ο Πιανιτζάνι απέδειξε ότι είναι άλλο να δουλεύεις με πίεση. Στην Φενέρ δεν άντεξε την πίεση της επιτυχίας και γι αυτό πήγε μέχρι και το νοσοκομείο αφού έφτασε να κινδυνεύει η υγεία του. Ίσως τελικά ο Ομπράντοβιτς κάτι ήξερε που δεν πήγε στην Τουρκία. Λέγεται ότι ο Ζοτς έχει πει ότι δεν πάει σε ομάδα που δεν έχει καλούς εγχώριους παίκτες. Πιθανό και λογικό φαίνεται. Οι αμερικανοί δεν είναι ίδιο με τους τούρκους για παράδειγμα.
Πάντως όπως και να έχει το τρομερό κάζο του Πιανιτζάνι δείχνει ότι δεν πρέπει να βιαζόμαστε να χαρακτηρίζουμε ένα προπονητή και πρέπει να κοιτάμε τις συνθήκες που βρίσκει εκεί που πάει και βασικά αν έχει μάθει να ζει σε συνθήκες τρομερής πίεσης και με μεγάλα ονόματα.
Κάτι ανάλογο που θα δούμε δηλαδή αν αντέχει και ο Τρινκέρι που πήρε η εθνική μας και δεν έχει δουλέψει ΠΟΤΕ με μεγάλα ονόματα και υπό την πίεση του αποτελέσματος. Και άλλωστε οι Ιταλοί φαίνονται λίγο σοφτ σε τέτοιες συνθήκες ειδικά έξω από τα νερά τους και με κραυγαλέο παράδειγμα αυτό του Πιανιτζάνι που φυσικά παραμένει καλός προπονητής και μικρός μην ξεχνάμε (43χρ) αλλά για το μεγάλο άλμα θέλει χρόνο και να αλλάξει ίσως και συνεργάτες και νοοτροπία σε κάποια πράματα. Το καλό γι’ αυτόν βέβαια είναι ότι υπάρχει έλλειμμα μεγάλων προπονητών πλέον παγκοσμίως.