Ο Μάκης Δρόσος γράφει για τον Παναθηναϊκό μετά από την ήττα από την Κούμπαν στην Κρήτη και το πώς ο προπονητής του δεν κατάφερε να τον παρουσιάσει βελτιωμένο.
Θα ξεκινήσω λίγο ανάποδα αυτό το κείμενο και με ένα ερώτημα ή επιχείρημα που μπορεί να χρησιμοποιήσουν κάποιοι, για να βάλουμε τα πράγματα σε μία βάση. Αν η σημερινή ήττα θα στοιχίσει στον Παναθηναϊκό ή θα την θυμάται μετά από λίγο καιρό; Είναι πιθανό να μην την θυμάται και ακόμα πιο πιθανό να μην στοιχίσει όπως δεν θα στοιχίσει και η ήττα από την Λιέτουβος, που έτσι όπως πάει η μοναδική ομάδα που θα έχουν κερδίσει οι Λιθουανοί στον όμιλο θα είναι ο Παναθηναϊκός, αλλά αυτό είναι άλλου Παππά Ευαγγέλιο (όχι του Νίκου πάντως) και δεν έχουμε και μεγάλο λόγο να ενδιαφερόμαστε για την πορεία της Λιέτουβος, εκτός αν είμαστε τόσο φαν του Γλυνιαδάκη…
Από την άλλη μεριά ο Παναθηναϊκός έχει λόγο να είναι και απογοητευμένος και να αρχίσει να ανησυχεί μετά και από την σημερινή εμφάνιση. Αν κάποιος είχε λόγο να πανηγυρίζει μετά από την νίκη με την Λαμποράλ, τότε πρέπει να έχει και λόγο να είναι έντονα προβληματισμένος για την σημερινή εμφάνιση και το αποτέλεσμα. Και αυτή την Κούμπαν είναι η αλήθεια ότι δεν έχει κάτι για να την φοβάται ο ΠΑΟ, το ότι ηττήθηκε σήμερα είναι μία άλλη ιστορία, που θα την αφηγηθούμε σε λίγο. Ας τα πάρουμε από την αρχή..
Έχει κάνει ένα ματς ο Παναθηναϊκός φέτος που να έχει πείσει; Όχι. Με τον Ολυμπιακό, έπαιξε πολύ καλή άμυνα αλλά έδειξε αργός και με τεράστιο πρόβλημα στην επίθεση, με την Λιέτουβος (όπως δείχνουν και τα αποτελέσματα της μέχρι στιγμής) λίγο πολύ, εύκολα ή δύσκολα, όλοι βρίσκουν τον τρόπο να την κερδίσουν, ακόμα και μέσα στο Βίλνιους. Με την Λαμποράλ, που την βρήκε λειψή, με παιδική άμυνα ζώνης και για γέλια συνολικά, αν δεν μας αρκούσε μόνο το γεγονός ότι έχει τον Σκαριόλο στο πάγκο της, επίσης δεν μπορεί να πει κανείς ότι ενθουσιάστηκε με την απόδοση του τριφυλλιού, ακόμα και με τον Ερυθρό Αστέρα και την μεγάλη ανατροπή, όταν γράψαμε και είπαμε ότι ιδιαίτερους λόγους για να πανηγυρίζει (συμπεριλαμβανομένης και της εμφάνισης του Παππά, που κάποιοι θέλησαν να τον παρουσιάσουν σαν το επόμενο bigthing σε Ευρωλίγκα και ΝΒΑ) δεν είχε ο Παναθηναϊκός και πάλι «δεν ξέραμε τι λέγαμε». Όπως όταν είχαμε πει στο ξεκίνημα ότι ο ΠΑΟ είναι αργός και δεν βρίσκεται μέσα στο παρκέ, καμία εβδομάδα πριν από το ντέρμπι του ΣΕΦ, αλλά να μην ξύνουμε πληγές.
Στις αρχές του Οκτώβρη, ήταν λογικό να ειπωθεί και να γίνει και δεκτό κιόλας, ότι οι διεθνείς είχαν έρθει κουρασμένοι από το ευρωμπάσκετ και ακόμα δεν είχαν ρυθμό και ήθελαν χρόνο, ότι η ομάδα δεν είχε δέσει και δεν είχε αφομοιώσει του καινούργιους, που στην ουσία ήταν παλιοί όμως. Και υπάρχει από την μία μεριά δίκιο ότι απαιτείται χρόνος, αλλά με τον ρυθμό που πάει αυτός ο χρόνος δείχνει ότι θα είναι ένας χρόνος και ίσως να είναι αργά…Γιατί έχει περάσει ένα χρονικό διάστημα που βελτίωση δεν έχουμε δει.
Το σημερινό παιχνίδι μου φάνηκε μία από τα ίδια με το ματς στο Βελιγράδι και μία από τα ίδια από τα όσα έχουμε δει από τον Παναθηναϊκό. Δηλαδή το είχαμε πει και από πέρσι, ότι η άμυνα είναι η αρχή του παντός, ότι είναι αυτή που δίνει τίτλους, πολύ ωραία και τα δεχόμαστε όλα αυτά, αλλά αν παίζεις άμυνα και δεν βάζεις μπροστά, τότε από την άλλη πώς να κερδίζεις; Με τον Ολυμπιακό είχε «φάει» 55 π. μέσα στο ΣΕΦ, κάτι που δεν θα πετύχει μάλλον άλλη ομάδα φέτος κόντρα στους ερυθρόλευκους, αλλά έχασε εύκολα και σήμερα δέχθηκε 72 π. από την Λοκομοτίβ και πάλι έχασε. Και η επίθεση ήταν μία από τα ίδια, αργή, μονοδιάστατη, με πολλά σουτ και πάλι από την περιφέρεια και από το τρίποντο και χωρίς inside game. Υπάρχει ο Διαμαντίδης, υπάρχει ο Ματσιούλις, υπάρχει ο Μπράμος, υπάρχει ο Φώτσης, ο Ούκιτς, αλλά ο Παναθηναϊκός δεν έχει και τον Ρέτζι Μίλερ που να δικαιολογεί σε κάθε φάση του σχεδόν να ψάχνει σαν πρώτη επιλογή το τρίποντο ή το σουτ σαν να είναι ναρκοπέδιο η ρακέτα.
Το ξαναλέμε, το ματς ήταν καρμπόν με αυτό του Βελιγραδίου. Το μόνο που άλλαξε ήταν το αποτέλεσμα. Όπως δεν θριαμβολογήσαμε μετά από την νίκη, έτσι δεν θα καταστροφολογήσουμε σήμερα μετά από την ήττα, αυτά είναι για άλλους. Ο Παναθηναϊκός όπως και με τον Ερ. Αστέρα δεν ξεκίνησε καλά το παιχνίδι και βρέθηκε να κυνηγάει στο σκορ και να πηγαίνει για μία ακόμα ανατροπή, με το ματς να είναι μία ανάσα από την παράταση και πάλι, μόνο που αυτή την φορά το τρίποντο που δέχθηκε από τον αντίπαλο, δεν ήταν για να στείλει το παιχνίδι στον έξτρα χρόνο αλλά για να στείλει τον ίδιο στο καναβάτσο, στην κανονική διάρκεια.
Για μία ακόμα φορά ο Παππάς, ήταν ο μόνος που ουσιαστικά τόλμησε για να πάει μέσα στο καλάθι και για αυτό πήγε να ξεχωρίσει και πάλι από τους υπολοίπους. Από εκεί και πέρα κανένας άλλος περιφερειακός, δεν επέμεινε για να πατήσει ζωγραφιστό. Και αυτή την φορά ο νεαρός άσος μπορεί να ήταν και ο μοιραίος παίκτης, μαζί με τον Λάσμε. Έχασε την φάση με το κάρφωμα, που υπερτίμησε τις δυνατότητες του, έδειξε ότι είχε μείνει στην εμφάνιση του στο Βελιγράδι και ότι ακόμα δεν έχει καταλάβει τι αντίχτυπο μπορεί να έχει μία χαμένη και λανθασμένη επιλογή του, σε μία ομάδα όπως είναι ο Παναθηναϊκός. Όπως και εκείνη η φάση με την αφέλεια ή την αλαζονεία που τριμπλάρει και του κλέβουν την μπάλα και μετά υποπίπτει σε αντιαθλητικό, επίσης προβλημάτισε. Και μετά ήρθε και ο Λάσμε, με ένα ανόητο αντιαθλητικό αρχικά, με την χαμένη φάση μέσα από το καλάθι στην συνέχεια και με την φάση με το κόψιμο με το πόδι στην τελευταία επίθεση, που έδωσε και τα 14’’ στην αντίπαλο.
Την κατάσταση πήγε να την σώσει ο Διαμαντίδης και να γίνει και πάλι ήρωας, αλλά η αλήθεια είναι ότι αν είχε γίνει αυτό, θα είχε κρύψει μία ακόμα μέτρια εμφάνιση για τα κυβικά του, αλλά και προβληματική εμφάνιση για την ομάδα του. Μπορεί να είχε 8 ασίστ ο αρχηγός των πρασίνων, αλλά δεν έκανε δίποντο σε όλο το παιχνίδι (!) και δεν έκανε και βολή (!!!), πολύ απλά γιατί το λέμε καιρό τώρα, δεν μπαίνει μέσα στο καλάθι όπως παλιά.. και είναι και πιο στατικός και λιγότερο εύπλαστος στις κινήσεις του.
Το να τρέχει ο Παναθηναϊκός να γυρίσει παιχνίδια, ακόμα και με ομάδες όπως είναι η Λοκομοτίβ, δεν έχει λογική και δεν θα στέφεται πάντα με επιτυχία. Το πώς έχει καθιερωθεί επίσης να παίζει η ομάδα με 4 κοντούς, ακόμα και όταν υπάρχει χρόνος για να γυρίσει το ματς, με πιο ορθόδοξο τρόπο και σχήμα είναι ένα θέμα επίσης προς διερεύνηση. Γιατί η τακτική αυτή μπορεί να απέδωσε με τον Ερυθρό Αστέρα, αλλά σήμερα δεν έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Από την άλλη αν το σχήμα με τους τέσσερεις κοντούς και τον Ματσιούλις στο «4» ταιριάζει και αποδίδει, γιατί δεν το εφαρμόζει από την αρχή για να χτίζει διαφορές και μετά να παίζει με καθαρούς ψηλούς; Ο Μπατίστ έπαιξε 5 λεπτά και κάτι, ο Μαυροκεφαλίδης 6 λεπτά και κάτι, ο Φώτσης 12 λεπτά και όλα αυτά για μία ομάδα που σούταρε 12 βολές και θα ήθελε να ακουμπήσει την μπάλα όχι λίγο αλλά πολύ περισσότερο μέσα στο καλάθι, ή ακόμα και να σουτάρει και κάποιος άλλος, π.χ Φώτσης, που θα μπορούσε να έχει καλύτερη τύχη και ποσοστά.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης δείχνει ακόμα και ο ίδιος να πειραματίζεται, να μην μπορεί να διαχειριστεί σωστά το υλικό του. Αυτό έχει αντίχτυπο και στην διάρκεια της απόδοσης της ομάδας του και της εν γένει παρουσίας της μέχρι στιγμής. Ο ΠΑΟ έχει πιο πλήρες ρόστερ από πέρσι και πιο ποιοτικό και το έχουμε πει από το ξεκίνημα της σεζόν. Το θέμα είναι να καταφέρει να βρει ισορροπίες και το κατάλληλο ροτέισον. Φέτος έχει και την πίεση ότι πρέπει να φτάσει πιο ψηλά και στην ευρωλίγκα και αν δούμε λίγο τον ανταγωνισμό, φυσικά και μπορεί να είναι παρόν στο Μιλάνο. Μέχρι στιγμής οι πράσινοι δείχνουν στάσιμοι, αργοί, μπερδεμένοι, με πρόβλημα στην επίθεση και τους ρόλους, με ανισομερές παιχνίδι περιφερειακών και κοντών και με ροτέισον που δεν έχει σαφές πλάνο και κατάλληλο τάιμινγκ με τις απαιτήσεις της αναμέτρησης.
Όχι πανικό, όχι και δεν έγινε και τίποτα όμως. Το δεύτερο θα είναι μοιραίο λάθος. Ο κόσμος, η διοίκηση έχουν απαιτήσεις και από την φετινή ομάδα, άλλωστε η ίδια έβαλε τον πήχη ψηλά από πέρσι, μέχρι στιγμής έχει περάσει κάτω από αυτόν σε όλα του τα παιχνίδια.