Η Ρεάλ, ήταν καλύτερη, είχε πλάνο και ο Λάσο από την συνέντευξη τύπου είχε πει ποιο ήταν το κλειδί για την νίκη, απλά κανείς δεν τον πίστεψε…..
Ο Ολυμπιακός, ήθελε αλλά δεν μπορούσε. Φέτος ήρθε η ώρα να επικρατήσει και πάλι η μπασκετική λογική. Μπορεί να πληγώνει, μπορεί να είμαστε πολύ εγωιστές μπασκετικά, σαν λαός, αλλά απλά ήταν η ώρα της Ρεάλ. Οι Μαδριλένοι θεωρούσαν ότι η ώρα τους ήταν πολύ νωρίτερα, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ που λέμε, το πανηγύρισαν μέσα στο σπίτι τους. Αυτό έλεγε και η λογική, άλλωστε από το ξεκίνημα της σεζόν, άσχετα αν με τον Ολυμπιακό, όλοι και πάλι θεώρησαν ότι θα μπορούσε για μία ακόμα σεζόν να καταρριφτεί η μπασκετική λογική. Όπως το έκανε και πέρσι η Μακάμπι στο Μιλάνο.
Ο Ολυμπιακός θα ήθελε να “γράψει μία ακόμα φορά ιστορία”, να κάνει την Ευρώπη να παραμιλάει με το νέο του επίτευγμα, αλλά το θέλω της Ρεάλ αυτή την φορά ίσως να ήταν πιο μεγάλο. Όχι ότι δεν ήθελε εξίσου ο Ολυμπιακός, απλά δεν μπορούσε. Ο Ολυμπιακός περίμενε, όπως και την Παρασκευή τον Σπανούλη, αλλά ο αρχηγός δεν ήρθε ποτέ, δεν του το επέτρεψε η Ρεάλ.
Οι ερυθρόλευκοι, δεν έχασαν φυσικά το ματς εξαιτίας του Σπανούλη, ηττήθηκαν γιατί περίμεναν υπερβολικά τον Σπανούλη. Ίσως να έπρεπε να είναι περισσότερο προετοιμασμένοι, να έχουν ένα plan B που λέμε, πέρα από τον αρχηγό, αλλά ωραίο να το λέμε, αλλά δεν είναι διόλου εύκολο για μία ομάδα που είναι μαθημένη έτσι. Πήγε να αναλάβει το ρόλο αυτό ο Λοτζέσκι, αλλά δεν το πίστεψε ούτε και ο ίδιος ούτε και η ομάδα του.
Ο Ολυμπιακός αγωνιστικά δεν έφυγε, δεν μπορούσε άλλωστε να φύγει, από την πεπατημένη. Από το να πάει το ματς δηλαδή στους 70 πόντους παθητικό. Δεν μπόρεσε να διεκδικήσει τον τίτλο, όχι γιατί δεν ήταν καλός στην άμυνα, αλλά διότι έβαλε μόνο 59 στην επίθεση, με αυτή την συγκομιδή ήταν σχεδόν απίθανο να κερδίσει ένα τελικό μέσα στην Μαδρίτη κόντρα στην γηπεδούχο Ρεάλ.
Επειδή ξεχνάμε σχεδόν πάντα τον νικητή, όταν δεν έχει να κάνει με ελληνική ομάδα, καλό θα είναι να πούμε δυο κουβέντες για το τι έκανε η Ρεάλ, για να πάρει το τρόπαιο. Τον τελικό δεν τον έχασε ο Ολυμπιακός, η αλήθεια είναι ότι τον κέρδισε η Ρεάλ, όπως είχε κάνει η ελληνική ομάδα σε Πόλη και Λονδίνο στο πρόσφατο παρελθόν.
Ο Λάσο, ήταν πιο διαβασμένος και πιο έτοιμος για αυτό το παιχνίδι από ποτέ, πιο έτοιμος και πιο προετοιμασμένος και από τον Σφαιρόπουλο ίσως. Δεν είναι μείον αυτό για τον έλληνα προπονητή, αφού ο ισπανός για να χαμογελάσει σήμερα, έχει φάει ουκ ολίγες σφαλιάρες και μάλιστα πολύ ηχηρές τα τελευταία χρόνια, μέχρι να μάθει και μέχρι να φθάσει στο σημερινό.
Ο Ισπανός τεχνικός, είχε πει από την συνέντευξη τύπου, ότι το κλειδί για να κερδίσει τον τελικό η ομάδα του, θα ήταν το ριμπάουντ. Δικαιώθηκε μέχρι κεραίας, αφού πήρε 15 πάνω από τον Ολυμπιακό, με τα επιθετικά να είναι αυτά που έκαναν την διαφορά. Τα 8 παραπάνω επιθετικά ριμπάουντ που πήρε η Ρεάλ, σε σχέση με τον Ολυμπιακό, δεν ήταν προϊόν τύχης, ήταν προϊόν πλάνου, αρκεί να δει κανείς πάλι, πως έπαιρναν φόρα και πηδούσαν όλοι οι Μαδριλένοι μετά από σουτ.
Ο Λάσο επίσης, είχε κρύψει, κάτι που το είδαμε στο σημερινό παιχνίδι. Ότι είχε ετοιμάσει την ομάδα του, από το μικρό κιόλας τελικό, για να κάνει και σκληρό παιχνίδι αλλά και να ανταποκριθεί στο σκληρό παιχνίδι, που θα έκανε εκ των πραγμάτων ο Ολυμπιακός αμυντικά. Για αυτό είπαμε, ότι η σημερινή νίκη, δεν ήταν τυχαία, δεν οφειλόταν στην μεγαλύτερη ποιότητα μόνο που είχε η Ρεάλ, αλλά και στον τρόπο που είχε στήσει και που κοουτσάρισε την ομάδα του στον τελικό.
Η Ρεάλ έχει κοινά στοιχεία με τον Ολυμπιακό. Έχουμε γράψει ότι κατά την άποψη μας ο Ολυμπιακός, έχει κάνει ότι έχει κάνει στην Ευρωλίγκα, επειδή έχει ένα ελληνικό πυρήνα, μία τετράδα ελλήνων παικτών, γύρω από την οποία κινούνται οι ξένοι παίκτες, σαν δορυφόροι. Η Ρεάλ έχει μία τριάδα ισπανών παικτών, συν τον λάτιν Νοτσιόνι φέτος, γύρω από την οποία κινείται όλη η ομάδα. Μόνο που τα “συμπληρώματα” της, είναι πιο ποιοτικά, από αυτά του Ολυμπιακού. Εκεί κρίθηκε και το σημερινό παιχνίδι. Οι Κάρολ και Ματσιούλις, βοήθησαν περισσότερο από ότι ο Λαφαγιέτ, Ντάνστον, ο Ντάρντεν και ο Πέτγουεϊ μαζί. Στο κομμάτι της επίθεσης τουλάχιστον, αν και οι δύο παίκτες της ισπανικής ομάδας έκαναν εξαιρετική δουλειά και στην άμυνα.
Δεν είναι ότι έχει ευθύνη ο Ολυμπιακός για αυτό, προσπάθησε να προστατέψει τα μετόπισθεν, να θωρακίσει την ρακέτα του, εκεί που πονούσε και υστερούσε, μόνο που σε σχέση με την αναμέτρηση της Παρασκευής, αυτή την φορά ήταν αδύνατο να είναι εξίσου αποτελεσματικός, σε περιφέρεια και φροντ λάιν, αμυντικά.
Ο Σπανούλης, δεν ήταν μόνο ότι βρέθηκε σε κακή μέρα, δεν ήταν και τόσο κακή, δεν είχε για παράδειγμα το 0 στα 11 που είχε μέχρι να πάρει μπρος με την ΤΣΣΚΑ την Παρασκευή. Ήταν και πως τον έπαιξε άμυνα η ισπανική ομάδα. Έκανε πολύ καλή δουλειά ο Κάρολ αρχικά και ο Λάσο φρόντιζε να έχει πάνω του πάντα ένα παίκτη, που να τον κουράζει και να του κάνει την ζωή δύσκολη ακόμα και στο να πάρει την μπάλα στα χέρια του.
Ναι ο Ολυμπιακός, όσο περνούσε ο χρόνος έδειχνε και περισσότερο κουρασμένος και να μένει από δυνάμεις. Αλλά ο Πρίντεζης, είχε πει στην συνέντευξη τύπου ότι όταν πας σε ένα τελικό, κανείς δεν σκέφτεται την κούραση και κανείς δεν μπορεί να την επικαλεστεί σαν δικαιολογία για την ήττα. Δεν ήταν αυτός ο λόγος που έχασε σήμερα τον τελικό. Δεν είχε την ενέργεια που είχε με την ΤΣΣΚΑ, φυσικά, αλλά αυτό ήταν το τίμημα προκειμένου να είναι στον τελικό, δεν πρέπει να ξεχνάμε.
Το 22% στα τρίποντα και το 46% στις βολές, δεν επιτρέπουν φυσικά σε καμία ομάδα να διεκδικήσει ένα τίτλο. Αλλά λέμε και πάλι ότι πρέπει να κατανοούμε την διαφορά. Δεν είναι μόνο ότι ο Ολυμπιακός βρέθηκε σε κακή μέρα, αλλά ότι και η Ρεάλ έκανε εξαιρετικό παιχνίδι αμυντικά. Φρόντισε με την άμυνα της, να φθείρει και να κουράσει τον Ολυμπιακό και σωματικά και ψυχικά. Και είχε ένα Νοτσιόνι και ένα Κάρολ, που δεν είχε ο Ολυμπιακός. Με τον Αργεντίνο, πέρα από τους πόντους, πέρα από την όλη δουλειά που έκανε στο παιχνίδι, να φροντίζει να ξεσηκώσει, τόσο τον κόσμο, όσο και τους συμπαίκτες του.
Ο Ολυμπιακός, μπήκε δίκαια σαν φαβορί, για εμάς τουλάχιστον, σε αυτό το ματς. Το δικαίωμα αυτό του το έδινε το γεγονός ότι είχε κερδίσει δυο ευρωλίγκες τα τρία τελευταία χρόνια και ότι είχε αφήσει εκτός την ΤΣΣΚΑ από τον ημιτελικό. Αλλά η Ρεάλ, εξίσου δίκαια πήρε το τρόπαιο. Ήταν πιο γεμάτη, πιο ποιοτική, πιο έτοιμη και πιο προετοιμασμένη για το σημερινό παιχνίδι και είχε και το πλεονέκτημα ότι έπαιζε στην έδρα της.
Αν θέλουμε το τρίπτυχο των λόγων που έχασε σήμερα ο Ολυμπιακός, είναι ότι η Ρεάλ έπαιξε καλύτερη άμυνα, κέρδισε τα ριμπάουντ και βρήκε δυο παίκτες που βγήκαν μπροστά, πέρα από τους συνήθεις ύποπτους. Δεν είναι κακό να χάνεις, από μία καλύτερη ομάδα ή μία ομάδα που έπαιξε καλύτερα σε ένα νοκ άουτ ματς. Έτσι είναι το μπάσκετ, έτσι είναι ένας τελικός, εδώ δεν το έβαλε η Ρεάλ κάτω 20 χρόνια, που έχει φάει χαστούκια και σφαλιάρες, δεν είναι για να το βάζει κάτω ο Ολυμπιακός.
Η φετινή περιπέτεια τελείωσε στην ευρωλίγκα. Αν κανείς στο ξεκίνημα της σεζόν ή όταν απομάκρυνε τον Μπαρτζώκα από τον πάγκο, μετά από την ήττα με τον Παναθηναϊκό, έλεγε σε ένα φίλαθλο του ότι θα παίξει τελικό, μάλλον θα τον περνούσε για κουτό… Αυτό δεν απαλύνει τον πόνο ή την πίκρα, ειδικά για εκείνους που δεν έχουν γευτεί ένα ευρωπαϊκό τίτλο. Ένας χαμένος τελικός πάντα πονάει, αλλά έτσι δεν είναι μόνο το μπάσκετ, είναι και η ζωή, δεν μπορεί κανείς να κάνει τίποτα, πέρα από το να προχωρήσει μπροστά.