Στο κλειστό του Ελληνικού είχε γίνει χαμός. Ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος είχε τελειώσει. Οι εντυπώσεις ανάμεικτες. Τα επεισόδια δεν σου άφησαν να σκεφτείς και τόσο τι συνέβη εντός του παρκέ, πέρα από το αυτονόητο, ότι ο Παναθηναϊκός ήταν σε γενικές γραμμές καλύτερος και νίκησε δίκαια. Το είπαν (και το έγραψαν) και οι ιδεολογικοί του αντίπαλοι. Επομένως, κανείς δεν περίμενε δημοσιογραφικούς φωστήρες για να το κρίνουν.
Του πιστώνεται αυτό του Γιώργου Μπαρτζώκα. Έκοψε με τη μία την όρεξη σε όλους όσοι ήθελαν να στήσουν χορό αμφισβήτησης πάνω από το λαβωμένο “κορμί” του ελληνικού μπάσκετ. Ανωτερότητας ένδειξη. παρά την ένταση. Ο Αργύρης Πεδουλάκης καταχάρηκε την επιτυχία. Ήταν εμφανές στις φωτογραφίες. Στις φωτογραφίες. Εκεί όπου απαθανατίστηκε και “πάγωσε“ το χαμόγελο δευτερολέπτων, που σχημάτισαν τα χείλη του την ώρα της απονομής. Σεμνός. Βγήκε από τα αποδυτήρια.
Μιλούσε στους ίδιους. Χαιρέτησε τους ίδιους που είχε χαιρετήσει και πριν από το τρόπαιο. Δεν άλλαξε φωνή. Δεν άλλαξε ύφος. Ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα όλων. Ανέβηκε στην εξέδρα να μιλήσει σε ένα ραδιόφωνο. Μετά κάπου κοντοστάθηκε. Σε κάποιον μίλησε. Καθυστέρησε για λίγο το πούλμαν, που τον περίμενε. Ποια έπαρση; Ποια πρωτόκολλα; Γήινος. Παρά την ένταση. Παρά την κατάκτηση ενός τροπαίου, που ήλθε “εν μέσω” αμφισβήτησης. Και επιπλέον, ήταν το πρώτο στο ενεργητικό του…
Καθυστερημένη καταγραφή είπατε; Καθόλου… Πεδουλάκης και Μπαρτζώκας, Έλληνες με τα προτερήματα και τα ελαττώματα της φυλής μας, επέδειξαν (προς το παρόν) τουλάχιστον, χαρακτηριστική ψυχραιμία. Απέκρουσαν επιτυχώς όσους εσφαλμένα επιδίωξαν να τους συγκρίνουν με τους Ομπράντοβιτς και Ίβκοβιτς, αντίστοιχα. Βαρύ το φορτίο που άφησαν οι προηγούμενοι. Κυρίως το φορτίο που άφησε ο πρώτος.
Ο Πεδουλάκης σηκώνει… τόνους πίεσης. Αντέχει. Η προσαρμοστικότητά του παροιμιώδης. Και το κυριότερο: Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός δεν προκαλούν τρόμο στην Ευρωλίγκα, αλλά πιστοποιούν κάθε φορά, ότι παραμένουν υπολογίσιμες δυνάμεις. Που δεν “κτίστηκαν” κάποτε επειδή αυτό επιβλήθηκε από τη “σερβική σχολή“, αλλά επειδή η “σερβική σχολή“ αφομοιώθηκε με την ελληνική κουλτούρα, στηρίχτηκε στο μεράκι και στην τσέπη του Έλληνα παράγοντα, αναδείχθηκε χάρη και στα βιώματα ενός μπασκετικού πολιτισμού, του ελληνικού, που παρά τις δεκάδες παθογένειες, άντεξε στους κραδασμούς και στις κρίσεις.
Δεν μας συνεπήρε καμία εθνικιστική έξαρση. Δεν θεωρούμαστε και εξ εκείνων των… Ελληναράδων, που καλά και σώνει τα βλέπουν όλα μπλε. Κι ας έχουμε κόλλημα με την σημαία και τον συμβολισμό της. Επιπλέον, θεωρούμε τους Σέρβους φίλους, μερικοί εκ των οποίων είναι και αδέλφια μας. Λατρεμένοι. Και όχι επειδή αυτό επέβαλαν εθνικοί ή θρησκευτικοί λόγοι. Αλλά επειδή πιστεύουμε, ότι νομοτελειακό ήταν να συμπληρώνει ο ένας τον άλλο σε γνώση, στο διάβα των ετών του δημοφιλούς σπορ.
Όμως, Πεδουλάκης και Μπαρτζώκας εκπροσωπεύοντας επάξια ετούτη την ώρα τον Έλληνα προπονητή στο τιμόνι δύο (ακόμα) κολοσσιαίων οργανισμών, δεν μπορούν παρά να αποτελούν σημείο αναφοράς. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός συνεχίζουν στην Ευρωλίγκα. Δεν έχουν προκριθεί. Γι’ αυτό και σπεύσαμε να γράψουμε το παρόν σχόλιο. Δεν είναι ζητούμενο η πρόκριση. Για μας τουλάχιστον. Δεν ξέρουμε πόσο ψηλά θα φτάσουν στην διοργάνωση. Το βέβαιο είναι ότι έχουν τις δυνατότητες. Οι αμφισβητίες ήδη “έσπασαν τα μούτρα” τους.
Οι δύο προπονητές θα κριθούν από τη διάρκεια βέβαια. Ο επαγγελματικός αθλητισμός απαιτεί αυτό το χρονικό περίγραμμα, που δεν είναι δα και αλάνθαστο. Όμως, και το “τώρα” έχει τη δική του σημειολογία. Τη δική του δυναμική. Τη δική του γοητεία. “Τίποτε δεν έχει μεγαλύτερη σημασία από την παρούσα στιγμή”, έγραψε ο γίγαντας του παγκοσμίου πνεύματος, Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε. Πόσοι θα θέλαμε να συμφωνήσουμε μαζί του. Ε;