Η στέψη του πρωταθλητή Παναθηναϊκού απόψε στο ΟΑΚΑ ελάχιστα μας απασχόλησε. Γενικότερα, οι φιέστες δεν μας εντυπωσίασαν ποτέ και σε οποιοδήποτε σπορ. Προτιμούμε την μπάλα να καίει στα επίσημα ματς και την αδρεναλίνη αθλητών και προπονητών να φτάνει στο απροχώρητο.
Οι “πράσινοι” κατέκτησαν, άλλωστε, με 3-0 τον τίτλο (επί του Ολυμπιακού), συνεπώς η κυριαρχία τους ήταν αδιαμφισβήτητη Γράφτηκε κατά κόρον. Το παραδέχτηκαν (με περίσσιο θάρρος) και οι αντίπαλοί του επισκεπτόμενοι τα “πράσινα” αποδυτήρια στο ΣΕΦ.
Για κάποιο (όχι) απροσδιόριστο λόγο, όμως, μας διαπέρασε ένα… ρίγος όταν έκανε την εμφάνισή του στο παρκέ ο Αργύρης Πεδουλάκης, η φωνή του παρουσιαστή ανέβασε ντεσιμπέλ και ο τεχνικός του Παναθηναϊκού αποθεώθηκε, όσο δεν είχε αποθεωθεί ποτέ κατά τη θητεία του στο “τριφύλλι“. Και για τον “Άρτζι” γράφτηκαν πολλά. Όμως, η “κάθε μέρα” είναι διαφορετική για τον Κρητικό τεχνικό, που “πολιτογραφήθηκε” Περιστεριώτης, αλλά κυρίως παγιώνεται στην συνείδηση του Έλληνα φιλάθλου, ο ένας εκ των κορυφαίων (και σίγουρα ο κορυφαίος φέτος) στην προπονητική πυραμίδα.
Προσέξαμε το πρόσωπο του “Άρτζι” καθώς πατούσε το παρκέ. Ήταν προφανές ότι με το ζόρι συγκρατιόταν. Τώρα σκεφτήκαμε θα ξεσπάσει. Σε γέλια; Σε κλάματα; Σε νεύρα; Κάτι σε εκτόνωση τέλος πάντων.
Λαθέψαμε. Ο Αργύρης Πεδουλάκης, που αμφισβητήθηκε, αν και αναμενόμενο αφού διαδέχτηκε έναν προπονητή – ογκόλιθο (Ομπράντοβιτς), αποδείχθηκε φέτος, ότι πέραν της τεχνικής επάρκειας, που σε μας που τον παρακολουθούμε χρόνια ήταν γνωστή, ωρίμασε όλα τα επίπεδα. Και κυρίως, αντιλαμβανόμενος το βάρος της αθλητικής του περιβολής παρέδωσε μαθήματα ψυχραιμίας στα εύκολα και στα δύσκολα. Στις καλές και στις κακές στιγμές, τις δικές του και του Παναθηναϊκού.
Το βαθύ παρελθόν του έχει καταγράψει και στιγμές που ενδεχομένως υπερέβαλε. Το χρυσό παρόν του, όμως, και ακόμη περισσότερο το απώτερο μέλλον του, με ή χωρίς τον Παναθηναϊκό προσδιορίζουν έναν Πεδουλάκη, που ακόμη “χτίζει“ αξιοζήλευτη προσωπικότητα. Στη διάρκεια του δήθεν ματς (μεταξύ των λευκού και του πράσινου ΠΑΟ) που “παίχτηκε” χθες στο ΟΑΚΑ, ο Πεδουλάκης εθεάθη να χαμογελά. Και ορθώς έπραξε.
Σκεφτήκαμε “επιτέλους έσπασε, καιρός ήταν“. Νταμπλούχος Ελλάδος είσαι, βρε αδελφέ… Ο δρόμος είναι μπροστά για τον Αργύρη, αλλά προφανώς κανείς ανόητος πλέον δεν θα τολμήσει ξανά να τον αμφισβητήσει επειδή τα αγγλικά του δεν είναι του… Κέιμπριτζ.
Για τον Κώστα Τσαρτσαρή, που αποχώρησε χθες από την ενεργό δράση, επίσης γράφτηκαν πολλά. Υπόδειγμα ήθους σε Παναθηναϊκό και Εθνική. Να τον έχει ο Θεός καλά. Πρόδηλο είναι, ότι θα προσφέρει σε οποιοδήποτε πόστο κι αν επιλέξει στο μπάσκετ…
Δίχως να μειώνουμε ούτε στο ελάχιστο την προσφορά του Κώστα, λοιπόν, που χθες εγκατέλειψε σε συγκινησιακό κλίμα, θεωρούμε, ότι η εφετινή χρονιά ήταν του Αργύρη Πεδουλάκη… Ήταν η χρονιά του Έλληνα προπονητή (μαζί με τον Ευρωπαίο Μπαρτζώκα), που δεν αποτελεί αντίβαρο στους επιτυχημένους Σέρβους, που δόξα τω Θεώ πέρασαν από τη χώρα μας και δεν ήταν λίγοι, αλλά μία παράλληλη μεγάλη σχολή, που κι εμείς είχαμε υποτιμήσει…