Όταν γράφει για την “Καλλιμαρμαρωμένη Βασίλισσα” ο Φ.Κ. (Φαίδων Κωνσταντουδάκης), ο “ηθικός αυτουργός” για την διαιώνιση του “έπους της 4ης Απριλίου 1968”, κι όταν “περιγράφει” την βραδιά του θριάμβου “ΑΕΚ, Ελλάς, Ευρώπη” η “Βέμπο του ραδιοφώνου” (Βασίλης Γεωργίου) τα λόγια των υπολοίπων περιττεύουν.
Είναι φτώχεια και μόνο οι όποιες αναφορές από ταπεινότητες σαν την δική μας, μπρος στην αυθεντικότητα των δύο ανδρών, που η ΑΕΚ αλλά και το ελληνικό μπάσκετ οφείλουν να τιμήσουν με τον προσήκοντα σεβασμό. Για το επίτευγμα του Γιώργου Αμερικάνου, του παμμεγίστου αθλητή όλων των εποχών κατά τον Φ.Κ., έχουν γραφτεί πολλά.
Το αγωνιστικό κομμάτι, που αφορά στον Τελικό με την Σλάβια έχει γίνει βίωμα για τα εκατομμύρια “Ενωσιτών” ανά την υφήλιο, αλλά και για τα εκατομμύρια ακομπλεξάριστων Ελλήνων. Διότι υπήρξαν και εκείνοι, οι οποίοι στο πλαίσιο μίας επικοινωνιακής καταιγίδας θέλησαν να ξορκίσουν το “’68” στο χθες, για ν’ αναδείξουν “αγνοία των πρωταγωνιστών του” το “’87“, όπερ σημαίνει να αναδείξουν ως παρθενογένεση τον αδιαμφισβήτητο θρίαμβο της Εθνικής του ΣΕΦ.
Μόνο που ήταν τόσο βαριά και ασήκωτη (σε αξιακό μέγεθος) η “γενέθλια 4η Απριλίου του ‘68” στο Καλλιμάρμαρο και τόσο εκρηκτική η πένα του Φαίδωνα και τόσο βροντώδης η φωνή του Βασίλη, που τσάκισε τους ανιστόρητους και αποκατέστησε την τάξη στο διάβα των ετών.
Η επιτυχία του Έλληνα Αμερικάνου και των λοιπών Ελλήνων παικτών του Νίκου Μήλα, αλλά και του αειμνήστου εφόρου Δημοσθένη Πασχαλίδη, ξεπέρασε τα σύνορα της χώρας, σε μία περίοδο που ο λαός είχε αρχίσει να ασφυκτιά. Η επιτυχία του Έλληνα Αμερικάνου και των λοιπών Ελλήνων παικτών του Νίκου Μήλα, αλλά και του αειμνήστου εφόρου Δημοσθένη Πασχαλίδη αποτέλεσε την πρώτη ουσιαστική αντίσταση του ελληνικού λαού, διότι οι εκατό χιλιάδες θεατές, εντός και εκτός Σταδίου, δεν ήταν όλοι από γεννησιμιού τους “Ενωσίτες“, αλλά βρήκαν τρόπο να σηκώσουν ανάστημα στο καταραμένο καθεστώς.
Και πάτησαν, λοιπόν, πάνω στις πελώριες πλάτες του Αμερικάνου και της παρέας του. Η νίκη έμοιαζε με απελευθέρωση ψυχής. Η νίκη έμοιαζε με ελιξίριο ζωής. Ο Αμερικάνος ζει και βασιλεύει, διότι ο μύθος του ξεπέρασε 45 έτη μετά τον θρίαμβο, κι αυτόν ακόμη τον εαυτό του!
Ο Αμερικάνος δεν θα παραστεί σήμερα, ημέρα μνήμης της δικής του γιορτής, της δικής του, του Χρήστου, του Στέλιου, του Γιώργου, του Αντώνη, του Αίαντα, του Λάκη, του Νίκου, του Πέτρου και των λοιπών, στην γιορτή του Παναθηναϊκού Σταδίου. Διότι καταβεβλημένος από την μοίρα δεν έχει την δυνατότητα να το πράξει. Θα το επιχειρήσει ενδεχομένως η κόρη του και συνάδελφός μας Χριστίνα, έστω θυμωμένη από πολλούς και πολλά, αλλά έχει και τα δίκια της…
Ο Φ.Κ. και ο Γεωργίου, ο πρώτος, δάσκαλός μας και του οφείλουμε διαχρονικά ευγνωμοσύνη, ο δεύτερος, στενός συνεργάτης στα πρώτα δημοσιογραφικά μας βήματα στον ιστορικό “Δικέφαλο”. Και ένας τρίτος… ο τιτανοτεράστιος Αμερικάνος, μόνιμος πρωταγωνιστής στα παιδικά μας όνειρα όταν ξεφυλλίζοντας τις εφημερίδες του παππού κάτι ψευτοδιαβάζαμε για το ’68 και κλαίγαμε, παιδάκι όντας, επειδή ήμασταν αγέννητοι Εκείνη τη βραδιά. Και τι ευλογία, Θε μου…
Όταν ο Αμερικάνος (εκείνος ο Αμερικάνος των παιδικών ονείρων) πέρασε την πόρτα της εφημερίδας και (μας) βροντοφώναξε με τη στεντόρεια φωνή του για πρώτη φορά “Ρεπόρτερ; Τί κάνεις ρεπόρτερ;”. Και είχε πει και το άλλο: “Να ακούς τον Φαίδωνα. Κοίτα να είσαι φωτιά και τσεκούρι. Να μην συμβιβάζεσαι. Ακούς ρε; Ακούς; Ακούς…”. Φίλος καλός ο “Παγκόσμιος”. Φ.Κ., Γεωργίου, Αμερικάνος. Τύχη (μας) βουνό!
Το όνειρο συνεχίζεται…