Δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική, αλλά έλεος με τους “προπονητές” και τους “δημοσιογράφους” του πληκτρολογίου και των ερτζιανών… Δεν γίναμε σοφότεροι από τον απόηχο της ήττας του Παναθηναϊκού από τη Ρεάλ Μαδρίτης…
Δεν πέσαμε από τα σύννεφα διαβάζοντας κι ακούγοντας άναρθρες κραυγές “άμπαλων“, ή “αμπάσκετων“, ή όπως αλλιώς λέγονται…
Δεν νιώσαμε έκπληξη, που κάποιοι ζητούν τη σταύρωση του Πεδουλάκη, εδώ ζητούσαν (και τους έκανε το χατίρι η προεδράρα) την “κεφαλή επί πίνακι” του αήττητου προπονητή του Ολυμπιακού στο ποδόσφαιρο και του Μπαρτζώκα, επειδή χάλασε το χρονόμετρο του ΣΕΦ…
Για το πώς έχασε ο Παναθηναϊκός έγραψαν σχετικά οι συνάδελφοι που κάλυψαν την αναμέτρηση. Το ζητούμενο δεν είναι αυτό όμως. Πουθενά δεν είναι γραμμένο, άλλωστε, ότι οι ελληνικές ομάδες (που κακόμαθαν ακόμη περισσότερο τους κακομαθημένους Έλληνες) θα πρέπει να σαρώνουν στο διάβα τους, ή να παίρνουν τα τρόπαια κατ’ αποκλειστικότητα.
Αυτή η χώρα των δέκα εκατομμυρίων νοματαίων ήδη έχει κάνει πολλά στο μπάσκετ. Ήδη έχουν κάνει πολλά ο Παναθηναϊκός (κυρίως) και ο Ολυμπιακός. Νομοτελειακό είναι κάποια στιγμή να έχουν και φθίνουσα πορεία οι δύο κορυφαίες ομάδες μας, που δεν έχουν. Και δεν θα έχουν σίγουρα, όσο υπάρχουν Γιαννακόπουλοι και Αγγελόπουλοι. Και ενδεχομένως θα υπάρχουν (ως μπασκετικοί κολοσσοί οι ΚΑΕ) και μετά απ’ αυτούς…
Ζητούμενο είναι το πότε κι αν αλλάξει ποτέ νοοτροπία ο Έλληνας οπαδός.
● Που δεν λέει να καταλάβει ότι ο επαγγελματικός αθλητισμός δεν είναι “πλέι στέισον“ με κουμπιά, τιμόνια και καλώδια.
● Που δεν λέει να καταλάβει ότι ο επαγγελματικός αθλητισμός δεν είναι η απόλαυση από τη ρουφηξιά στον φραπέ που έπινε επί σειρά ετών ζώντας την ψεύτικη ευδαιμονία του.
● Που δεν λέει να καταλάβει ότι δικαίωμα στο λάθος έχουν και οι αθλητές, και οι προπονητές, και οι διαιτητές, και οι δημοσιογράφοι, και οι… κλητήρες, και όποιοι άλλοι ανήκουν στο ανθρώπινο είδος.
● Που δεν λέει να καταλάβει ότι ο επαγγελματικός αθλητισμός δεν αποτελεί πεδίο εκτόνωσης των απωθημένων του.
● Που δεν λέει να καταλάβει ότι ο επαγγελματικός αθλητισμός έχει ως μεγαλύτερο εχθρό του τον ναρκισσισμό του (Έλληνα), πληγή πιο επώδυνη κι από τον τυφλό οπαδισμό του.
● Που δεν λέει να καταλάβει στο κάτω – κάτω ότι, το μπάσκετ δεν είναι μπάλα, διότι έτσι το ξεχωρίζει από το ποδόσφαιρο, κι εδώ ξεκινάει το πρόβλημα, καθώς δεν αποδέχτηκε ποτέ ότι και η πορτοκαλί δεν είναι… βόμβα νετρονίου, μπάλα είναι!
Εύκολα γίνεται αντιληπτό, λοιπόν, και προκειμένου για το μπάσκετ, ότι η όποια κριτική προέρχεται ως επί το πλείστον από νέους ηλικιακά ποδοσφαιρογενείς “κριτικούς“, οι οποίοι είναι που είναι απαίδευτοι κοινωνικά, δεν αγάπησαν ποτέ το σπορ, διότι δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να το μάθουν.
Διότι αυτό, που τους ενδιαφέρει είναι η νίκη αυτή καθ’ εαυτή, προκειμένου να εμφανιστούν στο περιβάλλον τους… σεξιστικά ανώτεροι και να την “πούνε” στον φίλο, στην φίλη, ή στον ιδεολογικό τους αντίπαλο. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα.
Και όποιος μπασκετικός (ας τον χαρακτηρίσουμε έτσι τον γνώστη του αθλήματος) δεν το αντιλαμβάνεται, ή δεν το βλέπει απλώς εθελοτυφλεί. Κι αν εμείς χαρακτηριστούμε ενδεχομένως οξείς ή ακραίοι ως προς την επιχειρηματολογία μας, σας παραπέμπουμε σ’ αυτό, που έγραψε σήμερα στο στάτους του στο facebook ένας άνθρωπος του χώρου. Που πέρα από κάθε αμφιβολία έχει διανύσει χιλιάδες χιλιόμετρα στα γήπεδα και έχει καταξιωθεί με νίκες και ευρωτρόπαια.
Είναι ο Βαγγέλης Αλεξανδρής. Τι γράφει ο Βαγγέλης Αλεξανδρής; “Το μπάσκετ είναι πολύ δύσκολο άθλημα, όσο απλό και αν φαίνεται… Πολλοί νομίζουν ότι το γνωρίζουν σε τέτοιο βαθμό… που μπορούν να ασκούν κριτική σε όλους… Αφήστε ήσυχους τους Πεδουλάκη και Μπαρτζώκα… Kάνουν σωστά τη δουλειά τους“.
Τα είπε όλα ο “τίγρης“. Σε 37 λέξεις… Και είναι σημαντικό, που τα “είπε” αυτά (αν και η παρησσία του δεν μας εξέπληξε) ένας συνάδελφος των Πεδουλάκη και Μπαρτζώκα…
Υ.Γ. Χειρότεροι κι από τους απαίδευτους και “άμπαλους” οπαδούς, είναι πάντως και μερικοί πολύ καλοί συνάδελφοι, αλλά “άμπαλοι” μπασκετικά, που ρίχνουν νερό στο μύλο των “κριτικών” της πλάκας…