Δεκαπέντε δευτερόλεπτα. Τόσο κράτησε ο –τριπλός παρακαλώ– ναζιστικός πανηγυρισμός κάποιου ποδοσφαιριστή ονόματι Κατίδη. Και τις τρεις φορές με τον ίδιο τρόπο και ας το απέκρυψαν τα περισσότερα ΜΜΕ που στάθηκαν στη μία που έδειξε η κάμερα της τηλεόρασης. Πράγμα που σημαίνει ότι ο συγκεκριμένος -πρώην- ποδοσφαιριστής ήξερε και πάρα πολύ καλά μάλιστα τι έκανε.
Δεκαπέντε δευτερόλεπτα. Τόσο πρέπει να πήρε το καλοκαίρι του 2012 στη Βούλα Παπαχρήστου να γράψει το περιβόητο ρατσιστικό tweet που της κόστισε τον αποκλεισμό από την Ολυμπιακή ομάδα της Ελλάδας στο Λονδίνο. Τι κι αν και πριν το επίμαχο tweet είχε εκδηλώσει τα πιστεύω της με άλλους τρόπους, τι και αν τους εξέφρασε ανάλογα και στη συνέχεια.
Κοινός παρανομαστής και των δύο; Για τους υπερασπιστές το νεαρό της ηλικίας. Η αμάθειά τους. Ο παρορμητισμός τους. Για τους κατήγορους η βλακεία. Τα κόντρα στα κοινά ήθη πιστεύω τους.
Αμφότερες περιπτώσεις δεν διαφέρουν στο ελάχιστο. Δύο νεαρά παιδιά ξεπέρασαν τα εσκαμμένα, κέρδισαν παραπάνω από τα 15 δευτερόλεπτα δημοσιότητας που τους αναλογούν και τους αξίζουν στην πραγματικότητα. Αυτό όμως που κατάφεραν ήταν να στιγματιστούν μία και καλή στη συνείδηση των φιλάθλων και της κοινής γνώμης και στην ιστορία μία και καλή.
Οι οπαδοί της ομάδας του Κατίδη, της ΑΕΚ, πήραν θέση με την ανακοίνωσή τους και δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση. Η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (ΕΠΟ) τον τιμώρησε με δια βίου αποκλεισμό από τις Εθνικές Ομάδες. Ανεξάρτητα με το αν θεωρεί κάποιος την απόφαση της ΕΠΟ αυστηρή, εξοντωτική ή βαριά, ο ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ είτε τιμωρείτω είτε όχι, έχει ήδη διαγραφεί μία και καλή στη συνείδηση των φιλάθλων, έχει βάλει από μόνος του την ταφόπλακα στην όποια καριέρα επρόκειτο να κάνει. Μιας και για την περιβόητη “κοινή γνώμη” κανένα “δικαστήριο” δεν μπορεί να βρει ελαφρυντικά στον “κατηγορούμενο“.
Όπως είχε γίνει και πριν 8 χρόνια με τον ναζιστικό χαιρετισμό του Πάολο Ντι Κάνιο της Λάτσιο που του είχε αποφέρει πρόστιμο 7.000 ευρώ και μίας αγωνιστικής αν και ο τότε πρόεδρος της UEFA Ζεπ Μπλάτερ είχε δηλώσει πως “του άξιζε δια βίου αποκλεισμός“. Ο Ντι Κάνιο ήταν, είναι και θα παραμείνει παράδειγμα προς αποφυγή για τις επόμενες γενιές. Όπως η Παπαχρήστου. Όπως ο Κατίδης. Η ιστορία έχει ήδη γράψει και τον επίλογο στην καριέρα τους.
Όσο για αυτούς που υποστηρίζουν ότι και στους δύο άξιζε μία δεύτερη ευκαιρία, συγγνώμη αλλά στην ηλικία των 20 ετών δεν επιτρέπεται να δηλώνουν άγνοια ή να βρίσκουν παιδιάστικες δικαιολογίες, δεν τους αξίζει δεύτερη ευκαιρία. Αμφότεροι θεωρούνται προνομιούχοι σε σύγκριση με εκατομμύρια άλλους συνομήλικούς τους που είτε είναι άνεργοι, είτε δουλεύουν για 300 ευρώ, είτε έχουν να συντηρήσουν με ψίχουλα ακόμη και τις οικογένειές τους και δεν τυγχάνουν της δημοσιότητας των “κατηγορούμενων”.
Αμφότεροι θα έπρεπε να έχουν διδαχθεί, να έχουν μάθει, να έχουν καταλάβει και το τι πρεσβεύουν φορώντας τη φανέλα με το εθνόσημο ή τη φανέλα μίας ομάδας με τεράστια ιστορία, να έχουν κατανοήσει ότι με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο αποτελούν πρότυπα για άλλους νέους που τους ακολουθούν και παρακολουθούν όχι για τα πολιτικά τους πιστεύω και τις πεποιθήσεις τους αλλά για το αν τρέχουν γρήγορα, αν βάζουν γκολ ή καλάθι.
Η κοινωνία μας ειδικά σε αυτό το σημείο, σε πολλές περιπτώσεις, εξαθλίωσης που έχει φτάσει δεν χωράει άλλα φαινόμενα φασιστικής ή ρατσιστικής συμπεριφοράς ειδικά από άτομα του αθλητισμού. Φτάνουν και περισσεύουν οι μαριονέτες που βρίσκονται στη Βουλή με την ψήφο αρκετών εξ ημών. Και όποιος, αθλητής, δεν το καταλαβαίνει, καλό είναι να ασχοληθεί με κάτι άλλο…