Του Γιάννη Ψαράκη
13/02/2012
Ντέρμπι αιωνίων
ε; Χμμμ. Μάλιστα. Σαφέστατα καλύτερο,
ποιοτικά, σε σχέση με αυτό του πρώτου γύρου στο ΟΑΚΑ, ένας Ολυμπιακός που επέβαλε τον ρυθμό του και έριξε στην παγίδα τον Παναθηναϊκό, αλλά όταν έφτασε η στιγμή
να “σκοτώσει” τον αντίπαλό του θύμισε εκείνο το αλήστου μνήμης
ματς με τον -παρόντα στην εξέδρα την Κυριακή- Γκέρσον, που πανηγύρισε πριν ο Μουλαομέροβιτς
δώσει τη νίκη στον Παναθηναϊκό.
Με
απλά λόγια, δεν άντεξε το βάρος μιας
άνετης και καθαρής νίκης και έβαλε τον κάκιστο έως τότε Παναθηναϊκό στο παιχνίδι. Τελεία.
Η παραπάνω παράγραφος είναι γραμμένη απλά και μόνο επειδή ο συγκεκριμένος διαδικτυακός τόπος είναι πιστά αφιερωμένος στο μπάσκετ και για
μπάσκετ, φαντάζομαι, θέλετε να διαβάζετε οι περισσότεροι που το
επισκέπτεστε.
Επιτρέψτε μου, όμως, επειδή ούτε μυαλό, ούτε διάθεση, ούτε καθαρή σκέψη για μπάσκετ υπάρχει εδώ και
μήνες τώρα, να σταματήσω εκεί. Βλέπετε, για εμάς το μπάσκετ είναι το δεύτερο καλύτερο πράγμα στη ζωή μας. Μετά από τη ζωή μας.
Μια ζωή που εδώ και μήνες βιάζεται ακατάπαυστα και
κατά συρροή από αυτούς που εμείς οι
ίδιοι έχουμε εκλέξει να κυβερνούν αυτό τον τόπο, είτε ως συμπολίτευση, είτε
ως αντιπολίτευση.
Μόνο που πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο να μην μας κυβερνά
κανένας από τους δυο, αλλά κάποια
ανδρείκελα που σκύβουν το κεφάλι
στις προσταγές των οικονομικών τους αφεντικών, και έχουν οδηγήσει τη χώρα
όχι απλά στην πτώχευση, αλλά στην απόλυτη ξεφτίλα.
Και όταν αναφέρομαι σε αυτούς που σκύβουν το κεφάλι στις
προσταγές των οικονομικών τους αφεντικών, δεν
αναφέρομαι μόνο στους πολιτικούς και πολιτευτές, αλλά ακόμη και σε αυτούς
που δημιουργούν και συνήθως κατευθύνουν την κοινή γνώμη.
Το σινάφι μου,
δηλαδή, αν και προσωπικά ντρέπομαι να αποκαλώ τον εαυτό μου συνάδελφο με αυτές
τις μαριονέτες που καθημερινά μας βομβαρδίζουν με χιλιάδες ψέματα, παραπληροφορούν, κατευθύνουν και
φοβίζουν τις μάζες, είτε μέσω της των ιδιωτικών
(συμφερόντων) καναλιών τους, είτε
μέσω εφημερίδων και site.
Όλοι αυτοί που δίνουν το δικαίωμα στον καθένα να έχει ανάγει
το σύνθημα “αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι” σε μότο της εποχής. Και το
χειρότερο είναι πως δεν έχουν άδικο (αυτοί που το φωνάζουν), γιατί απλά, η δημοσιογραφία στην Ελλάδα έχει πεθάνει,
μαζί με το κλείσιμο ή την πληρωμένη (χωρίς εισαγωγικά) αλλαγή πλεύσης
παραδοσιακών εφημερίδων.
Τις απόψεις μου περί πτώχευσης ή μη και περί της υποταγής
στας διαταγάς των ανωτέρων μας ετέρων (τρομάρα τους) της Ε.Ε. τις έχω γράψει
στο παρελθόν και δεν αλλάζουν. Αυτό
που αλλάζει καθημερινά είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζω όλους αυτούς που
συνεχίζουν να μας κοροϊδεύουν, να μας λένε ψέματα, να καταστρέφουν τις ζωές, όχι μόνο τις δικές μας και των παιδιών μας.
Όλους αυτούς που συνεχίζουν να χαϊδεύουν τα καλά τους
αφεντικά, αυτούς που χρηματοδοτούν τις προεκλογικές τους εκστρατείες (και όχι
μόνο) και ξεζουμίζουν τον κοσμάκη.
● Αυτούς που μιλάνε
για πάταξη της φοροδιαφυγής και από τα 8,5 δις που χρωστάνε μεγαλοοφειλέτες
έχουν εισπράξει 100 εκατομμύρια.
● Αυτούς που μιλάνε
για μείωση του κατώτατου μισθού και δεν πειράζουν ούτε ευρώ από τις δικές τους
αμοιβές.
● Αυτούς που ενώ
κρινόταν (τάχα μου…) το μέλλον της χώρας έβλεπαν στο εντευκτήριο της Βουλής
μπάσκετ και ποδόσφαιρο.
● Αυτούς που λίγο
μετά την ψήφιση του Μνημόνιου – θαψίματος και ξεπουλήματος και της
τελευταίας πέτρας στη χώρα έκαναν βαρύγδουπες δηλώσεις και έκλαιγαν σαν κακής
ποιότητας ηθοποιοί μπροστά στις κάμερες, για τον καμένο κινηματογράφο και όχι
για το ολοκαύτωμα του ελληνικού λαού.
● Αυτούς που πριν δύο
χρόνια ψηφίσαμε και στείλαμε στη Βουλή, 300 τον αριθμό και πλέον οι 80 εξ
αυτών είτε έχουν παραιτηθεί είτε έχουν αλλάξει… κόμμα. Στις μεταγραφές του
καλοκαιριού λιγότερες μετακινήσεις γίνονται.
● Αυτούς που
κοροϊδεύουν τον κόσμο υποσχόμενοι εκλογές, οι οποίες όμως δεν πρόκειται
ποτέ να γίνουν, αφού έχει προαποφασισθεί να “φορτωθεί” όλη τη… λέζα ο
δοτός πρωθυπουργός, ώστε να τη βγάλουν καθαρή.
Και μην μου πει κανείς ότι τους βάζω αδίκως όλους στο ίδιο
καζάνι, δεξιούς και “κατακερματισμένους”
αριστερούς και ειδικά τους
δεύτερους.
Ας φρόντιζαν, όταν μπορούσαν, μέσα από τις εξεταστικές
επιτροπές της Βουλής για τα τόσα μεγάλα σκάνδαλα που έγιναν την τελευταία 20ετία,
να στείλουν έναν, έστω έναν, στη φυλακή. Τότε θα τους πίστευα.
Όταν, όμως, δεν έβαλαν ούτε εκεί την υπογραφή τους, δεν δικαιούνται να μιλάνε για
άσπιλους και αμόλυντους. Τελεία και
παύλα.