Του Γιάννη Ψαράκη
02/06/2011
Ποια είναι, τουλάχιστον έως τώρα, η καλύτερη ομάδα των
τελικών; Δίχως άλλο ο Παναθηναϊκός. Ποια ομάδα ήθελε περισσότερο και με κάθε
τρόπο τη νίκη στον 3ο τελικό; Δια γυμνού οφθαλμού ο Ολυμπιακός.
Ενας
Ολυμπιακός αγχωμένος, μέχρι κάποιο σημείο στο ματς, θα μπορούσε να πει κανείς,
ακόμη και εντελώς αποπροσανατολισμένος από τον πραγματικό στόχο του, δηλαδή τη
νίκη, για 33 λεπτά έμοιαζε με… παιχνιδάκι στα χέρια τού μόνιμου πρωταθλητή
Παναθηναϊκού.
Από την πρώτη κιόλας φάση του ματς (φάουλ του Σπανούλη στον Διαμαντίδη)
φάνηκε ότι οι “ερυθρόλευκοι” είχαν… μείνει στα όσα έγιναν ή αν προτιμάτε στα όσα “κατήγγειλαν” ότι έγιναν στον 2ο τελικό και στα μέχρι ενός σημείου
δικαιολογημένα παράπονα για τη διαιτησία. Όμως από αυτό το σημείο μέχρι να
γίνονται… εμμονή τα σφυρίγματα των διαιτητών (σ.σ. αυτούς έχουμε, αυτοί
σφυρίζουν, λέω εγώ…) υπάρχει τεράστια απόσταση.
Κάπως έτσι λοιπόν οι παίκτες του Ιβκοβιτς έκαναν διαγωνισμό…
άστοχων τρίποντων, βιαστικών επιθέσεων (δείγμα του άγχους), ενώ στην άμυνα δεν
είχαν τη συγκέντρωση που έδειξαν τόσο στο πρώτο ημίχρονο του δεύτερου τελικού,
όσο και στο φινάλε του ματς.
Απέναντί τους ο Παναθηναϊκός ήταν χάρμα ειδέσθε.
Ομάδα που θύμιζε ρομπότ σε αποστολή, με παίκτες που βρίσκονταν με κλειστά
μάτια, με εμπνεύσεις ακόμη και από τους παίκτες που έρχονταν από τον πάγκο, όπως
του Καλάθη.
Με μια φράση: Ο Παναθηναϊκός έτσι όπως έπαιζε μέχρι το ξεκίνημα της
3ης περιόδου έμοιαζε με ομάδα που ακόμη και… τρία μερόνυχτα να
έπαιζε στο ΣΕΦ δεν θα έχανε το ματς.
Το τί έγινε και τελικά το έχασε, το είδαν μόνο όσοι βρέθηκαν
στο γήπεδο, γιατί όσοι το παρακολουθούσαμε από την τηλεόραση εκείνη τη στιγμή
βλέπαμε διαφημίσεις…
Με το σκορ στο 61-66 ο Ολυμπιακός έβαλε δύο γρήγορα
καλάθια και έκανε το προσπέρασμα με τρίποντο του ξεχασμένου στη ναφθαλίνη
Πελεκάνου. Ένα τρίποντο που σε συνδυασμό με τις δύο προηγούμενες φάσεις των
“ερυθρόλευκων” αποδιοργάνωσε, έκοψε στα δύο και αποτελείωσε τον Παναθηναϊκό, που
πέτυχε όλους κι όλους δύο πόντους στο τελευταίο επτάλεπτο!
Τί θα γίνει τώρα στον 4ο τελικό; Το φαβορί ήταν
και παραμένει ένα. Ο Παναθηναϊκός. Με 20.000 κόσμο στο πλευρό του, αλλά και τη…
δύναμη της συνήθειας των 12 κατακτήσεων τα 13 προηγούμενα χρόνια ο
Παναθηναϊκός, με τα έως τώρα δεδομένα, μόνο αν… δεν νικήσει θα χάσει.
Τί θέλω
να πω; Ότι το αν η σειρά θα έχει μέλλον και μετά το βράδυ της Κυριακής
εξαρτάται από τον Παναθηναϊκό. Ο Ολυμπιακός έμεινε μεν ζωντανός, πήρε παράταση
ζωής, ανέπνευσε ψυχολογικά, αλλά ομολογώ ότι βλέποντας τον 3ο τελικό
μου έδωσε την εντύπωση ομάδας που με κανέναν τρόπο δεν θα ήθελε να χάσει τους
τελικούς στο σπίτι της.
Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά Κυριακή κοντή γιορτή…
Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμη πρώτα από τους συναδέλφους στο basketblog και μετά από τους
αναγνώστες του site για
την ξαφνική απουσία μου από τον σχολιασμό των δύο προηγούμενων τελικών. Τους
είδα μεν, αλλά με το μυαλό να ταξιδεύει αλλού, ήταν σαν να αγνάντευα το άπειρο…