Ο Ολυμπιακός ίσως να μην είναι η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη (και) τη φετινή σεζόν. Είναι όμως μία ομάδα που αποτελείται, όπως έγραψε και ένας φίλος στο twitter από (και συγγνώμη για την έκφραση) badass motherfuckers παίκτες. Κοινώς από… κακά σπυριά που δεν αφήνουν τον αντίπαλο στην ησυχία του. Όχι σε ένα ή δύο ματς αλλά σε όλη τη σεζόν.
Παίζουν με την Τσεντεβίτα στον 1ο γύρο σε ένα οριακό ματς, χάνουν 65-58 στο 34ο λεπτό, τελικό 79-77. Προερχόμενοι από σερί ήττες στη φάση των 16 πάνε στη φλογισμένη Νόκια Αρένα, χάνουν 74-68 στο 36ο λεπτό από τη Μακάμπι, 78-77 τελικό. Δεν… βλέπονται με την αήττητη στο σπίτι της Χίμκι στη Μόσχα μέχρι το 23ο λεπτό και χάνουν 50-37, τελικό 87-82.
Μία από τα ίδια στο καμίνι της Σιένα, στο -9 (44-53) στο 30ο λεπτό, τελικό 68-67. Οριακό ματς στην Πόλη με τη Φενέρ, πίσω με 58-64 στο 34ο λεπτό, τελικό 78-73. Τελικός των τελικών με την Έφες στο ΣΕΦ και επιστροφή από το -15 (23-38 στο 15ο λεπτό) στην αποθέωση του 82-72.
Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Ότι πολύ απλά ο Ολυμπιακός ως συνέχεια του περσινού δημιουργήματος του Ίβκοβιτς παραμένει μία ομάδα την οποία σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να την ξεγράψεις. Όπου και αν παίζει, όποιος και αν είναι ο αντίπαλος. Και το πέτυχε σε μία χρονιά όπου ναι μεν κράτησε σχεδόν όλο τον κορμό της περσινής θρυλικής χρονιάς όπου όμως άπαντες, φίλαθλοι, Τύπος, ειδικοί περίμεναν στη γωνία να αναθεματίσουν την αποτυχία και να “ξεγράψουν” αυτούς που πέρυσι είχαν πετύχει αυτό που αποκαλέσθηκε “θαύμα”.
Με πρώτο και καλύτερο τον Γιώργο Μπαρτζώκα ο οποίος όχι μόνο κράτησε τις ισορροπίες μέσα στην ομάδα, όχι μόνο κατάφερε να βγάλει τον καλύτερό της εαυτό όταν έπρεπε αλλά έγινε ένα με το εντός παρκέ σύνολο. Μια γροθιά για την πρόκριση και του αξίζουν αν μη τι άλλο συγχαρητήρια.
Όσο για το τι μπορεί να πετύχει ο Ολυμπιακός στο Λονδίνο, προσωπικά δεν θα πόνταρα ούτε μισό ευρώ εναντίον του. Πλέον, δεν έχει να αποδείξει απολύτως τίποτα. Τα… δύσκολα πέρασαν, τα καλύτερα έρχονται για μία ομάδα που χτίζει τη δική της δυναστεία με την 8η συμμετοχή της σε φάιναλ φορ και 4η την τελευταία 5ετία. ΟΚ, δεν είναι το φαβορί κόντρα στην παντοδύναμη (παντού…) ΤΣΣΚΑ Μόσχας, αλλά το ίδιο ίσχυε και πέρυσι στην Πόλη και οι Ρώσοι ακόμη το φυσάνε και δεν κρυώνει το κάζο που έπαθαν.
Ο Ολυμπιακός είναι ο ορισμός της ομάδας never give up, της ομάδας που δεν τα παρατάει, που της αρέσουν τα δύσκολα και οι προκλήσεις και μακάρι να προσθέσει έναν ακόμη τίτλο στην ήδη πλούσια συλλογή του ελληνικού μπάσκετ.
Υ.Γ.: Για τους άρρωστους οπαδούς αλλά και “δημοσιογράφους – οπαδούς” Ολυμπιακούς, οι οποίοι βρήκαν την ευκαιρία να πικάρουν τον μεγάλο τους αντίπαλο Παναθηναϊκό, που παρά την υπερπροσπάθεια δεν τα κατάφερε να πάει στο Λονδίνο και τους αντίστοιχους άρρωστους Παναθηναϊκούς που απαξιώνουν την πρόκριση του Ολυμπιακού, δείχνοντας τα έξι αστέρια της ομάδας τους, δεν αξίζει τίποτε παραπάνω από το να τους αγνοήσουμε.
Η γελοιότητα και η ηλιθιότητα άλλωστε, είναι ανίκητες σε αυτό τον τόπο. Όταν και οι μεν και οι δε καταλάβουν ότι το κοινό καλό θέλει να υπάρχει ελληνική ομάδα σε μία διοργάνωση σαν το φάιναλ φορ ανεξαρτήτως χρώματος φανέλας, θα έχουμε κάνει ένα μικρό βήμα προς τα εμπρός. Μέχρι τότε βράστε στο ζουμί σας ανύπαρκτοι…