Του Γιάννη Ψαράκη
27/06/2011
Με τους αδερφούς Αγγελόπουλους αυτά τα επτά χρόνια της
ενασχόλησής τους με τον Ολυμπιακό είχα τις απαραίτητες για τη δουλειά μου
επαφές. Τους γνώρισα σε ένα ταξίδι, αν θυμάμαι καλά, στην Πολωνία και
εντυπωσιάστηκα με την απλότητά τους παρά το “βαρύ” επώνυμο που
κουβαλούσαν στις πλάτες τους, για τις γνώσεις τους για το μπάσκετ και την αγάπη
τους για τον Ολυμπιακό.
Μιλώντας 2-3 φορές ακόμη, ξανά σε κάποια ευρωπαϊκά
ταξίδια του Ολυμπιακού άρχισα να αναρωτιέμαι μέσα μου “τι διάολο κάνουν
τούτοι στον ελληνικό αθλητισμό και το μπάσκετ γενικότερα”.
“Δεν
ξέρουν τι να τα κάνουν τα λεφτά“, μου έλεγε ένας συνάδελφος, “είναι
ξεκάθαρα θέμα ματαιοδοξίας, θέλουν να γίνουν διάσημοι”, έλεγε ένας άσχετος
με τα αθλητικά φίλος.
Η αλήθεια ίσως να βρισκόταν και κάπου στη μέση. Αρρωστοι
μπασκετικοί και οι δύο, “γαύροι” από τα γεννοφάσκια τους, βρήκαν την
ευκαιρία το 2004 να αναλάβουν τα ηνία της ΚΑΕ παίρνοντας τη σκυτάλη από τον
Κόκκαλη υποσχόμενοι ένα καλύτερο αύριο για τον Ολυμπιακό.
Είχαν χρήμα, όρεξη,
όραμα και διάθεση να μπουν σε έναν άγνωστο σε αυτούς χώρο. Γιατί, όπως και να
το κάνουμε άλλο τα καράβια και η Χαλυβουργική και άλλο η απευθείας σύγκρουση με
τα “δεδομένα” σε όλους τους τομείς. Από τη διοίκηση της Ομοσπονδίας
και της Λίγκας, μέχρι τους οργανωμένους φιλάθλους της ομάδας.
Κατά την ταπεινή μου άποψη το μεγάλο λάθος των Αγγελόπουλων,
άποψη την οποία είχα καταθέσει από την πρώτη στιγμή εμπλοκής τους στον
Ολυμπιακό, ήταν πως “τα ήθελαν όλα και τα ήθελαν τώρα“.
“Με κυρά
μου και τον παρά μου“, που λέει και ο λαός. Ελα μου όμως που ούτε ομάδες
χτίζονται μόνο με χρήμα, ούτε τίτλοι κατακτούνται μόνο με αυτό ή και την όρεξη
και το όραμα. Οι Αγγελόπουλοι από την πρώτη μέρα φάνηκε ότι δεν είχαν υπομονή
και αποδείχθηκε ότι δεν είχαν και την επιμονή να διεκδικήσουν αυτό που
πραγματικά τους άξιζε.
Εχοντας να κοντραριστούν με έναν Παναθηναϊκό δομημένο σε
γερά θεμέλια (εντός και εκτός γηπέδων) κατάλαβαν αργά και με λάθος τρόπο ότι
είχαν επιλέξει τον εύκολο αλλά λανθασμένο δρόμο του “επειδή χαλάω Χ λεφτά
θέλω ή θα έχω άμεσα αποτελέσματα“.
Όπως ακριβώς την είχαν “πατήσει”
και οι Γιαννακόπουλοι στη δεκαετία του ’90 όταν για επτά χρόνια (κάθε άλλο παρά
σύμπτωση το ίδιο χρονικό διάστημα παραμονής των Αγγελόπουλων στον Ολυμπιακό)
από το 1989 έως το 1996 είχαν “βολευτεί” με ένα-δυο Κύπελλα Ελλάδας
και έβλεπαν συνεχώς την πλάτη των αντιπάλων τους και κυρίως του Ολυμπιακού
εντός και εκτός συνόρων.
Τους Αγγελόπουλους τους χάρηκα όταν κοντραρίστηκαν ανοιχτά
με τους οργανωμένους οπαδούς του Ολυμπιακού όταν αρνήθηκαν να τους “χρηματοδοτήσουν”
και να κάνουν αυτό που ήθελαν να τους επιβάλουν όλοι αυτοί που για χρόνια ήταν
και παραμένουν κράτος εν κράτη μέσα στην ομάδα. Τους χάρηκα όταν ακολουθούσαν
παντού και πάντα την ομάδα τους εντός και εκτός Ελλάδας, στις καλές και τις
δύσκολες στιγμές.
Τους κατέκρινα όμως για τις ουκ ολίγες λανθασμένες κινήσεις
τους κυρίως σε διοικητικό επίπεδο, σε επίπεδο σχέσεων με την Ομοσπονδία και τη
Λίγκα και τους λάθος χειρισμούς τους σε πολλά θέματα, χειρισμούς άλλοτε επιπόλαιους
και άλλοτε ακόμη και παιδιάστικους.
Μία τέτοια, θεωρώ ότι ήταν και η ανακοίνωση της αποχώρησής
τους από την ΚΑΕ σε μία περίοδο μάλιστα όπου ο μεγάλος τους αντίπαλος
Παναθηναϊκός βρίσκεται σε σταυροδρόμι τεράστιων αλλαγών που θα μπορούσαν
αυτόματα να καταστήσουν τον Ολυμπιακό “κυρίαρχο” στο άθλημα.
Τα όσα
υποστηρίζουν, καταγγέλλουν και θίγουν στην ανακοίνωσή τους δεν είναι
καινούργια, ούτε όμως αρκούν για να δικαιολογήσουν την αν μη τι άλλο
σοκαριστική απόφασή τους να αποχωρήσουν. Δεν μου είχαν δώσει την εντύπωση ότι
είναι ρίψασπις τόσο ο Παναγιώτης όσο και ο Γιώργος Αγγελόπουλος.
Ότι δεν θέλουν
και δεν μπορούν να τα βάλουν με το “κατεστημένο” με τον δικό τους
τρόπο. Οπότε, τα επιχειρήματά τους καταρρίπτονται από μόνα τους. Και πλέον ένα
πράγμα μένει και δεν είναι τίποτε άλλο από το οικονομικό αλλά και το ηθικό
κομμάτι της υπόθεσης.
Οικονομικό γιατί αποδείχθηκε ότι ο Ολυμπιακός ήταν ένα
κάτι παραπάνω από ακριβό χόμπι το οποίο από ένα σημείο και ύστερα είτε οι ίδιοι
οι αδερφοί Αγγελόπουλοι είτε όσοι τους “ελέγχουν” δεν είναι
διατιθέμενοι να το πληρώσουν άλλο.
Και ηθικό γιατί οι Αγγελόπουλοι με αφορμή
και τα τελευταία δημοσιεύματα περί απλήρωτων παικτών δεν μπορούσαν να υποστούν
άλλο την “υποβάθμισή” τους. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση η
ευθύνη είναι αποκλειστικά δική τους και γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν είχαν
μέτρο στη “σπατάλη” και γιατί σε τελική ανάλυση εκείνοι έστρωσαν έτσι
το κρεβάτι στο οποίο αποφάσισαν να ξαπλώσουν.