Ο πρώτος τελικός των πλέι οφ είναι ήδη ιστορία και θα μου επιτρέψετε πριν απ’ όλα να σταθώ στο γεγονός ότι παρότι όλες τις μέρες που προηγήθηκαν άπαντες, και αναφέρομαι στους παράγοντες των δύο ομάδων, έκαναν τα πάντα για μην ασχοληθούμε με τους πραγματικούς πρωταγωνιστές, δηλαδή τους παίκτες, αλλά με τις… βλακείες που επινοούσαν ή ανακάλυπταν από παρακμιακά κίτρινα blog, ανεβάζοντας έμμεσα τους τόνους της δεδομένης αντιπαράθεσης, όλα κύλησαν ομαλά, δίχως παρατράγουδα, επεισόδια ή οτιδήποτε άλλο θα αμαύρωνε την αναμέτρηση των δύο κορυφαίων ομάδων της Ευρώπης την τελευταία τριετία.
Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι η νίκη του Παναθηναϊκού πέρα από δίκαιη ήταν και επιβλητική. Και ήταν επιβλητική για έναν ξεχωριστό σημαντικό λόγο. Επειδή νίκησε τον μεγάλο αντίπαλό του στο σπίτι του και με 13 πόντους (στο ρελαντί, μάλιστα…) διαφορά παρότι στα 11 από τα 40 λεπτά του αγώνα δεν σημείωσε ούτε πόντο!
Και αυτό το λες επίτευγμα, αλλά και δείγμα της αποτελεσματικότητας -σε τελική ανάλυση- του πλάνου του Πεδουλάκη (το οποίο οι παίκτες του ακολούθησαν κατά γράμμα), βγάζοντας όλα τα ξεχωριστά στοιχεία των παικτών του, όπως την αθλητικότητα και τη δύναμη, αλλά και τη φρεσκάδα μετά τις προσθήκες Κάρι – Γκουίν.
Στον αντίποδα ο Ολυμπιακός εμφανίσθηκε άδειος από ενέργεια, με θολωμένο (ή και κάτι παραπάνω…) μυαλό, με εκνευριστική επιμονή στα τρίποντα και παντελώς ανύπαρκτο παιχνίδι (έστω προσπάθεια) στο post, με τον Μπαρτζώκα να μην ρισκάρει, περιμένοντας πως κάποια στιγμή θα έμπαιναν τα μακρινά σουτ. Που τελικά δεν μπήκαν, ποτέ…
Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, αν και έμεινε για 5 (10′-15′) + 6 (28′-34′) λεπτά άποντος, παρέμεινε πιστός στο σχέδιό του που ήταν:
● Πιεστική άμυνα στον Σπανούλη, με τον αθόρυβο αλλά ουσιαστικό Κάρι και τον Ούκιτς.
● Απόλυτο έλεγχο των ριμπάουντ, με τους Γκιστ και Λάσμε να είναι ανίκητοι above the rim σε άμυνα και επίθεση και…
● Εκπληκτική (ειδικά στο πρώτο ημίχρονο) κυκλοφορία της μπάλας και χαρακτηριστική υπομονή για να βρεθεί το κατάλληλο σουτ.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως το -13 κολακεύει τον κάκιστο Ολυμπιακό, που μόχθησε μεν στην άμυνα, ελπίζοντας ότι θα πάρει ενέργεια για την επίθεση, αλλά δεν είχε -ή αν προτιμάτε δεν χρησιμοποίησε- κάποιο εναλλακτικό πλάνο.
Ναι μεν η απώλεια του Λο ήταν εμφανέστατη, αφού ο Κατσίβελης έχει μεν το τσαγανό όχι όμως το ειδικό βάρος να κρατήσει την ομάδα του όπως ο έμπειρος Αμερικανός, όμως και πάλι οι “ερυθρόλευκοι” δίχως ίχνος παιχνιδιού στη ρακέτα, με εξαίρεση από… σπόντα επιθέσεις των Πρίντεζη – Πάουελ, δεν θα μπορούσαν να κερδίσουν το συγκεκριμένο ματς, ακόμη και αν παιζόταν μέχρι το πρωί.
Πλέον, ναι μεν ο Παναθηναϊκός έχει τον πρώτο λόγο, αλλά έχει και την πίεση. Παρόμοια με αυτή που είχε στο 4ο ματς των πλέι οφ της Ευρωλίγκα, με αντίπαλο την Μπαρτσελόνα. Αν τα καταφέρει καλύτερα απ’ ό,τι σε εκείνο το ματς του Απριλίου και κάνει το 2-0, δεν τον χάνει τον τίτλο, διαφορετικά θα φτάσουμε μέχρι τα μέσα Ιούνη για να μάθουμε τον πρωταθλητή, αφού ο Ολυμπιακός πολύ απλά δεν μπορεί να παίξει χειρότερα και να σουτάρει ξανά 4/29 τρίποντα…