Ντέρμπι ήταν και πάει…
Το πρώτο της… νέας εποχής και για τους δύο “αιώνιους”, με τον Ολυμπιακό στην έναρξη (;) της δικής του κυριαρχίας και τον Παναθηναϊκό στην αναστήλωση (;) της δικής του αυτοκρατορίας. Ντέρμπι από το οποίο άπαντες όπως και να κριθούν, είτε αυστηρά είτε όχι, θα κριθούν άδικα αφού ακόμη και ο σαφώς πιο ομοιογενής Ολυμπιακός με νέο προπονητή τον καλά διαβασμένο τη Δευτέρα Γιώργο Μπαρτζώκα προερχόταν από μία ηχηρότατη σφαλιάρα στην Πόλη, ο δε παντελώς ανέτοιμος Παναθηναϊκός προσπάθησε να αποδείξει κάτι που τουλάχιστον ακόμη δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να κάνει. Οτι είναι η συνέχεια της ομάδας του Ομπράντοβιτς σε ότι αφορά στα αποτελέσματα.
Ο Ολυμπιακός λοιπόν κέρδισε δίκαια, κέρδισε εύκολα θα επισήμαινα. Η διαφορά των 4 πόντων είναι πλασματική και οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι οι “ερυθρόλευκοι” δεν “σκότωσαν” τον αντίπαλό τους όταν μπορούσαν και έπρεπε να το κάνουν, στο πρώτο ημίχρονο της απόλυτης κυριαρχίας τους ενώ στο 2ο ημίχρονο με τη μπάλα να μην πατάει στο χρωματιστό έγινε προβλέψιμος επιθετικά με την πράσινη άμυνα να περιορίζει τον Σπανούλη στο ελάχιστο.
Οι παίκτες του Ολυμπιακού έδειξαν περίσσια αυτοπεποίθηση, απόρια της περσινής θριαμβευτικής τους χρονιάς, τρανή απόδειξη το τρίποντο που έκρινε οριστικά το ματς από τον… πρώην μικρό Κώστα Παπανικολάου. Ο… περισσευούμενος στον Παναθηναϊκό Περπέρογλου είναι ένα εργαλείο από τα λίγα και το απέδειξε ενώ όταν οι Αμερικανοί βρουν ρυθμό τότε ο Ολυμπιακός θα θυμήσει τον περσινό.
Οι “κόκκινοι” πήγαν στο ΟΑΚΑ με στόχο να κερδίσουν έστω με μισό πόντο και το πέτυχαν. Το ορθολογικό παιχνίδι τους που τους έκοψε τη φόρα στο +14 (που θα μπορούσε να γίνει +24) αλλά ήταν αυτό που κράτησε άπαντες στην… τσίτα μέχρι τέλους, όταν, όπως και έγινε, μπήκε στο παιχνίδι και ο παράγοντας έδρα, είτε αυτός μεταφράζεται σε κάποια σφυρίγματα, είτε κυρίως, στη δύναμη που αποδεδειγμένα δίνουν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού στην ομάδα τους.
Το δε μέλλον; Καλύτερο από αυτό που είδαμε στο παρκέ του ΟΑΚΑ αφού ο Ολυμπιακός έχει και το βάθος και τη στόφα και τις προσωπικότητες για να είναι τιμονιέρης της κούρσα μέχρι το τέλος. Ομως ακόμη είμαστε στην αρχή…
Πάμε και στον Παναθηναϊκό. Θα προσπεράσω τις κραυγές… ισοπέδωσης των νεοφερμένων “άχρηστων“, “ανίκανων” και “άμπαλων” με εξαίρεση φυσικά τον Αρμστρονγκ ο οποίος για ένα ακόμη ματς έδειξε πως είναι από κάθε άποψη και σε όλους τους τόνους ξένο σώμα. Και μάλλον ο Πεδουλάκης θα πρέπει να σταματήσει να του δίνει έστω αυτά τα 5-6 πρώτα λεπτά στο ξεκίνημα κάθε αγώνα αφού πολύ απλά δεν μπορεί.
Ο Παναθηναϊκός λοιπόν έκανε ένα λάθος. Και όχι από τον προπονητή ή τους παίκτες. Προσπάθησε τις προηγούμενες μέρες να καλλιεργήσει ένα κλίμα “επιστροφής της αυτοκρατορίας” προκειμένου να νικήσει τον “αιώνιο” αντίπαλο ενώ είναι παντελώς ανέτοιμος, ασύνδετος και εκτός φόρμας. Αν δεν ήταν όλα τα παραπάνω θα ήταν το περίεργο…
Οι άπειροι παίκτες του φορτώθηκαν με επιπλέον άγχος και πνίγηκαν αυτό. Σαφώς και δεν είναι τόσο κακή ομάδα όσο έδειξε στο πρώτο ημίχρονο όπου και ο Πεδουλάκης φάνηκε να πανικοβλήθηκε από την αστοχία και την αναποτελεσματική άμυνα που μέσα σε λίγο χρόνο έφτασε στον 11ο και τον 12ο παίκτη στον πάγκο του (Ξανθόπουλος, Γιαννόπουλος) ψάχνοντας για λύσεις. Σαφώς και δεν φταίει ο Γιαννόπουλος για τα 0/4 σουτ, ο Πάνκο που δεν άγγιξε μπάλα και ο Κίτσεν που ήταν αόρατος.
Ο Παναθηναϊκός από την άλλη δεν είναι ούτε τόσο καλός όσο πήγε να φανεί στο 2ο ημίχρονο όπου στο μεγαλύτερό του διάστημα έπαιζαν ο Διαμαντίδης ο Τσαρτσαρής και ο… κόσμος. Και εδώ είναι το μεγάλο θέμα που καλείται να διαχειριστεί ο Πεδουλάκης. Μπορεί να έχει επαναλάβει πολλές φορές ότι η ομάδα του θα είναι έτοιμη τον Δεκέμβριο (και βάλε λέμε εμείς) αλλά μέχρι τότε ο Παναθηναϊκός θέλει δουλειά και όχι ψεύτικες υποσχέσεις που πάντως δεν καλλιέργησε ο προπονητής του.
Ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί μέχρι τότε να παίζει με τον Διαμαντίδη 38 λεπτά στο παρκέ και τον Τσαρτσαρή 27 γιατί θα σκάσουν. Ήδη ο Διαμαντίδης παίζει κατά μέσο όρο 5 λεπτά περισσότερα ανά αγώνα (στα 5 επίσημα ματς) σε σχέση με πέρυσι (32 έναντι 27) ο δε Τσαρτσαρής 8 περισσότερα λεπτά ανά αγώνα (22 έναντι 14).
Στο όνομα των αποτελεσμάτων εντός και εκτός Ελλάδας οι “πράσινοι” κινδυνεύουν να “κάψουν” από νωρίς τους πιο έμπειρους παίκτες τους. Το πότε ο Ούκιτς θα μπει στο πνεύμα της ομάδας και θα καταλάβει ότι δεν παίζει μόνος του, το πότε ο Πάνκο και ο Κίτσεν θα βοηθήσουν ουσιαστικά όχι όμως όσο θέλουν οι προσδοκίες των φανατικών αφού δεν είναι παίκτες επιπέδου π.χ. Μπατίστ, Νίκολας ή Σάτο, είναι το ζητούμενο όπως και το να αποκτηθεί ένας ψηλός που θα αντικαθιστά τον Σχορτσιανίτη γιατί και αυτός θα μπει στην εξίσωση των Διαμαντίδη – Τσαρτσαρή.