Έλληνα προπονητή μπορεί να μην βρήκε ο πολύπλαγκτος ΕΟΚ, βρήκε όμως κάποιον με… ελληνικό όνομα. Ας είναι. Μην τα θέλουμε όλα δικά μας…
Ο ταλαντούχος, διαρκώς ανερχόμενος και πολλά υποσχόμενος Αντρέα Τρινκιέρι, λοιπόν, είναι και με τη βούλα ο νέος Ομοσπονδιακός προπονητής. Μόλις ο 3ος ξένος στην ιστορία της Εθνικής -και 2ος Ευρωπαίος μετά τον Καζλάουσκας– με τον μακαρίτη Ρίτσαρντ Ντιουκσάιρ να είναι ο πρώτος που μπήκε στη σχετική λίστα, στα τέλη της δεκαετίας του ’70.
Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσω την προσωπική μου άποψη για τον Τρινκιέρι. Τον θεωρώ με τις λίγες μπασκετικές μου γνώσεις εξαιρετικό προπονητή, φιλόδοξο, διψασμένο να πετύχει, δουλευταρά και κυρίως αποτελεσματικό.
Πήρε μία ομάδα με βαρύ όνομα (Καντού) από το πουθενά και τη μετέτρεψε μέσα σε λίγα χρόνια -με περιορισμένης δυνατότητας υλικά– σε πρωταγωνίστρια, φιναλίστ των πλέι οφ και των τελικών Κυπέλλων και μέλος του κλειστού κλαμπ της Ευρωλίγκα. Με λίγα λόγια την έβγαλε από την αφάνεια.
Θυμάμαι πριν δύο χρόνια, όταν πρωτοεμφανίσθηκε (ξανά, μετά από απουσία σχεδόν τριών δεκαετιών) η Καντού στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση όλους, ειδικούς και μη, να μιλάνε για το “θαύμα της Καντού“. Για την half court πιεστική άμυνά της, για τις πρωτότυπες ζώνες, το “ξύλο” ορισμένες φορές από μία ομάδα αποφασισμένη ακόμη και αν χάσει, αυτό να γίνει αφού θα βγάλει το λάδι του αντιπάλου της.
Από την άλλη πλευρά όμως, δεν μπορώ να μην σταθώ στο γεγονός ότι στην Ελλάδα βρίθουμε από… Τρινκιέριδες. Δεν υπάρχει, δηλαδή, στα μέρη μας, εκεί όπου -ορθώς επισημάνθηκε- και οι 14 προπονητές της Α1 είναι Έλληνες, ένας προπονητής ικανός να ηγηθεί της προσπάθειας της Εθνικής;
Σαφώς και έχουμε όχι έναν, αλλά πολλούς. Αλλά…
● Είτε “ανήκουν” σε μεγάλα κλαμπ (Μπαρτζώκας – Πεδουλάκης) και μετά την αποτυχία του “δίπορτου” του Παναγιώτη Γιαννάκη πριν μερικά χρόνια παράλληλα σε Εθνική και Ολυμπιακό κάποιοι δεν μπορούν να δουν τα πράγματα δίχως να βγάλουν τα χρωματισμένα γυαλιά τους…
● Είτε δεν θεωρούνται… υπάκουοι στις άνωθεν εντολές, ή και… ακριβοί για το “στεγνό” ελληνικό πορτοφόλι (Κατσικάρης)…
● Είτε δεν έχουν -σύμφωνα με αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις- το ειδικό βάρος να αντέξουν την Εθνική (Σφαιρόπουλος)…
● Είτε απλά τους προσπέρασαν, δίχως καν να ασχοληθούν με την περίπτωσή τους.
Για όλες, μα όλες, τις παραπάνω περιπτώσεις υπάρχει αντίλογος και κάλιστα κάποιος από αυτούς θα μπορούσε να είναι προπονητής της Εθνικής κι ας μη λέγεται κανείς τους Αντρέας. Λες, δηλαδή, και ο Τρινκιέρι πέρα από την Καντού έχει δουλέψει και αλλού, ή γνωρίζει την ελληνική νοοτροπία, ή τον έχουμε τσεκάρει ότι μπορεί να τα βγάλει πέρα με τις 12 ισχυρές προσωπικότητες των εκάστοτε διεθνών.
Μακάρι ο νέος Ομοσπονδιακός να πετύχει περισσότερα από αυτά που περιμένουμε. Και ας μη βαφτίστηκε Ανδρέας, αλλά Αντρέα. Πρωτίστως, όμως θα πρέπει να τον αφήσουν τα δουλέψει, γιατί διαφορετικά το παιχνίδι θα χαθεί πριν καν γίνει το τζάμπολ…
Υ.Γ. Το να αντιμετωπίζεται με χιουμοριστική διάθεση ο Τρινκιέρι και ο κάθε Τρινκιέρι με αφορμή την εξωτερική του εμφάνιση δεν με ενοχλεί. Το γέλιο άλλωστε δίνει μακροζωΐα. Το να εστιάζεται όμως η κριτική στο αν φοράει γυαλιά, αν έχει μπούκλες και αν είναι ευτραφής, ξεφεύγει από την κοινή λογική. Αλλά, ξέχασα. Εδώ είμαστε Ελλάδα…