Του Γιάννη Ψαράκη
04/09/2011
Αναρωτιόμουν λίγη ώρα μετά το τέλος του αγώνα με τα Σκόπια
αν το χειρότερο που (μας) συνέβη ήταν που χάσαμε έναν αγώνα ή ο τρόπος που ως
συνήθως ως έθνος αντιμετωπίζουμε αυτή καθεαυτή την αθλητική αναμέτρηση.
Το δεύτερο κερδίζει και με διαφορά μάλιστα αφού όπως το είχε
πει ο ποιητής “στην Ελλάδα ζεις, δεν υπάρχει ελπίς“.
Ελπίς όμως δεν υπάρχει για όλους αυτούς που έβλεπαν το ματς
με τα Σκόπια ή όπως αλλιώς θέλουν να λέγονται ως ευκαιρία να βγάλουν το
εθνικιστικό τους άχτι, να ξεχαστούν από τη μίζερη ζωή (μας), να βρουν μία
αφορμή για να πανηγυρίσουν μία… εθνική επιτυχία.
Αυτοί, δυστυχώς είμαστε. Ένας λαός που δεν ξέρει ούτε να
χαίρεται την επιτυχία, ούτε να λυπάται (και πολύ περισσότερο να διαχειρίζεται)
την ήττα. Που ανάγει σε εθνικό ζήτημα έναν αγώνα με κάποιους που
αυτοαποκαλούνται “Μακεδόνες” επειδή έτσι τους έμαθαν οι δάσκαλοί τους
στο σχολείο ή έτσι τους επέβαλε το ίδιο το κράτος τους. Και ως συνήθως
ψάχνοντας το δέντρο, χάνουμε το δάσος. Όπως συμβαίνει πάντα.
“Ωραία” λοιπόν. Χάσαμε από τους Σκοπιανούς. Μήπως
είχαμε υπογράψει κανένα συμβόλαιο με την επιτυχία εις τον αιώνα των αιώνων.
Δηλαδή τώρα οι παίκτες της Εθνικής θα πρέπει να κληθούν να δώσουν εξηγήσεις στη
Βουλή όπως είχαν κάνει οι Βορειοκορεάτες με την ποδοσφαιρική τους ομάδα που
είχε φάει έξι γκολ από τη Βραζιλία στο Μουντιάλ και τους έστειλαν στα… κάτεργα;
Στην πυρά λοιπόν. Όλοι στην πυρά.
Με πρώτο τον “άχρηστο” και “ανίκανο” να
διαχειρισθεί μια ομάδα σαν την Εθνική, τον “ξεπερασμένο” και “καταστροφικό”
Ζήση, τον Μπουρούση που δεν πήρε “φάρμακο“, τον Βασιλειάδη που δεν
πετυχαίνει καλάθι ούτε με την πέμπτη, τον Καλάθη που κάνει λάθη και πάει
λέγοντας. Μαζί σας. Δημόσιος λιθοβολισμός στην Ομόνοια, πίσσα και πούπουλα
στους προδότες, αφαίρεση φορολογικής ενημερότητας στα καλομαθημένα
πλουσιόπαιδα.
Συγγνώμη, αλλά εγώ “βλέπω” διαφορετικά το άθλημα
που λέγεται μπάσκετ. Για μένα ναι μεν η Εθνική ομάδα του μπάσκετ είναι ό,τι πιο
αγαπημένο στον χώρο που υπηρετώ εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες, αλλά να μπω στη
διαδικασία, πλέον, να ρίξω ανάθεμα είναι κάτι που δεν πρόκειται να κάνω. Δεν
λέω. Εχοντας ζήσει από κοντά την “καταστροφή της Ντιζόν” και το “στραπάτσο
της Αττάλεια” ένιωσα λύπη ακόμη και θυμό. Και έξι χρόνια μετά το τρίποντο
του Μπογκόγεβιτς, έκλαιγα στις εξέδρες της Μπεογκράτσκα Αρένα έχοντας πάρει το
μάθημά μου.
Άλλο ανάθεμα και άλλο κριτική. Άλλο να αγαπάς και να υποστηρίζεις
την Εθνική ομάδα της χώρας του και άλλο να περιμένεις τη στιγμή που θα γίνει η
στραβή για να την ρίξεις στον Καιάδα.
Για να τελειώνουμε λοιπόν. Αυτή την Εθνική έχουμε, αυτούς
τους παίκτες και προπονητή έχουμε μας αρέσει δεν μας αρέσει. Ας σταματήσει πια
η καραμέλα των απόντων.
Μέχρι και για τον Παπαλουκά άκουσα και διάβασα που έχει
να παίξει στην Εθνική από το 2008. Μήπως έλειψε και ο Γκάλης στο ματς με τους
Σκοπιανούς; Ολοι όσοι έσπευσαν να βγάλουν τα απωθημένα τους -σαν έτοιμοι από
καιρό- ας κοιτάξουν τη δική τους την καμπούρα και όχι πέρα από αυτή. Η Εθνική
ομάδα είναι πάνω απ’ όλους και κανείς από όσους βρίσκονται σε αυτοί δεν στεναχωρέθηκε,
λυπήθηκε, νευρίασε από την ήττα, έστω από τον συγκεκριμένο αντίπαλο, λιγότερο
από όλους μας.
Ναι η Εθνική δεν έπαιξε καλά. Ναι, ο Ζούρος έκανε λάθη. Ναι,
σπάσαμε τα καλάθια. Ε, και; Οι ομάδες δεν χτίζονται από τη μία μέρα στην άλλη
και ούτε είναι υποχρεωμένες να κερδίζουν “επειδή παίζουμε με τα Σκόπια“.
Οι ομάδες χτίζονται μέσα από τις ήττες όπως έγινε και με την Εθνική του 2005
και όλες τις προηγούμενες που μας έβγαλαν στους δρόμους.
Και να μείνουμε (αν
μείνουμε) λοιπόν εκτός 12αδας, εκτός 8αδας, εκτός διοργάνωσης βρε αδερφέ δεν θα
χαθεί κι ο κόσμος. Ποιος κόσμος; Ο ίδιος που σιχτίριζε το 1999 και το 2001,
ακριβώς ο ίδιος που έβγαινε στους δρόμους το 2005 και το 2006. Τελεία και
παύλα.