Ούτε η νίκη στη Βαρκελώνη. Την είχε νικήσει και στο παρελθόν. Ούτε η νίκη στο ΟΑΚΑ. Παλιά του τέχνη κόσκινο. Ούτε η προοπτική πρόκρισης στο φάιναλ-φορ. Δεν είναι δα και το πρώτο που πιθανώς να πάει. Ούτε το όνειρο της κατάκτησης του “έβδομου”. Η τροπαιοθήκη έχει ήδη έξι στις προθήκες της.
Ο Παναθηναϊκός του Γιαννακόπουλου, του Πεδουλάκη, του Διαμαντίδη, του Τσαρτσαρή, του Λάσμε, του Μπράμος, του Γκιστ και των άλλων παιδιών στα δικά μου μάτια έχει ήδη κατακτήσει το Κύπελλο. Αυτό της αναγνώρισης. Αυτό της εμπιστοσύνης. Αυτό της συνέχειας της υπερηφάνειας των οπαδών του.
Δεν βάζω καν στην εξίσωση το Κύπελλο Ελλάδας. Δεν με ενδιαφέρει καν αν ο Παναθηναϊκός θα νικήσει την Πέμπτη, αν θα πάει στο Λονδίνο ή όχι. Το πρώτο, μεγαλύτερο και πιο σημαντικό στοίχημα που είχε μπει το περασμένο καλοκαίρι το κέρδισε και δεν μετριέται σε ευρώ (και ας μπήκαν ήδη στα ταμεία του πάνω από 700.000 από την πώληση των εισιτηρίων των δύο αγώνων με τη Μπαρτσελόνα) παρά μόνο σε εκτίμηση και αναγνώριση από εχθρούς και φίλους.
Όταν το περασμένο καλοκαίρι η “παρέα” του Ζοτς και των περισσότερων εκ των παιδιών του μαζί με τους Παύλο και Θανάση Γιαννακόπουλο άφηνε τη σκυτάλη στους διαδόχους δεν ήταν λίγοι αυτοί που είτε ψιθυριστά είτε φωναχτά έκαναν λόγο για το τέλος της αυτοκρατορίας. Προσωπικά δεν το… τόλμησα, όχι πάντως ότι πίστευα στη συνέχιση του “μύθου“. Και ο Αργύρης Πεδουλάκης με τα παιδιά του, παρά τα (ουκ ολίγα) λάθη, τους απρόσεκτους χειρισμούς εντός και εκτός γηπέδου και την πέρα από κάθε όριο αμφισβήτηση τα κατάφεραν και με το παραπάνω.
Το γεγονός και μόνο ότι 25.000 την Τρίτη και άλλα τόσα την Πέμπτη βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ δείχνει ένα πράγμα. Ότι η ιστορία συνεχίζεται από εκεί που γράφθηκε το τελευταίο της κεφάλαιο πέρυσι στην Πόλη. Δεν ξέρω αν είναι η φανέλα, το όνομα βαρύ σαν ιστορία, είναι όμως σίγουρα η αγάπη και πλέον η εμπιστοσύνη του κόσμου του Παναθηναϊκού σε αυτή την νοοτροπία. Τη νοοτροπία του μαχητή και εν τέλη του μαχητή.
Αρέσει δεν αρέσει το μπάσκετ που “παίζει” με τον Πεδουλάκη, ο Παναθηναϊκός κατάφερε σε μία οριακή από κάθε άποψη σεζόν όχι απλά να κρατήσει αλλά να αυξήσει τον κόσμο του και την εμπιστοσύνη του αλλά και την υπερηφάνεια του για και προς την ομάδα. Και οι Παναθηναϊκοί, θεωρώ πως, ένα πράγμα έμαθαν και το έμαθαν καλά στην 13ετή θητεία του μέγιστου Ομπράντοβιτς στον πάγκο τους.
Να αποκτήσουν σωστό μπασκετικό κριτήριο, να αναγνωρίζουν, να στηρίζουν και να σέβονται την ομάδα τους εξαιρώντας από την εξίσωση τους σε κάθε ομάδα παρακατιανούς και ανεγκέφαλους “άρρωστους” που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να βρίζουν τον… εχθρό. Οι οποίοι χρόνο με το χρόνο γίνονται λιγότεροι.
Ο Παναθηναϊκός λοιπόν πήρε ήδη το μεγαλύτερο τρόπαιο της σεζόν που δεν ανταλλάσεται ούτε με 10 τρόπαια της Ευρωλίγκα. Και αυτό δεν αλλάζει ούτε καν αν χάσει όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια της σεζόν εντός και εκτός συνόρων. Respect!!!