Του Νικήτα Αυγουλή
16/08/2011
Ο Θοδωρής Παπαλουκάς μπορεί να μην εκπλήρωσε τα όνειρά του με τη
φανέλα του Ολυμπιακού και τελικά να μην έκλεισε την καριέρα του ως πρωταθλητής
με την ομάδα του Πειραιά, όμως, ακόμα και έτσι παραμένει ένας από τους
καλύτερους πλέι μέικερ που έχει βγάλει ποτέ το ελληνικό μπάσκετ.
Λίγο ως πολύ η επιλογή της Μακάμπι να τον εντάξει στο δυναμικό της,
ήταν αναμενόμενη. Ο Ολυμπιακός μόλις ολοκληρώθηκε η σεζόν έθεσε ως βασικό
υποψήφιο – αντικαταστάτη του Παπαλουκά τον Τσακ Έιντσον, ίδια σκέψη είχε και η “ομάδα του λαού“. Ο Έιντσον προτίμησε να υπογράψει στην Μπαρτσελόνα και ο Μπλατ
στράφηκε αμέσως στον Παπαλουκά.
Ο τρόπος παιχνιδιού του Έιντσον και του “Τεό” είναι παρόμοιος και
στο σύγχρονο μπάσκετ τέτοιοι παίκτες παραμένουν δυσεύρετοι και πολύτιμοι. Ψηλά
γκαρντ, δηλαδή, που έχουν τη δυνατότητα να δημιουργούν, να συνεργάζονται άψογα με
τους σέντερ στα πικ εν ρολ και παράλληλα να απειλούν με δικές τους προσωπικές
επιλογές.
Σε αυτό που υπερτερεί ο Παπαλουκάς του Έιντσον είναι η φαντασία και
η τεράστια εμπειρία του. Επίσης ξέρει όσο ελάχιστοι στην Ευρώπη να
εκμεταλλεύεται τον Σχορτσιανίτη, με τον οποίο έχει συνυπάρξει και στον Ολυμπιακό
και στην Εθνική ομάδα.
Το μοναδικό πλεονέκτημα του Έιντσον απέναντι στον
Παπαλουκά είναι το μακρινό σουτ.
Κοντολογίς για τη Μακάμπι ο Παπαλουκάς ήταν η καλύτερη δυνατή
επιλογή γι’ αυτό που αναζητούσε ο Ντέιβιντ Μπλατ. Για τον Παπαλουκά το νέο του
συμβόλαιο ήταν μια απόδειξη προς όλους ότι μπορεί να συντηρηθεί σε πολύ υψηλό
επίπεδο και να στηριχθεί πάνω του προπονητής υψηλού επιπέδου, όπως είναι ο
Ντέιβιντ Μπλατ.
Αν μάλιστα δείτε τον “τσάρο” του χρόνου την άνοιξη με την
ελληνική σημαία στην πλάτη να σηκώνει μια ακόμα κούπα, τότε κάθε συνειρμός για
τα προβλήματα του Ολυμπιακού θα είναι συζητήσιμος.