Του Νικήτα Αυγουλή
13/06/2011
Από την αρχή της σεζόν το φετινό πρωτάθλημα του ΝΒΑ έμοιαζε
να έχει ένα τεράστιο φαβορί. Σε αυτό το μακρύ ταξίδι της κανονικής διάρκειας
και των πλέι οφ το Μαϊάμι έδειχνε έτοιμο με τα πυρηνικά του όπλα να κατακτήσει
την κορυφή και να αποδείξει ότι το χρήμα είναι το πιο σημαντικό συστατικό στην
συνταγή του να φτιάξεις πρωταθλητές.
Ακόμα και το 2011 όμως, η ουσία και το αποτέλεσμα της μάχης
στην άλλη άκρη του Ατλαντικού απέδειξε πως το μπάσκετ είναι ΟΜΑΔΙΚΟ σπορ.
Κέρδισε η καλύτερη ομάδα και όχι οι καλύτεροι παίκτες. Ο Λεμπρόν και ο Ουέιντ
δεν κρύφτηκαν, αλλά η παρέα του Ντιρκ είχε περισσότερα μέλη.
Στο Ντάλας υπήρχε ο ηγέτης (Νοβίτσκι), ο εγκέφαλος (Κιντ), ο
εκτελεστής (Τέρι), τα εργαλεία (Μάριον, Τσάντλερ), η πολυτέλεια του πάγκου
(Στογιάκοβιτς), η φρεσκάδα (Μπαρέα) και όλοι οι υπόλοιποι που αποτέλεσαν το
ιδανικό σύνολο στα χέρια του Ρικ Καρλάιλ.
Ο Γερμανός σούπερ σταρ από μόνος του απέδειξε ένα ακόμα
γεγονός που πρέπει να κυλά στο αίμα του κάθε αθλητή στο συγκεκριμένο σπορ. Δεν
τα παράτησε ποτέ. Πάλευε για την κορυφή, η μία απογοήτευση διαδεχόταν στην
άλλη, αλλά δεν τα παράτησε. Συνέχισε να δουλεύει, προσέθετε εμπειρία στο
ταλέντο του και ενώ τα χρόνια περνούσαν εκείνος μοχθούσε για να φτάσει στο
στόχο του. 13 χρόνια κόποι, ιδρώτας και απογοητεύσεις εκφράστηκαν με μερικά
δάκρυα ευτυχίας αμέσως μετά το τέλος του αγώνα.
Το δακτυλίδι τελικά σου πάει πολύ φίλε Γερμανέ. Και το
καπέλο του πρωταθλητή κι αυτό σου πάει. Είμαστε περήφανοι που ανήκεις στη δική
μας Ήπειρο. Είμαστε περήφανοι που σε είχαμε και σε έχουμε αντίπαλο με την
Εθνική μας ομάδα. Μια λέξη σου ταιριάζει και στη γράφουμε με κεφαλαία:
ΣΕΒΑΣΜΟΣ!