Του Νικήτα Αυγουλή
02/06/2011
Στο μπάσκετ ακούγεται συνέχεια πως τα μεγάλα παιχνίδια τα
κερδίζουν οι προσωπικότητες. Οι παίκτες με τα μεγάλα συμβόλαια που αποτελούν
στόχο σχεδόν όλων των ευρωπαϊκών ομάδων και που το παρελθόν τους και οι
επιτυχίες τους αποτελούν εγγύηση για το μέλλον της οποιαδήποτε ομάδας τους
διαθέτει.
Αυτό σε γενικές γραμμές είναι αλήθεια. Αυτοί οι παίκτες
καθορίζουν εν πολλοίς την πορεία μιας ομάδας, αυτοί οι παίκτες είναι που μεταξύ
θεωρητικά ισοδύναμων ομάδων δίνουν το κάτι παραπάνω που θα φέρει τους τίτλους
και τις επιτυχίες. Στις μεγάλες ομάδες όμως, υπάρχουν και οι… άλλοι!
Υπάρχουν οι αναπληρωματικοί, οι ρεζέρβες οι εκτός βασικού
rotation παίκτες που σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα όμως, μικρότερου βεληνεκούς
αυτοί θα ήταν οι… προσωπικότητες.
Σε τέτοιο επίπεδο η διαφορά δυναμικότητας των παικτών είναι
μικρή, ικανή όμως, για να τους χωρίζει σε πρωταγωνιστές και μη. Με αφορμή των
τρίτο τελικό του ελληνικού πρωταθλήματος αξίζει να αναλύσουμε τις περιπτώσεις
δύο παικτών: Του Γιώργου Πρίντεζη και του Μιχάλη Πελεκάνου.
Ο μεν πρώτος όταν φοράει την φανέλα του Ολυμπιακού
μετατρέπεται σε κάτι το διαφορετικό. Άνθρωπος που παράτησε τεράστιο συμβόλαιο
στην Ισπανία αδιαφορώντας ακόμα και για το μέλλον του προκειμένου να
διεκδικήσει πρωτάθλημα με την ομάδα της καρδιάς του, είναι ένα φαινόμενο που
στις μέρες μας δεν συναντάμε και τόσο συχνά (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο
“Πρι” έπραξε απαραιτήτως σωστά).
Όταν ο Πρίντεζης έπαιζε άμυνα έμοιαζε να είναι
σεληνιασμένος. Από τη μία πλευρά του γηπέδου βρισκόταν στην άλλη με ταχύτητα
απροσδιόριστη. Γέμισε ενέργεια τον Ολυμπιακό και στην επίθεση έπαιζε σα να μην
υπάρχει αύριο (όπως δηλαδή έπρεπε να παίζει όλος ο Ολυμπιακός). Για τον Έλληνα
φόργουορντ το ματς δεν ήταν αγώνας μπάσκετ ήταν αγώνας… επιβίωσης.
Από την άλλη ο Πελεκάνος. Συνήθως στην άκρη του πάγκου, ή στις
καρέκλες που φιλοξενούν τους εκτός αποστολής παίκτες της ομάδας. Αθλητής με
γεμάτες χρονιές σε όποια ελληνική ομάδα κι αν έχει αγωνιστεί πλην Ολυμπιακού.
Περίμενε υπομονετικά την ευκαιρία του και φυσικά θα την άρπαζε από το σκαλπ
όταν θα του εμφανιζόταν.
Έτσι έκανε. Στην άμυνα τα έδωσε όλα, πόνεσαν τα πόδια του
(όχι σαν τον Τεόντοσιτς που μαρκάρει λες και έχει καταπιεί αντικλεπτικό
μπαστούνι αυτοκινήτου). Από την άμυνα έρχεται και η επίθεση. Βρήκε ρυθμό ο
Πελεκάνος έβαλε τα κρίσιμα σουτ.
Κάπως έτσι έλυσε ο Ολυμπιακός το περιφερειακό του σύστημα.
Με έναν που πεινούσε για μπάσκετ και έναν άλλον που ζωγράφισε για πάντα στο
χέρι του: “Ο θρύλος μου η ζωή μου G7“.