Του Θωμά Αυγέρη
02/12/2011
Πέρασαν κιόλας 32 ολάκερα χρόνια από την ημέρα που ο διαστημάνθρωπος (όπως λέγαμε στα παιδικά μας χρόνια), Νίκος Γκάλης πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στα ελληνικά παρκέ. 32 χρόνια πριν πολλοί πίστευαν πως πρόκειται για έναν πολύ καλό παίκτη, μερικοί για έναν αστέρα πρώτου μεγέθους και ελάχιστοι για τον άνθρωπο που θα άλλαζε το ρου του ελληνικού μπάσκετ. Σήμερα όλοι μας ανήκουμε σε αυτή τη τελευταία κατηγορία.
Προσωπικά ο μοναδικός λόγος που ασχολήθηκα με το κορυφαίο άθλημα -κατά τη ταπεινή μου άποψη- ήταν ο κορυφαίος Έλληνας παίκτης όλων των εποχών. Η αλήθεια είναι πως στεναχωριέμαι που δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω ζωντανά τον “Νικ” στα χρόνια της μεγάλης του δόξας, αλλά είμαι ευγνώμων που τον πρόλαβα έστω και στα μπασκετικά του τελειώματα.
Στην περίπτωσή του τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Όλοι μας γνωρίζουμε τι έχει καταφέρει. Τα έχουμε διαβάσει, παρακολουθήσει και ακούσει χιλιάδες φορές, όμως ουδείς μας κουράζεται να το κάνει ακόμη μία φορά. Ο Γκάλης φαντάζει στα μάτια μας σαν ένα υπέροχο παραμύθι που ακούσαμε για πρώτη φορά από τις γιαγιάδες μας όταν ήμασταν ακόμη πολύ μικροί και το οποίο θέλουμε να μας το πούνε και πάλι διότι μας ξυπνά μερικές από τις πιο ευχάριστες μνήμες της ζωής μας.
Σε κάθε επέτειο συνδεδεμένη με το όνομα του τα ΜΜΕ παίρνουν… φωτιά. Η εποχή του facebook πλέον δίνει τη δυνατότητα στον απλό κόσμο να αποτίσει το δικό του φόρο τιμής στον “γκάνγκστερ” του ελληνικού μπάσκετ και ήδη τα post που εμφανίζονται με πρωταγωνιστή τον Γκάλη αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο.
Ο μύθος του άλλωστε χτίστηκε εν μέρει τη δεκαετία του ’80 και λόγω του ότι ο κοσμάκης δεν είχε όσο… feedback θα ήθελε. Για να το πούμε λαϊκά δεν χόρταινε να τον βλέπει αφού κι ο ίδιος πέραν της παρουσίας του στο γήπεδο φρόντιζε να μη γίνεται “μαϊντανός“. Μία στάση που κρατά σταθερά μέχρι και σήμερα.
Αυτό που εγώ θα ήθελα να ευχηθώ με αφορμή τη σημερινή επέτειο, είναι κάτι που ξέρω πως μέσα τους εύχονται όχι μόνο οι φίλοι του Άρη, αλλά και τα 11 εκατομμύρια των Ελλήνων. Να μπορέσουμε επιτέλους να αποτίσουμε τον ελάχιστο φόρο τιμής που αρμόζει στον κορυφαίο Έλληνα αθλητή όλων των εποχών, τουλάχιστον μέσω ενός φιλικού παιχνιδιού προς τιμήν του.
Κι αν ο Μπόγρης έπαθε… εγκεφαλικό όπως έγραψε στο twitter πριν από λίγες ημέρες, τρώγοντας σε απόσταση αναπνοής από τον “Νικ“, είμαι βέβαιος πως αν τον δούμε πάλι με αθλητική περιβολή στο γήπεδο, η ίδια ευχάριστη μοίρα μας περιμένει όλους…
Υ.Γ. Δε θα μπορούσα σε ένα άρθρο για τον Γκάλη να βάλω τη φωτογραφία μου. Είμαι πολύ “μικρός” για να μπω έστω και δίπλα στο όνομα του παιδικού μου ινδάλματος.