Άρης και ΠΑΟΚ. Δύο ομάδες που έχουν συνδέσει το όνομά τους με μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού μπάσκετ. Δύο σύλλογοι γεμάτοι ιστορία. Και οι δύο με τους δικούς τους φανατικούς φίλους και ορκισμένους εχθρούς. Μία πόλη -η Θεσσαλονίκη– και δύο ομάδες ικανές να χωρίσουν τη νύφη του Βορρά στη μέση.

Ο “Δικέφαλος” κι ο “Αυτοκράτορας” είναι καταδικασμένοι να ακολουθούν ο ένας τον άλλο. Στα καλά αλλά και τα άσχημα. Η ιστορία τους το έχει αποδείξει πολλάκις. Από τη δεκαετία του ’80, όταν το μπάσκετ γνώρισε πρωτόγνωρες επιτυχίες, σε αυτή του ’90 με το άθλημα να ανθίζει όσο κανένα άλλο στη χώρα μας, μέχρι τα ’00 και την απόλυτη καταξίωση της Ελλάδας σε παγκόσμιο επίπεδο ως μία από τις υπερδυνάμεις του σπορ.

Ο Γκάλης κι ο Γιαννάκης παρέα με τον Φιλίππου και τα άλλα παιδιά ήταν αυτοί που απογείωσαν τον Άρη, χαρίζοντάς του το παρατσούκλι “Αυτοκράτορας“. Οι δύο σούπερ σταρ έφεραν στις τροπαιοθήκες του συλλόγου πάμπολλες κούπες κι αν δεν τους γλύτωνε η “μεγάλη” στα τρία Φάιναλ 4 που βρέθηκαν θα είχαν σαρώσει τα πάντα στο διάβα τους. Παράλληλα οδήγησαν δίχως να το ξέρουν και τον ΠΑΟΚ σε μονοπάτια μοναδικά, αφού η έχθρα των “αιωνίων” της Θεσσαλονίκης πρόσταζε πως οι “ασπρόμαυροι” απαγορευόταν να υστερούν.

Έτσι στη τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα, ο “Δικέφαλος” πήρε σε ένα βαθμό αυτά που του είχε στερήσει ο Άρης τα προηγούμενα χρόνια. Κύπελλο κυπελλούχων το 1991 στη Γενεύη, πρωταθλητής Ελλάδος την επόμενη σεζόν και συνολικά πέντε τίτλοι. Στην αντίπερα όχθη η αναμενόμενη παρακμάζουσα πορεία του “Αυτοκράτορα” είχε στιγμές λάμψης, που ίσως και να μην υπήρχαν αν ο αιώνιος αντίπαλος δε κρατούσε ζωντανό το σαράκι του ανταγωνισμού με τις δικές του επιτυχίες.

Έτσι στον Άρη πανηγύρισαν έστω και με καθυστέρηση τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο το 1993 στον τελικό της… καρέκλας στο Τορίνο και το 1997 η ομάδα του τρελού χορηγού, αείμνηστου Ζαφείρη Σαμολαδά, έκανε το ριπίτ σε τελικούς με τουρκικές ομάδες και μάλιστα μέσα στη γειτονική χώρα. Μάλιστα η επική νίκη-τίτλος στην Προύσα επί της Τόφας, καθιέρωσε και το παρατσούκλι “τουρκοφάγος”.

Οι χαρές και τα πανηγύρια όμως για τον Άρη και τον ΠΑΟΚ έμελε να λάβουν τέλος. Τα 00’s δεν αποδείχθηκαν το ίδιο φιλικά με τους αιώνιους, με αποτέλεσμα ο μεν “Δικέφαλος” να μην έχει γευτεί τη χαρά ενός τίτλου από το 1999, ενώ ο Άρης ναι μεν ήταν σε καλύτερη μοίρα κατακτώντας το Fiba Europe Cup το 2003 και το Κύπελλο το 2004, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν κοντά στις δόξες του παρελθόντος.

Τα τελευταία χρόνια όμως ήταν και τα χειρότερα για τους δύο μονομάχους. Τα χρέη παραλίγο να πνίξουν τον ΠΑΟΚ και αν δεν υπήρχαν οι διοικήσεις Πρωτοδικείου του Μιλτιάδη Κανώτα και του Μπάνε Πρέλεβιτς, οι οποίες τα τελευταία χρόνια έβαλαν το νερό στο αυλάκι, η ομάδα ίσως να βολόδερνε αυτή τη στιγμή σε πολύ χαμηλότερες κατηγορίες.

Στην αντίπερα όχθη, ο Άρης έμοιαζε να βαδίζει σε πετυχημένα μονοπάτια, αλλά ελάχιστοι είχαν φανταστεί πως η ομάδα βάδιζε σε κινούμενη άμμο. Η επιστροφή στην Ευρωλίγκα τη σεζόν 2006-’07 άναψε εκ νέου σπίθες στον κόσμο της ομάδας, αλλά οι οικονομικές ατασθαλίες εμφάνισαν πρόσφατα το πρόσωπό τους, αναγκάζοντας τους “κίτρινους” να ζούνε ντροπιαστικά γεγονότα, όπως η απαγόρευση μεταγραφών από τη FIBA, η οποία ισχύει μέχρι σήμερα.

Φτάνοντας στο σήμερα και στο ντέρμπι του Σαββάτου, ΠΑΟΚ και Άρης έχουν τους δικούς τους στόχους. Ο μεν γηπεδούχους επιθυμεί τη κατάκτηση της τρίτης θέσης, ο δε φιλοξενούμενος βλέπει πλέον εξάδα. Ο “Αυτοκράτορας” αυτή τη στιγμή θέλει αυτά που έχει ο αιώνιος αντίπαλος.

Διότι κακά τα ψέματα ο ΠΑΟΚ έχει βάλει σε τάξη τα οικονομικά του -έστω κι αν δεν τα έχει λύσει- με την είσοδο στο άρθρο 99, κάτι που προσπαθούν διακαώς να πετύχουν και οι διοικούντες τον Άρη. Παράλληλα η παραμονή του Σούλη Μαρκόπουλου στον πάγκο για αρκετά χρόνια έχει δημιουργήσει μια συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα, ενώ το ελληνικό πείραμα έχει πετύχει και με το παραπάνω και δε θα αργήσει η στιγμή που παίκτες θα ζητούν μετά βουλιμίας να αγωνιστούν στους “ασπρόμαυρους”.

Με δεδομένο πως η ιστορία έδειξε λοιπόν ότι ο ένας τραβάει τον άλλο, ας ελπίσουμε ότι και ο Άρης θα βρει το δρόμο του. Όσο για το παιχνίδι; Μικρή σημασία έχει ποιος θα κερδίσει. Το στοίχημα και για τους δύο είναι μακροπρόθεσμο κι όχι στο ποιος θα νικήσει σε ένα ντέρμπι περισσότερο γοήτρου.