Του Θωμά Αυγέρη
07/10/2011
Σε λίγες ώρες θα πραγματοποιηθεί η κλήρωση της Α1. Του κάποτε καλύτερου πρωταθλήματος της Ευρώπης. Του πρωταθλήματος μιας χώρας που συγκαταλέγεται στις υπερδυνάμεις του παγκόσμιου μπάσκετ. Του αθλήματος που είναι μακράν του δευτέρου το πιο πετυχημένο της Ελλάδας. Και το οποίο θα ξεκινήσει κολοβό!
Δυστυχώς τα όσα ζούμε σήμερα ήταν σχεδόν βέβαιο πως θα έφτανε η στιγμή που θα έπαιρναν σάρκα και οστά. Όταν τα τελευταία χρόνια υπάρχει ανοχή στις παρατυπίες και στις ελλείψεις, όταν οι υποσχέσεις μένουν στα λόγια και ποτέ δεν γίνονται πράξεις. Όταν τα πιστοποιητικά συμμετοχής στο πρωτάθλημα δίνονται μέχρι και μία ημέρα πριν από την έναρξή του.
Γιατί όταν το ελληνικό μπάσκετ τα τελευταία χρόνια αφήνεται στον αυτόματο πιλότο, θα έρθουν παράγοντες αλεξιπτωτιστές, παράγοντες “λαμόγια”που μοναδικό στόχο έχουν το εφήμερο κέρδος και σε καμία των περιπτώσεων δεν υπολογίζουν την ιστορία που κουβαλά η φανέλα του κάθε συλλόγου.
Κάπως έτσι φτάσαμε στο πρωτάθλημα των 13 ομάδων στην Α1. Και δεν μιλάω για τα χαμηλότερα πρωταθλήματα, αλλά για τη βιτρίνα του ελληνικού μπάσκετ. Διότι αν αρχίσουμε την αναφορά και στις μικρότερες κατηγορίες εκεί είναι που θα γελάσει ο κάθε πικραμένος.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο Παναθηναϊκός, ο Άρης, ο Ίκαρος Καλλιθέας και το Ρέθυμνο οφείλουν να δεχθούν αγόγγυστα το γεγονός πως έτρεξαν και ετοίμασαν τους φακέλους τους τη στιγμή που έπρεπε και όλες οι υπόλοιπες ομάδες πήραν περίοδο χάριτος.
Γιατί μην μου πει κανείς πως το Ρέθυμνο π.χ. έχει πιο έμπειρους παράγοντες και πιο πλήρες επιτελείο από τον Ολυμπιακό και γι’ αυτό μπόρεσε να έχει πλήρη φάκελο στην ώρα του σε αντίθεση με τους ερυθρόλευκους. Και δεν αναφέρομαι συγκεκριμένα στην ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς αλλά σε όλες τις ομάδες που στο πέρας των ετών δεν τηρούν το πρόγραμμα που υπάρχει.
Τώρα θα μου πεις, η ατιμωρησία τέτοια αποτελέσματα φέρνει οπότε τι περιμένει βρε Χριστιανέ; Να σας πω τι περιμένω.
Περιμένω ένα πρωτάθλημα όπου το μαύρο θα είναι μαύρο και το άσπρο, άσπρο. Ένα πρωτάθλημα των καθαρών λόγων και των στυβαρών κανονισμών που δε θα είναι φτιαγμένοι από πλαστελίνη, αλλά από ατσάλι για να μην αλλάζουν κατά το δοκούν.
Περιμένω έστω και αυτή την ύστατη στιγμή ΕΣΑΚΕ και ΕΟΚ να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι και να αποφασίσουν από κοινού τον προβιβασμό μίας ομάδας από την Α2 στην Α1 (στην προκειμένη περίπτωση είναι οι Ίκαροι Σερρών) και το κενό που θα υπάρξει να καλυφθεί από τον Πανελλήνιο. Καλύτερα να επαναληφθεί ένα παιχνίδι της Α2, παρά να έχουμε σε όλη τη σεζόν ένα ρεπό στην Α1 και μία ιστορική ομάδα (Πανελλήνιος) εκτός πρωταθλημάτων.
Περιμένω έστω και σήμερα να τραβήξουν οι υπεύθυνοι μία γραμμή και να πούνε ως εδώ! Πιάσαμε πάτο και πάμε προς τα πάνω! Εγώ μεγάλωσα αγκαλιά με μία πορτοκαλί μπάλα. Αυτή μου έφερε τις μεγαλύτερες χαρές σε αθλητικό επίπεδο.
Κρίμα δεν είναι η νέα γενιά να μη στραφεί στο πλέον πετυχημένο άθλημα και αντί αυτού να ασχολείται στην πλειοψηφία της με ένα σπορ που η επόμενη μεγάλη επιτυχία θα έρθει με την άφιξη εξωγήινων;
Το συμπέρασμα είναι ένα. Κάντε κάτι τώρα, γιατί στο τέλος θα καταλήξουμε να ράβουμε σκόρδα και φυλαχτά στις φανέλες των παικτών και να καταριόμαστε το κακό το μάτι για τα όσα δεινά συμβαίνουν στο ελληνικό μπάσκετ, γιατί πολύ απλά θα συνεχίσουμε να αρνούμαστε τα προβλήματα που είναι ακριβώς μπροστά μας και το γεγονός πως με λίγη καλή θέληση μπορούν να λυθούν.