Του Θωμά Αυγέρη
13/06/2011
Σήμερα από το πρωί τα πειράγματα και η καζούρα που δέχθηκα από φίλους ήταν αναμενόμενη. Κι όχι μόνο αυτό. Τολμώ να πω ότι εκτός από καλοδεχούμενη ήταν και κρυφός μου πόθος. Αιτία; Το γεγονός πως οι Ντάλας Μάβερικς κατέκτησαν τον τίτλο του πρωταθλητή στο ΝΒΑ.
Βλέπετε όταν πριν την έναρξη των τελικών μου ζητήθηκε να κάνω μια πρόβλεψη για το τελικό νικητή, έπεσα πανηγυρικά έξω. Ναι μεν πέτυχα το σκορ (4-2), αλλά λάθεψα στο ποια από τις δύο ομάδες θα έφτανε στην πηγή και θα έπινε νερό.
Η παρέα του Ντιρκ Νοβίτσκι πήρε την κούπα στο Ντάλας κι έτσι από χθες στην πολιτεία του Τέξας δεν υπάρχει ουδείς δίχως στέμμα, μιας και οι τρεις ομάδες (Μάβερικς, Ρόκετς και Σπερς), έχουν έστω ένα τρόπαιο στην κατοχή τους.
Δε θα προσπαθήσω να πρωτοτυπήσω και δε νομίζω πως υπάρχει και κάποιος λόγος να το κάνω, αναφερόμενος στον μεγάλο ηγέτη των πρωταθλητών. Τον μέγιστο Ντιρκ Νοβίτσκι. Ο Γερμανός είναι σύμφωνα με την άποψή μου, όπως και εκατομμυρίων άλλων, ο κορυφαίος Ευρωπαίος παίκτης όλων των εποχών. Σίγουρα είναι κι ο μοναδικός Ευρωπαίος ο οποίος κατάφερε να πάρει στις πλάτες του μια ομάδα και να την οδηγήσει all the way, που λένε και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.
Παίκτης ηγέτης εντός και εκτός παρκέ, παίκτης που παίζει πρώτα για την ομάδα και μετά για την πάρτη του, παίκτης που πάνω απ’ όλα με τον χαρακτήρα του “λύνει” τα χέρια του προπονητή του και ουδέποτε δημιουργεί προβλήματα με τον χαρακτήρα του. Ειλικρινά δεν πιστεύω πως υπάρχει προπονητής ή συμπαίκτης του Ντιρκ, ο οποίος να έχει να πει έστω κι έναν άσχημο λόγο για την αφεντιά του. Κι αυτό τα λέει όλα από μόνο του.
Όπως επίσης και το γεγονός πως κάθε καλοκαίρι, παρά την υπερβολική σωματική αλλά και πνευματική του κούραση, έβρισκε τις δυνάμεις αλλά και τη διάθεση να παίξει σε μία εθνική, η οποία κακά τα ψέματα δίχως αυτόν θα βολόδερνε και μόνο με ένα θαύμα θα πετύχαινε αυτά που πέτυχε με το Νοβίτσκι στη σύνθεσή της. Ακόμη και αυτούς τους μέτριους συμπαίκτες, ο Γερμανός τους αντιμετώπιζε ως ίσους κι αυτός ήταν ίσως ο καταλύτης στο να τους κάνει καλύτερους.
Στη σειρά με τους Χιτ, φάνηκε πως είναι ένας πραγματικός ηγέτης, αφού πάντα ήταν εκεί στα πιο κρίσιμα σημεία των αναμετρήσεων. Ακόμη και στον έκτο και τελευταίο τελικό, αν και στην μεγαλύτερη διάρκεια η απόδοσή του δεν ήταν εφάμιλλη της κλάσης του, στο τελευταίο δωδεκάλεπτο πήρε το όπλο του κι αποτελείωσε το “πτώμα” από το Μαϊάμι.
Μαζί του πήραν το πρώτο τους δαχτυλίδι και μερικοί ακόμη σπουδαίοι παίκτες όπως ο πιο “Ευρωπαίος” πόιντ γκαρντ της Αμερικής, Τζέισον Κιντ, ο με διαφορά καλύτερος έκτος παίκτης του φετινού πρωταθλήματος, Τζέισον Τέρι, ο “Έλληνας”, Πέτζα Στογιάκοβιτς, ο “σουτάρω με το πιο αντιμπασκετικό στυλ αλλά κάνω καλά τη δουλειά μου”, Σον Μάριον, ο κοντορεβυθούλης, Τζέι Τζέι Μπαρέα, ο “αλήτης” Ντεσόν Στίβενσον, ο “πύργος”, Ταϊσόν Τσάντλερ αλλά και οι υπόλοιποι Μάβς. Και φυσικά ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ιδιοκτήτης ομάδας ΝΒΑ, ο ένας και μοναδικός Μαρκ Κιούμπαν.
Υ.Γ. Στον Mr. Ταλκ, τον άνθρωπο που κάνει λούζεται με Άζαξ, τον τύπο που θα είναι ο επόμενος πρωταγωνιστής στη διαφημιστική καμπάνια τσίχλας με τίτλο “Καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς”, θα αναφερθώ σε ξεχωριστό άρθρο. Του αξίζει. Άλλωστε χθες έκανε όλες τις ΗΠΑ (με εξαίρεση το Μαϊάμι), να πανηγυρίσουν με την καρδιά τους.