Του Τάκη Πανούλια
30/05/2011
Το παιχνίδι των αισθήσεων και των παραισθήσεων…
Ας μην είμαστε και αχάριστοι. Και πάλι καλά να λέμε. Τέσσερα
παιχνίδια και να μην έχει ανοίξει μύτη με εξαίρεση κάτι λίγες διαμαρτυρίες του
Θανάση.
Ε, λοιπόν για το πέμπτο μπορούμε να μιλάμε και να γράφουμε για πολλές
ημέρες. Διαιτησία, δηλώσεις, αφορισμοί, αποχωρήσεις, επίσημες ανακοινώσεις,
συμπεριφορές παικτών αλλά και αγωνιστικά αν μείνει λίγος χρόνος και χώρος.
Σκέφτεσαι τι να γράψεις και δεν ξέρεις από πού να
ξεκινήσεις. Γιατί σε αυτή την χώρα αυτή η ιστορία “δεν παλεύεται”
όπως λένε και τα νέα παιδιά. Λοιπόν θα παραθέσουμε μερικά στοιχεία και ο
καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματα του. Γιατί υπάρχουν και από τις δύο πλευρές
αισθήσεις αλλά και… παραισθήσεις. Γεγονότα και διαστρεβλωμένα γεγονότα. Λίγο να
αλλάξεις την οπτική γωνία ενός συμβάντος και βγαίνει ανθρωπιστής και ο Τζάκ αντεροβγάλτης.
Το ξεκίνημα
Το παιχνίδι ξεκίνησε όπως στο ΣΕΦ και χειρότερα για τον
Παναθηναϊκό, με τον Ολυμπιακό να κυριαρχεί στο πρώτο δεκάλεπτο. Οι “πράσινοι”
ήταν νωχελικοί στην άμυνα και στην επίθεση έπαιζαν αργά και διστακτικά.
Αντίθετα οι “ερυθρόλευκοι” μπήκαν αποφασισμένοι.
Η άμυνα που έχει αποφασίσει να ζήσει και να πεθάνει ο
Ολυμπιακός στο pick and roll του 1 με τον 5 (Διαμαντίδη-Batiste) με αλλαγή (2
vs 2), αν ο χειριστής της μπάλας πάει στο καλάθι σε μικρό χώρο, στην αρχή
δούλεψε τέλεια.
Ο Διαμαντίδης ως παίκτης που σκέφτεται πρώτα την πάσα στο
ξεκίνημα των αγώνων δεν πάει αποφασιστικά στα drive (διεισδύσεις). Έτσι χάνεται
πολύτιμος χρόνος και οι επιθέσεις γίνονταν κάτω από πίεση χρόνου και κακές
προϋποθέσεις, καθώς δεν υπάρχουν πάσες προς τα έξω αφού δεν δίνονται βοήθειες
από του υπόλοιπους τρεις αμυντικούς.
Αυτή την άμυνα όμως μπορεί να την παίξει ο Μπουρούσης πολύ
καλά, αλλά όχι ο Γλυνιαδάκης. Επίσης όταν παίζεται για ολόκληρο αγώνα ή
συνεχόμενους αγώνες η επίθεση προσαρμόζεται τελικά και η φθορά θα είναι
αναπόφευκτη σε πόντους, σε φάουλ αλλά και κούραση. Αλλά αυτή είναι η δική μου
ταπεινή γνώμη.
Και οι δύο ομάδες χρησιμοποίησαν αυτή τη φορά ζώνες και
πίεση σε όλο το γήπεδο πράγμα που οδήγησε το πρώτο δεκάλεπτο σε αργό τέμπο. Ο
Σπανούλης έκανε το πρώτο του εξαιρετικό παιχνίδι κόντρα στην παλιά του ομάδα
και έτσι στο ξεκίνημα ήταν όλα ιδανικά για την ομάδα του Ivkovic.
Ο Obradovic εκτός από την καινούργια ζώνη που λανσάρει από
τον προηγούμενο αγώνα στο ΣΕΦ, με διάταξη 3-2 με ψηλό παίκτη (Καιμακόγλου) στην
κορυφή που λειτουργεί πολλές φορές σαν σύρτης, στα pick and roll του αντιπάλου
επέλεξε αντιμετώπιση επιθετικό hedge out. Στο ξεκίνημα ο παίκτης με την μπάλα
από πλευράς Ολυμπιακού (Σπανούλης – Teodosic) είχε καλό συγχρονισμό στις πάσες
μέσα και έξω και οι επιθέσεις έβγαιναν αβίαστα και εύκολα.
Η πέτρα του σκανδάλου
Στο περίφημο δεύτερο δεκάλεπτο είναι το μέρος του παιχνιδιού
για το οποίο φωνάζουν οι πειραιώτες. Γιατί από το συνολικό 31-9 των ελευθέρων
βολών ουσιαστικά διαμορφώθηκε από το επί μέρους 18-3 σε αυτό το διάστημα.
Κατά την άποψη μου 2-3 φάσεις σφυρίχτηκαν εύκολα φάουλ υπέρ
του γηπεδούχου στο δεύτερο δεκάλεπτο. Όμως οι 6 βολές είναι σε μόνο μια φάση
(σε κερδισμένες βολές του Nickolas, ακολουθεί τεχνική ποινή του Teodosic και
μετά φάουλ του Erceg στον Τσαρτσαρή). Οπότε σε μια φάση έχουμε 5/6 βολές από
την ανοησία του οξύθυμου guard του Ολυμπιακού.
Το 18-3 είναι όντως μεγάλη διαφορά στις βολές ανάμεσα σε δύο
ισοδύναμες ομάδες σε ένα δεκάλεπτο. Αν είσαι Ολυμπιακός παραθέτεις στους
αριθμούς και καθάρισες. Αυτή είναι όμως και λίγο υπεραπλουστευμένη λογική.
Είναι όπως αυτό που ακούγεται από πολλούς προπονητές στην διάρκεια αγώνων για
το ότι ενώ παίζουν ζώνη και ο αντίπαλος man to man έχουν περισσότερα φάουλ και
διαμαρτύρονται για αυτό.
Ο Παναθηναϊκός μπορεί να πει ότι έχει περισσότερους παίκτες
που ποστάρουν ή ρολάρουν δυνατά μες στη ρακέτα, και γενικά χτυπούν περισσότερο
από ζωγραφιστό. Όπως είναι και θέμα τακτικής το να επιδιώκεις τα φάουλ ειδικά
στις αλλαγές τις άμυνας και ειδικά όταν οι ψηλοί του Ολυμπιακού βγαίνουν στην
περιφέρεια να μαρκάρουν τους κοντούς του Παναθηναϊκού.
Οι “ερυθρόλευκοι” επίσης μπορούν να πουν ότι η
διαιτησία με τις βολές κράτησε τους γηπεδούχους μέσα στο παιχνίδι στο δεύτερο
δεκάλεπτο.
Οι “πράσινοι” ότι μέχρι το 19′ που κέρδιζαν αλλά
και έχαναν αρκετές βολές ήταν πίσω με 10 πόντους και έκλεισαν το ημίχρονο πίσω
με 6 πόντους. Αλλά προπάντων σημασία έχει αν ήταν τελικά σωστά τα σφυρίγματα ή
όχι. Αυτό είναι το ζητούμενο. Και αν έπαιξαν οι διαιτητές με την ίδια φιλοσοφία
και στις δύο ρακέτες.
Το γεγονός είναι ότι στο δεύτερο δεκάλεπτο ο Παναθηναϊκός
επιχείρησε τις επιθέσεις του ως εξής:
Σε 18 κατοχές είχε 2/2 τρίποντα 4/7 καλάθια σε CR (από
κοντινή απόσταση), 7 επιθέσεις από κοντινή απόσταση και διείσδυση που του
απέφεραν το 11/18 βολές (5/6σεμια επίθεση) και μόνο 1 επίθεση από MR (μέση
απόσταση) καθώς και ένα λάθος.
Ο Ολυμπιακός: Σε 18 κατοχές είχε 3/7 τρίποντα, 3/5 MR (μέση απόσταση), 4/5
από CR (κοντινή απόσταση) και 1 λάθος. Επομένως τα συμπεράσματα δικά σας…
Στο 73-70 του ΣΕΦ στην
κανονική περίοδο είχαμε:
Παναθηναϊκός: 16/22 βολές / Ολυμπιακός: 30/36 βολές
Πέρυσι στο περίφημο παιχνίδι που έληξε 69-76 (όπως έληξε)
είχαμε:
Ολυμπιακός: 22/32 / Παναθηναϊκός: 12/12
Όπως βλέπετε η διαφορά είναι σχεδόν όμοια εδώ υπέρ του
Ολυμπιακού σε βολές…αλλά το αποτέλεσμα είναι πάλι νίκη των “πρασίνων”…
Επομένως είναι τι θέλει να δει κανείς για να λέμε την
αλήθεια.
Επίσης σημασία έχει ότι ο Παναθηναϊκός και στην Euroleague ήταν
πρώτος στην σχετική κατηγορία, δηλαδή στο ποσοστό βολών σε σχέση με τις
επιθέσεις δείγμα του τρόπου παιχνιδιού του.
Τα ριμπάουντ
Ένα στοιχείο που επίσης μπορεί να φέρει φθορά στην άμυνα
είναι η ανανέωση κατοχών με τα επιθετικά ριμπάουντ. Ο Παναθηναϊκός πήρε 12
επιθετικά ριμπάουντ και συνολικά 37, ενώ αντίθετα ο Ολυμπιακός 25 ριμπάουντ,
και μόνο 5 επιθετικά. Τα επιθετικά ριμπάουντ δεν αυξάνουν τις κατοχές, καθώς
δεν γίνεται κανείς να σκοράρει δύο φορές σε μια κατοχή, αλλά ανανεώνεται η
κατοχή που και αυτό είναι κέρδος καθώς δίνεται δεύτερη και τρίτη ευκαιρία σε
μια κατοχή ομάδας να είναι επιτυχημένη.
Η μεταμόρφωση
Το δεύτερο ημίχρονο είχε τελείως διαφορετική εικόνα ειδικά
μετά τα μισά του τρίτου δεκαλέπτου όπου η φάση που ήταν σημαντική από
ψυχολογικής πλευράς και αλλαγής momentum ήταν η φάση του Βουγιούκα που
συγκράτησε μια δύσκολη πάσα, απέφυγε τα βήματα και πάσαρε στον Nicholas για ένα
μεγάλο τρίποντο.
Ο Παναθηναϊκός σταδιακά έβρισκε τον καλό του εαυτό στην
αντιμετώπιση της άμυνας στο pick and roll και η άμυνα του με επιθετικά hedge
out στο σκριν στην μπάλα άρχισε να αποδίδει καρπούς. Οι “ερυθρόλευκοι” guards
άρχισαν τις πολλές ντρίπλες, οι πάσες δε γίνονταν συγχρονισμένα, το παιχνίδι
έγινε πολύ περιφερειακό και προβλέψιμο και τα μακρινά σουτ στο τέλος του χρόνου
δεν έβρισκαν στόχο.
Σε αυτό το σημείο του αγώνα με ανεβασμένο πλέον το dynamic
duo Διαμαντίδη – Batiste βελτιωμένο τον Nicholas αλλά και την μεγάλη προσφορά
των Τσαρτσαρή και Καϊμακόγλου στον αμυντικό τομέα η πλάστιγγα έγειρε υπέρ του
γηπεδούχου.
Το αντιαθλητικό του Σπανούλη και το χαμένο κάρφωμα του
Μπουρούση ήταν το ουσιαστικό τέλος στα όνειρα των πειραιωτών για ανατροπή του
σκηνικού μέσα στο ΟΑΚΑ. Από εκείνο το σημείο τα πάντα ήταν διαδικαστικά. Το
αντιαθλητικό του Σπανούλη πάντως είναι μια φάση μέσα στο παιχνίδι συμβαίνει και
στους πιο ήρεμους.
Η συμπεριφορά του Teodosic δεν είναι πλέον αντικείμενο
συζήτησης και απλά αδικεί τον εαυτό του και το ταλέντο του.
Το τρίτο ημίχρονο
Ο Ivkovic στην συνέντευξη τύπου τα έριξε στον παιδί με τον
γύψο… τον Ψωμιάδη (λέτε να μην ήξερε το όνομα του), ο Μπουρούσης “απείλησε”
πως σταματάει από την εθνική, και ο Σπανούλης ότι δεν σουτάρουν βολές και ότι
φοβούνται να παίξουν άμυνα.
Όλη η κουβέντα για τη διαιτησία. Οι “πράσινοι” από την μεριά
τους είπαν ότι ενώ έχασαν τρεις αγώνες και δε μιλήσαμε καθόλου παρόλα τα λάθη
που έγιναν σε αυτούς τους αγώνες. Προφανώς εννοούν σε βάρος τους.
Επομένως ο καθένας θεωρεί ότι έχει το δίκιο με το μέρος του
και να δούμε τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια. Καλό κουράγιο σε όλους μας.