Στην προηγούμενη… συνάντησή μας είχα αναφερθεί στα κριτήρια, βάσει των οποίων επιλέγονται οι ομοσπονδιακοί προπονητές. Σήμερα, θέλω να δούμε το ζήτημα από μια άλλη οπτική γωνία, θεωρώντας απαραίτητη την υποσημείωση πως δεν αναφέρομαι “στοχεύοντας” σε συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά επιχειρώ να αναλύσω καταστάσεις.
Υπάρχουν ομοσπονδιακοί τεχνικοί, ή μέλη των ομοσπονδιακών τιμ (ήτοι δεν αναφέρομαι μόνο στους “πρώτους” προπονητές) που παράλληλα εργάζονται και σε συλλόγους. Σε αυτό το σημείο έχω δύο ενστάσεις:
Η πρώτη είναι καθαρά αγωνιστική. Προλαβαίνουν οι προπονητές να είναι εντάξει και στις δύο -“βαριές” από κάθε άποψη- υποχρεώσεις τους; Μήπως στην προσπάθεια να κρατήσουν και τα δύο καρπούζια σε μια μασχάλη, ένα πέφτει και σπάει;
Η κριτική θα ήταν εύκολη από την πλευρά μου. Κι ως ένα σημείο εκ του ασφαλούς. Αν, μάλιστα, χρησιμοποιούσα και τα αποτελέσματα (επιλέγοντας τα αρνητικά) για να στηρίξω τη σκέψη μου, θα παρουσίαζα και… αποδείξεις. Δεν θα το κάνω, γιατί δεν είναι -ξαναλέω- πρόθεσή μου να στραφώ εναντίον προσώπων.
Είναι δεδομένο πως ένας προπονητής, που έχει την ευθύνη μιας ομάδας (μικρής ή μεγάλης, δεν έχει σημασία) δεν μπορεί απερίσπαστος να παρακολουθεί τους παίκτες, και τους δικούς του (ειδικά αν κάποιοι αγωνίζονται στο εξωτερικό, ή -αν μιλάμε για μικρές ηλικίες- αν δεν έχει άμεση πρόσβαση στα στατιστικά τους και εικόνα), και τους αντιπάλους.
Η δεύτερη ένσταση είναι κοινωνικού χαρακτήρα κι ενδεχομένως ο ΣΕΠΚ να έπρεπε να δει το θέμα πιο “ζεστά“. Σε μια εποχή που συνάδελφοι αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας, που πολλοί ζουν στο… όριο, μοιάζει με πρόκληση η διατήρηση διπλής θέσης από λίγους.
Δεν θα επεκταθώ. Εγώ, από τη στιγμή που εργάζομαι σε μια ομάδα, δεν θα έπαιρνα και δεύτερη θέση, σκεφτόμενος πως ένας συνάδελφος μπορεί να έχει ανάγκη τη δουλειά, όχι μόνο για οικονομικούς λόγους (διόλου ασήμαντο στην εποχή μας), αλλά και για να παραμένει “ενεργός” στον χώρο.
Το όλο ζήτημα, στο οποίο βάζω μια… άνω τελεία, είναι άμεσα συνδεδεμένο με τις προηγούμενες σκέψεις… Περί κριτηρίων. Ας το δουν οι έχοντες την ευθύνη κι ας κρίνουν. Αυτοί -προφανώς- ξέρουν πολύ καλύτερα από μένα. Εγώ απλά εξέφρασα κάποιες σκέψεις, την αγωνία μου (όλοι αγαπάμε τις Εθνικές ομάδες, κανείς λιγότερο ή περισσότερο), έναν γενικότερο προβληματισμό, που θαρρώ αντιμετωπίζουν κι άλλοι συνάδελφοι…